Пустэча.

Ну, клешч, лес, грыбы. Ні аб чым гэтым няма аніякага жадання думаць. Тым больш пісаць.



Сум, абсалютны.
Ён захапіў мае думкі, маё цела. Ім дыхаюць мае лёгкія, ён цячэ ў маіх жылах замест крыві.

Восень.
Хутчэй бы надыйшла восень. а потым хутчэй бы першы снег. а потым новы год. А потым..потым шчэ крыху і мне будзе 16. Ня верыцца. Я яшчэ памятаю свой дзень нараджэння, калі мне споўнілася 10.
Адзіная прычына па якой я НЕ жадаю восень - Вольга.Дакладней, 2 гатэ з таго моманту, як яе не стала. Ёпць.. Два гады, два гады ўжо прайшло. І быццам прывыклі, быццам нармалёва. Але і зараз не па сабе - як яна? чаму?
Як мы з Аленаю пра гэта гутарылі..у яе слёзы на вачах, а мяне - трасе. Бр...Жудасна.

Вельмі, вельмі шмат суму на сёняшні дзень.
І ён нават у вершы не выліваецца. Нармалёвыя вершы.

Дзіўна. На рускай пісаць куды лягчэй. На роднай жа - такія крывыя. Цьфу. Такія, як на рускай два гады таму пісала)

Вось так аднойчы загінаюць мары...
Калі вакол - усё цемра, ні ўздыхнуць.
Калі вакол цябе адны пачвары,
Якія, быццам статак, гойсаюць, гудуць.
Калі ў твой твар страшэнныя вятры
Халодныя дажджы кідаюць злосна,
Калі ў тваёй душы каторы год
Зіму упарта не змяняюць вёсны.
Калі ты сам раптоўна апускаеш рукі
І не глядзіш назло ў злыя твары,
І сам сабе ты робішся папрукай...
Вось так аднойчы загінаюць мары...

А гэты...такі..верш-настрой...выпусціць эмоцыі, не больш)

Самая шэрая, самая ціхая.
Я не бягу, не спяшаюся жыць.
Неба блакіт над маёй галавою,
Быццам у страхе, дрыжыць.
Страхе маём - прад жыццём, перад воляй,
Страхе ў думках лунаць.
Я не жадаю з пачварамі побач
Шчыльна, радамі стаяць.
Толькі вось.. Мо я сама ўжо пачвара?
Лепей тады ўжо не жыць...
Я задыхаюся, ціхая, шэрая...
Здаецца мне - неба дрыжыць...