Ціхія кроплі дажджу за вакном,
Позірк у цемру імчыць,
Лётаюць думкі паўсюль ля цябе,
Штосьці-з тварам цудоўным,
Хто з постацьцю дзіўнай.
Літары, кніжкі і вобразы іх,
Стромні , якія імчаць да цябе праз стагодзі....
Стрэлы міра твайго, што забіваюць сэрца тваё,
Коп’і, што робяць зь цябе не чалавека,
ТЫ бачыш падман,
Ты адчуваеш, а што-не спазнаеш,
Ты думаеш, што ведаеш дзе ты,
Ты ведаеш зь кім і навошта?
Памылкі мы робім і не ведаем нават...
Цуд пабачым, забудзем і аждрачэмся,

Кананада Дажджу,
Забівае цябе,
Кананада людзей,
Словаў кры’ўды й каханьня,
Вочы, якія ратуюць хоць што для цябе,
Ты апранаеш свой палітон,
Ты зачыняеш сябе ад усіх,
Ты-ужо ня ты,
Ты уночы прачнесься,
Вачыма паглядзіш і зноўку засьнеш...

Частка вады-акіяна,
Частка агіды й вялікага суму,
Словы, хто кажа табе увесь час,
Ня вартыя нават сабакі,
Ня вартыя нават, каб ціха памерці,
Словы які кідаем у небыцьцё,
Словы вяртаньня, вызваленьня й заняпаду....

Кроплі крывавага сьнегу,
Усё што засталося да нашага дня нараджэньня...
Усё што будзе для нас пасьлязаўтра...
Ня вартая нават сузор’я надзей....