Позні вячэрні званок той - дзіўна, але гэтак мне і сёння здаецца - прызначаўся, відаць, некаму іншаму... Вельмі блізкаму, патрэбнаму, хто мог чакаць яго, мог на яго спадзявацца, нарэшце, меў сяброўскае права пачуць гэты званок.
Але ён у той слотны, безнадзейна панылы вечар працяў цішыню адзіноты менавіта маіх сцен.
- Алена Сымонаўна. Гэта Караткевіч.
(Ён зваў мяне так: Сымонаўна).
Гэта было не надта подаўгу пасля таго ўжо, калі ён пахаваў Валянціну Браніславаўну. Калі застаўся ў сваіх сценах адзін. Калі ў такія панылыя безнадзейныя вечары...
- Даруйце мне, што я гэтак позна... Што, напэўна, патурбаваў... Можа, нават пабудзіў. Але - прашу - зразумейце мяне: такі настрой і ўсё такое навокал, што хочацца выць. Даруйце мне!
Што было дараваць? Як быццам самой мне было незразумелае, невядомае гэта самае "хочацца выць"...
Нешта ж я гаварыла яму. Нейкія ж словы здольная была вымавіць, хоць, напэўна, яны былі мо і не зусім тыя, якія былі патрэбныя яму, чалавеку са скразной ранай у сэрцы.
...Памятаю, як тады расказвала яму пра сваю гэтаксама па тэлефоне гутарку з Валянцінай Браніславаўнай, калі яна, вярнуўшы яго з таго свету ў Сімферопалі, на некалькі дзён па тэрміновай справе вярталіся ў Мінск. Якой шчаслівай адчувалася яна, калі расказвала, як была ў той занядбанай паўднёвай бальніцы - у палаце на пяцёх, "гэтак, як Валодзя", прыкутых да ложкаў мужчын - была ім і за няньку, і за сястру, і за маці. Яна карміла і паіла іх з лыжкі, як хадзіла за імі...
- Гаварыце! Гаварыце яшчэ... Вы ж не ведаеце, якая яна была.
Я не ведала Хоць і ведала: цэлую гадзіну здольная была яна расказваць пра яго: пра яго незвычайнасць, пра безагляднасць і неабсяжнасць яго натуры, пра яго дзівацтвы (гэтак здавалася іншым, збоку...). Пра яго, пра яго, пра яго...
.................................
(твор змешчаны не цалкам)
LI 3.9.25
