Што ёсць чорнае й што ёсць белае? З чым вы атаясамліваеце гэтыя колеры? Ці не шахматная дошка нашае жыцьцё? Тады фігуры... людзі? А хто йіх (нас) фарбуе? Самі? Ніхто не паўплывае на наш колер? Але ж дзе такое было, каб шахматныя фігуры самі фарбаваліся? ніхто... але нехто сё ж павінен выбраць... чорнае ці белае?


Стэрыатыпы... Адкуль яны ўзяліся й як іх пазбавіцца? Чорны - дрэннае, белы - добрае. Чорнае - боль, крыўда, смутак, гора, слёзы, страх. Белае - прыгажосць, радасць, чысціня, усмешка, пяшчота, дабрыня... НЕ ТАК... Насамрэч, не так... прынамсі, для мяне. Белае - абсалют. Але абсалютнае не з'яўляецца ідэальным. А калі й з'яўляецца, то толькі некалькі імгненьняў: потым становіцца брудным. Святло цягне да сябе, але забівае... сваім святлом. Святло забівае святлом! А яшчэ цеплынёй, той самай пяшчотай, дабрынёй, прыгажосцю... Ляцеў матылёк на святло ліхтарыка...


Белае... такога колеру ў прыродзе амаль не існуе. Пялёсткі рамонкаў (нехта зараз усьміхнуўся ), птушынае пер'е, камяні.. Чаму так мала? Гэта ж ідэал. Самае чыстае, самае светлае - і амаль няма. Ды й то што ёсць, бруд.


Й жыцьцё нашае... ніякая не шахматная дошка... а мы не фігуры на ёй. Няма людзей ні чорных, ні белых (калі стэрыатыпна атаясамліваць рысы характару з колерамі). Нават немаўлятка ўжо не белае. А чорныя... ня ведаю... я не сустракала ніводнага чалавека, які б не зрабіў хаця б адзін добры ўчынак у сваім жыцьці й у характары якога нельга было б знайсці што-небудзь станоўчае.


Вось і ўсё.