Абдымаю гарачы кубак кавы і гляджу на блакітны надпіс "моё настроеніе"... чамусьці...
Дзень - гэта вялікі кавалак жыцця... Пра што напісаць? больш за 20 разоў набірала знаёмы нумар, і чула ў адказ толькі кароткія рэзкія "ту-ту-ту-ту...". Але сёння я датэлефануюся! "слухаўку тэлефонную проста здымі..."... па нямецкаму сёння атрымала 8, хаця палова літар, як і раней, не атрымоўваецца :( немка сёння сказала, што я вымаўляю нямецкія словы беларускімі літарамі (на мінулай пары яна параўноўвала маё вымаўленне з рускім... странна)... "а ещё в белорусском языке есть слово "дзірка"... узгадала, як Фіфаня не вытрывала націску выкладчыцы й расплакалася і падумала: я ж ніколі не плачу на людзях... каб маім аднагрупніцам сказалі, што я магу гадзінамі рыдаць, яны б не паверылі... Вось і Фіфаня такая ж... я ніколі не бачыла, каб яна плакала.... Пра мяне, напэўна, такое ўражанне ў людзей, што я чалавек, які часта сумуе, але ніколі не плача (выключаючы ПЧ, якія ведаюць пра ўсе мае рёвы :))... Да слёз на людзях мяне можа давесці толькі нешта зусім выключнае... Моцна, значыць, закранула Фіфаню... эх....

LI 3.8.01