Здаецца нам, што ведаем мы многа,

Што мы ўсе гаспадары зямлі.

А мы пылінкі перад волей Бога,

Павееў ветрык - мы і паплылі.

І самая разумная не знае

Куды плыве і прызямліцца дзе,

Мо заб'ецца аб замшэлы камень,

Мо растварыцца ў чысценькай вадзе.

У прыродзе ўсе разумна так і проста,

Яна не памыляецца нідзе.

І ты плывеш па волі свайго лёсу,

І я плыву, і тысячы людзей...

Ніхто не знае, дзе ўжо тыя межы,

Куды наканавана нам даплыць.

Ад нас ніколі межы не залежаць,

Наш абавязак - проста жыць!

Слава Ліпень