настрій якийсь невизначений.
ше годину тому збиралася понити про те, шо всьо якось паршивенько й шо треба шось із цим робити, але неясно, шо. зараз же мені здається, шо все дуже навіть непогано, а робити шось можна тільки для того, шоб було краще й веселіше. наприклад, піти в кіно. ви не знаєте, шо там зараз хорошого крутять? або куди можна сходити на шось концептуальне й не касове?
але з мого невизначеного настрою одне таки залишилося. думала опублікувати свіжий текст хадановіча - й опублікую. він прекрасний. тобто взагалі-то я маю на увазі текст, але якшо ви подумали, шо це хадановіч прекрасний, ви теж маєте рацію. і взагалі, йдіть у його жж і читайте. там файно.

але - текст.

(From Latvia with Love)

* * *
Тут рыскі бальзам проста капае з крану
і п’яніцаў робіць крылатымі,
і ты – нібы рыцар, бо нават у краму
ідзеш, патрасаючы латамі.

Надвор’е такое, што дворнікаў пару
прыладзіў бы на акуляры,
і ты перабежкамі з бару да бару –
здаецца, жывеш проста ў хмары.

А ў моры купаюцца дзеўкі чужыя...
Пільнуйце, адэпты маралі!
І водарасьці на руках і на шыі,
як фенечкі і каралі.

На сонца глядзіш цераз пырскі вады,
на вейках вісіць па вясёлцы,
а ты нецьвярозы і шчэ малады,
нібыта сьнягурка на ёлцы.

Раскотвай губу, не глядзі на табу:
жыцьцё паднясе табе чарку –
і разам з табой вылятае ў трубу
прыморскага аквапарку.

все. я втомилася. бррр, як воно.
ото зараз почитаю білоруських віршів і буду спати.
чесно. і ніяких фільмів і пасьянсів, в душ і в ліжечко...

ВЯЧЭРНІЯ МРОІ З ЭЛЕМЭНТАМІ ПАГАНСТВА (Славамір Адамовіч)

Нешта ёсьць у тым, каб глядзець
у расчыненае вакно,
і халодныя рукі грэць,
і нэрвова гартаць блякнот.
Нешта ёсьць у тым, каб дастаць
зь цёплых похваў лязо нажа
і, прыкленчыўшы, цалаваць
сталь халодную, і вужа
запускаць праз парог у дом,
і даваць яму малака,
і вымольваць у неба гром,
і прысьніць, як твая рука
нож трымае і не дрыжыць,
як стабільна цячэ рака
і банальна хочацца жыць.

справді банально. але хочеться... вірш із книги "кохання під окупацією", тоді, напевно, жити хочеться ще сильніше. але й зараз теж так нічого. навіть з цим невеличким перфоратором всередині лівої скроні. тому я - спати.

Андрэй Хадановіч

* * *
Дзьве лыжкі солі на шклянку цёплага мора,
якое цячэ з валасоў і на твары ня стыне.
Ляціш празь мяжу на сустрэчу са сьветлым tomorrow
і ўпадаеш у мора ў раёне Гданьску і Гдыні.

Вільготны вецер зранку мазгі прамывае.
Зьвіліны вашых маршрутаў — на гданьскіх мапах.
Міма цябе пралятаюць аблокі, птушкі, трамваі,
караблі з Вэстэрплятэ і электрычкі на Мальбарк.

Вучыш замежныя мовы па караоке.
Джаз-фэстывалі чаек на молах і пірсах.
Кожная дзеўка — анёл, найчасьцей — каравокі.
На языках без касьцей сустракаецца пірсінг.

У плянэтарыі сьпіш пад коўдрай Вялікай Мядзьведзіцы,
і загараеш пад хмарным небам на злосьць прагнозам;
істота, якая здалёк чырвонаю скураю сьвеціцца,
выкладчык Ліцэю, паэт з абгарэлым носам.

А потым дашлеш па пошце альбо напішаш у посьце
верш-апраўданьне, сам сабе абаронца,
што ты тут паводзіўся, як і належыць госьцю —
не згараў на буйках і не заплываў за сонца.