Я жыў і ведаў што жыву,
Я быў і ведаў што стаю,
Я адчуваў і ганарыўся сам сабой....
Цягнуўся сьледам час...
Цягнуўся лёс за мной,
ён шлях яшчэ не выбраў свой...
І вось я напаткаў цябе....
Ісьпіў вады тваёй крыніцы....
Стаў я раставрацца у ёй,
У яе чароўных хвалях,
У вежах галасоў яе,
У незвычайных паляваньняў,
У дуэлях цішыні таемнай,
І стаў нікім, нічым пустатой...
Зьміў свой колер на ніякі,
І думкі усе свае згубіў,
Дзе напаткаў цябе упершыню....
Я ведаў, марыў, спадзяваўся..
Разбіла ты усяго мяне...
ТЫ нарадзіла зноў....
Як што было?...як зьнікла у Лета?...
Я неабачліва спытаўся у сябе...
І не звычайым чынам
адказ свой я пачуць не змог....
А можа музыка не грае...
А можа яна была там..
Каля крыніцы , ля цябе...
А можа верш быў мой і там..
Я усяго яго ідэю зьнёс....
Усё....згарэлі зоры у душы..
Зьявіўся поўны адчуваньняў розум...
Зьвіўся я на сьвет як рачаёк у вёсну....
Цяку і бачу толькі хмары....
Толькі сонца...
Толькі адгалоскі Бога....