От эта творчаства я панімаю! От эта йізык! Самая настаяшчая мова! Самая замячацельная! Як харашо, што яна ёсць, што вось паўсюду нас акружае! Цаніце яё, таварышчы! І не гаварыце, што ўмірае йізык! Усё ўраннё эта! у нас очань харашо прадвігаейцца ўсё. Вось сцішок вам замячацельны і чудзесненькі, і карціначка. І я люблю марожанае.

Надзенька

Ой, вы дзевачкi беларускiя,
Не ўлюбляйцесь ў ваенных рабят,
Бо ваенныя ўсе жанатыя,
У заблужджэньне прыводзяць дзяўчат.

Адна дзевушка - раскрасавiца,
Празывалася Надзяй яна,
Улюбiлася у ваеннага,
Но ня знала, што дома жана.

Позьнiм вечарам прыйшоў Ванечка,
Падарыў насавой ёй платок.
"Сабiрай ўсё, што ёсьць ў цiбя,
I паедзем на Дальны Васток".

Да вакзала йшлi, цалавалiся,
Любавалiсь сабой, как маглi.
Дал он в рукi ей чамадан пустой,
Сказал: "Пару мiнут абаждзi".

Абашоў кругом, сам зашоў ў вагон
I празрыцельна смотрыт ў акно.
"Да сьвiданiя, больш ня ждзi мiня,
Ў мяне дома есьць дзецi, жана".

I асталася бедна Надзенька
З чамаданам пустым у руках.
Аблiлась сьлязой, зь цем ушла дамой,
Так прайшлi маладыя гада.