І не забудзем стогн людзём,
І сьлёз дубоў зялёных у летку,
Мы не прабачым сьлез бяроз і клёнаў,
Магучы крык , і сьлед маланкі....
Паўночны вецер, і кананаду града....
І плач матуль, начных сьценаняў....
І не забудзем мы ваўкоў....
якія пілі кроў....
І мы вяртаць пачнем
Вясновы сон....
Вясновы клад....
І хараніць зіму, яе сьнягі,
І мусар і вайну....
Забудзем і адрачомся....
Забудзем, здрадзім.....
А сьлёзы будуць ліцца.....
І плакаць зноў пачнуць матулі....
І зноў памрэ пяняр і вой..
І зноў паднімуцца сьцягі....
І зноў пачнуць брахаць...
І воўк урвецца ў стада да авец...
Пальецца кроў...Пальецца жаль....
І апануе жах....
І зноў пачнем мы чуць вякі,
Палі і нівы і вятры....
І зноў бажыцца будзе...
І зноў прасіць аб вызваленьні,..
Ізноў ізноў ізноў....