"Здесь посередине, на площади, стоял памятник Воронцову. Очень гордо стоял! Ведь и мост носил имя Воронцова. Площадь, конечно, не была такая просторная, как теперь, но все равно называлась площадью. Акакий Церетели из политических побуждений посвятил этому памятнику целую поэму. Содержание ее было таково. Ребенок спрашивает у  пожилой женщины, почему она каждый раз плачет, когда проходит у этого памятника. А женщина рассказывает ребенку  историю страны (Грузии) былых времен, затем - о присоединении Грузии к России,  говорит, что-де появился человек, который влюбился в Грузию, " и звали того человека Воронцов, и был он героем среди героев, то время вспоминаю, детка, потому и плачу". Так заканчивается эта поэма. Когда я читал ее в детстве, почему-то мне не верилось, что Акакий Церетели был  тут честен. Я очень хорошо был знаком с точкой зрения Акакия на данный вопрос по другим источникам. Поэтому это произведение не пользуется популярностью у народа. Я этот памятник впервые увидел в 1908 году, во второй раз - в 1921-ом,  т.е. 13 лет спустя. я увидел его не здесь, а  валявшимся в одном из дворов Калаубани  (Калаубани - район  старого города, где находится крепость Нарикала), с отломанными ногами, на земле: в пыли, в грязи, а е на пьедестале, - вот какая, оказывается, судьба у множества памятников. Когда в Москве  ломали памятник Скобелеву, - более интересного зрелища я не помню. Поднятый с пьедестала на тросах Скобелев, раскачивался в  воздухе и махал саблей, за что его осыпали ироническими замечаниями зеваки. Это было в 1917-м. Я видел как ломают много памятников, но такого интересного не  было, не припоминаю. Воронцовский же памятник был простой, его даже сабля не украшала. Говорят, что когда его снимали, из толпы выскочил кинто и крикнул"
- Держись, князь-джан! Не бойся,  яйца твои никто не откусит!
И сейчас - и площадь и мост  называют Воронцовскими, несмотря на то, что официально  их переименовали в Карла Маркса."

Да, было такое дело. На площади Карла Маркса, между прочим, в совковые времена было отличное ателье!
А сейчас это площадь Саарбрюкена. И мост Саарбрюкена тоже. )))

Инфа  отсель:

დღიური-629-6 - უთარიღო

    ვორონცოვისძეგლი.. აქ, შუუა-მოედანზე იდგა ვორონცოვის ძეგლი. ძა­ლიან ამა­ყად იდგა! ხიდიც ხომ ვორონცოვის სახელობისა იყო. მოედანი, რა თქმა უნდა, არ იყო ისე ფართო, როგორც ეხლაა, მაგრამ მაინც მოედანი ერქვა. აკა­კი წე­რე­თელ­მა, რა თქმა უნდა, პოლიტიკური მოსაზრებით მთელი პოემა უძ­ღვნა ამ ძეგლს. პოე­მის შინაარსი ასეთი იყო. ბავში ეკითხება მოხუც ქალს, თუ რატომ, რა მიზეზის გა­მო სტირის ის, როდესაც ამ ძეგლის მახლობლად გა­ივ­ლის? მოხუცი ქალი [ეუბნება] ბავშს უყ­ვება საქართველოს წარსულს: შემ­დეგ მის რუსეთთან შეერთებას და ამბობს, რომ გა­მოჩნდა კაცი, რომელმაც შე­იყვარა საქართველო... „იმ კაცს ეძახდნენ ვო­რონ­ცოვს, ის იყო გმირთა-გმი­რიო; მის დროს ვიგონებ მოხუცი, და, შვილო, მიტომ ვსტი­რიო“. ასე მთავ­რდე­ბა ეს პოემა. როდესაც ბავშობისას მე მას ვკითხულობდი, არ მჯეროდა რა­ტომღაც, რომ აქ აკაკი წერეთელი გულწრფელი იყო. მე ძალიან კარ­გად ვიც­­ნობდი აკაკის შეხედულებას ამ საკითხზე სხვა მასალების საშუალებით. ამი­­ტომაცაა, რომ ეს ნაწარმოები აკაკი წერეთლისა სრულებით პოპულიარული არაა ხალხში. მე ეს ძეგლი პირველად ვნახე 1908 წელს, მეორედ კი - 1921 წელს, ე. ი. ცა­მეტი წლის შემდეგ. მე იგი ვნახე მიგდებული არა აქ, არამედ კო­ლოუბნის ერთ-ერთ ეზოში, ფეხებმოკვეთილი ეგდო მიწაზე: მტვერში, ტა­ლახ­­ში, არა პიედესტალზე; ასე­თია, თურმე, ბედი ბევრზე-ბევრი ძეგლისა! რო­დესაც მოსკოვში სკობელევის ძეგლს იღებდენ, იმაზე საინტერესო სანა­ხა­ობა ბევრი არ მინახავს. ბაწრებით მაღლა აწეუ­ლი სკობელევი, მოწყვეტილი პი­ე­დესტალს, ჰაერში ქანაობდა და იქნევდა ხმალს, რომ ირონიულ შენიშვნებს იწ­ვევ­და დამსწრე საზოგადოებაში. ეს იყო 1917 წლებ­ში. ბევრზე ბევრი ძეგლების აღე­ბა მინახავს, მაგრამ ისეთი საინტერესო არა, არ მახსოვს; ვორონცოვის ძეგლი კი უბრალოდ იყო, მას არც ხმალი ამშვენებდა. რო­დესაც მას იღებდნენ, თურმე სა­ზოგადოებიდან გამოეყო კინტო და შესძახა ვო­რონ­ცოვსა:
    - მაგრად იყავი, კნიაზ-ჯან, მაგრადა. შენ ყ-საც ვერ მოგჭამენ, ნურაფ­რი­სა გე­შინიანო!
    მართლაც, მოედანსაცა და ხიდს დღესაც ვორონცოვის  მოედანსა და ხიდს უწო­დებს ხალხი, [მიუხედავად იმისა, რომ მას] ოფიციალურად კი მას კარლ-მარ­ქსის მოე­დანი და ხიდი ჰქვია.