طراحی داخلی، روند شکل‌دهی به تجربهٔ فضای داخلی، از طریق تعبیهٔ حجم فضاها و همچنین فرم‌دهی سطوح است. این حرفه را با «دکوراسیون داخلی» اشتباه نگیرید. طراحی داخلی، رهیافت‌های روان‌شناسی محیطی، معماری و طراحی محصول را علاوه بر دکوراسیون سنتی در بر می‌گیرد..
طراحی داخلی، فعالیت خلاقانه‌ای است مشتمل بر تحلیل کردن اطلاعات برنامه‌ریزی، استقرار دادن جهتی مفهومی برای فضای مورد نظر و خلق تعامل گرافیکی بین بیننده و اسناد احداث بنا.
در هنگام طراحی فضای داخل بنا، مهم است که دربارهٔ بنای مورد نظر، دیدگاه کلی را مورد تمرکز قرار دهیم: به عنوان تعدادی فضا که با هم و با راهروها و پله‌ها مرتبط شده‌اند. لذا مناسب است که طراحی ما بر سبکی مشخص و الگویی کلی استوار شود. منظور این نیست که همهٔ عناصر طرح داخلی یکسان باشند؛ بلکه باید با همکاری هم و تکمیل کردن یکدیگر، ترکیب کلی را تقویت کنند. روند یا سناریوی مناسب برای خلق چنین طرحی، قطعاً شامل استفادهٔ به جا از رنگ‌هاست. ترکیب‌بندی رنگی، به طور کلی روش خوبی برای هماهنگ ساختن مجموعه‌ای از فضاهاست؛ مثلاً شما ممکن است سه یا چهار فام اصلی را انتخاب کرده، آنها را با طیف‌ها، شدت‌ها و سایه‌روشن‌های مختلف در کل فضای داخلی منزل استفاده کنید.
به بیان کوتاه‌تر، تعادل، به عنوان «توزیع یکسان وزن بصری در یک اتاق» قابل تعریف است. در طراحی داخلی، سه روش ایجاد تعادل وجود دارد که عبارتند از: «متقارن»، «نامتقارن» و «محوری».
تعادل متقارن، معمولاً در طراحی‌های سنتی یافت می‌شود و نشانه‌ٔ‌اصلی‌اش، تکرار سوژه‌های یکسان در محل‌های یکسان، نسبت به محور عمودی است؛ مثلاً شما ممکن است اتاق‌های قدیمیی را به یاد بیاورید که در دو دیوار مقابل آنها، دو آینه، دقیقاً رو به روی هم قرار دارند. طرح‌های متقارن، فرمی انسانی را بیان می‌کنند؛ لذا انسان‌ها با قرارگرفتن در محیط متقارن، احساس راحتی می‌کنند.
امروزه، تعادل نامتقارن در طراحی مقبول‌تر است. این تعادل، از حضور اشیای غیرمشابه، که وزن بصری یا جذابیت دیداری مشابه دارند به دست می‌آید. احساسی که تعادل نامتقارن به انسان می‌دهد، بیشتر تداعی کنندهٔ جنبهٔ غیررسمی بوده، کمتر دقیق و منظم می‌نماید، اما سخت‌تر از تعادل متقارن حاصل می‌شود. غیرمتقارن بودن طراحی، جوی از پویایی و حرکت به وجود می‌آورد و برای محیط‌های داخلی سرزنده و با نشاط مناسب است.
تعادل شعاعی، وقتی حاصل می‌شود که همهٔ عناصر صحنه، حول مرکز یا محور مشخصی آرایش یافته باشند؛ مثلاً پلهٔ مارپیچ، نمونهٔ کاملی از یک تعادل شعاعی است.
بزرگ‌ترین آفت طراحی داخلی، خسته‌کنندگی است، که احتمال بروز آن بسته به ابعاد محل و کانون یا کانون‌های تمرکز، به طور پیش‌فرض در همهٔ فضا‌ها وجود دارد. نقاط تمرکز، می‌بایست نسبت به بقیه نقاط فضا آنقدر برجسته‌تر یا مشرف باشند که توجه بیننده را به خود جلب کرده، او را برای ادامهٔ مشاهده ترغیب نمایند؛ لذا یک نقطهٔ تمرکز می‌بایست تأثیر گذاری مداومی داشته باشد، ضمن اینکه خود جزئی از کل یکپارچهٔ دکوراسیون باشد، که اجزای آن از نظر رنگ، ابعاد یا طرح به هم وابسته‌اند. مثلاً یک شومینه یا تلویزیون تخت با متعلقات پس‌زمینه‌اش، نمونه‌ای از عناصری هستند که بیشتر بینندگان در وهلهٔ اول یا بدو ورود به محیط، به آنها توجه می‌کنند.
اگر شما نقطهٔ تمرکز پیش‌فرض یا طبیعی در فضای خود نداشته باشید(مثلاً یک شومینه)، می‌توانید با تأکید بر قسمتی از مبلمان، آثارهنری موجود یا حتی به کار بردن رنگ متباینی در زمینه‌ای ملایم، نقطهٔ تمرکز مناسبی برای طراحی خود دست و پا کنید؛ البته باید به حفظ تعادل توجه دائم داشته باشید و نقطه‌ای خلق نکنید که تمام توجه بیننده را جذب کند.
اگر راجع به موسیقی صحبت می‌کردیم، نبض موسیقی را ریتم آن می‌دانستیم؛ در طراحی داخلی، ریتم، همان تکرار الگوهای بصری است. ریتم به عنوان تداوم، بازرخداد، یا حرکت ساماندهی شده تعریف می‌شود. برای دست‌یابی به این طرح‌ها در یک طراحی، شما باید به تکرار، پیشرفت، تغییر و تباین فکر کنید. استفاده از این سازوکارها، طراحی شما را با هدایت چشم بیننده از یک عنصر طراحی به دیگری، از احساس حرکت بهره‌مند می‌کند..
تکرار، استفاده از یک عنصر بیش از یک مرتبه در یک فضاست. شما می‌توانید یک الگو، رنگ، ترام، خط یا هر عنصر دیگری و یا حتی بیش از یک عنصر را تکرار کنید.
پیشرفت، عبارت است از انتخاب یک عنصر و افزایش یا کاهش دادن یکی یا بیش از یکی از کیفیات آن. یکی از نمونه‌های بارز برای این اجرا، ابعاد است. قرار دادن دسته‌ای از شمع‌ها که در ابعاد با هم متفاوت باشند در یک سینی ساده، به دلیل پیشرفت طبیعی ارائه شده، جذابیت ایجاد می‌کند. با استفاده از رنگ‌هم می‌توان پیشرفت را القا کرد: مثلاً رنگ کردن اشیایی که لزوماً مشابه هم نیستند با طیف‌های به آرامی متغیر از یک رنگ، پیشرفت هوشمندانه و آرامی را به بیننده ارائه می‌دهد..
توصیف «تحول»، کمی سخت است؛ بر خلاف تکرار یا پیشرفت، تحول، تمایل به جریانی لطیف‌تر دارد؛ به طوری که چشم بیننده را به آرامی از یک محدوده به محدوده‌ای دیگر بلغزاند.
سرانجام، «تباین» بسیار خوش‌فهم است. قرار دادن دو عنصر مخالف همدیگر در مقابل هم، مثلاً کوسن‌های سفید و مشکی روی یک کاناپه، مثال بارزی از این اصل طراحی است. تضاد را می‌توان در فرم‌ها هم به وجود آورد؛ مانند مجاور کردن فرم‌های چهارگوش و دایره.
تباین زیاد، می‌تواند ناهنجار هم باشد. اصولاً تباین تا حد معقول، برای زنده و پویا کردن طراحی به کار می‌رود. لذا بهتر است مراقب بود تا تباین مکرر یا وسیع، محیط طراحی شونده را به فضایی شلوغ و سردرگم کننده تبدیل نکند. عنصر مهم دیگری در طراحی داخلی، که برای آرامش بخشیدن به فضا مفید است، عبارت است از «جزئیات». هر جزئیاتی از طرح‌های شابلونی دور لامپ‌های لوستر گرفته تا نقش و نگارهای متنوع کوسن‌ها، مدل کلیدهای برق و دستگیرهٔ در قفسه‌های مختلف، توجه بیننده را جلب می‌کند.
مردم بر خلاف رنگ، جزئیات را خسته‌کننده می‌دانند؛ لذا جزئیات در طراحی‌ها معمولاً مورد غفلت واقع و به طور سطحی به آن توجه می‌شود. در روند یک طراحی داخلی، رنگ، روح کل فضا و کیفیات حیات یک طرح را بازگو می‌کند و جزئیات، از آن پشتیبانی می‌کنند. آنها نباید بارز باشند؛ اما می‌بایست درست انتخاب و چیده شوند، تا به بهبود احساس کلی فضا کمک کنند.
ابعاد و نسبت‌ها: از آنجایی که این دو اصل طراحی، مرتبط با بزرگی و فرم هستند، همدیگر را پشتیبانی می‌کنند. نسبت‌بندی اشیاء، در مقایسه با همدیگر یا با کل طرح، تعیین می‌شود.
ابعاد، بزرگی و کوچکی عناصر بصری را در مقایسه با هم شامل می‌شود.
رنگ:
رنگ‌ها تأثیر بزرگی بر جوّ کلی طراحی شما می‌گذارند. دربارهٔ آنها در مطلب دیگری صحبت خواهیم کرد..

تکنیک‌ها و صنعت ساختمان ‌سازی، در نصب و برپایی سازه‌ها کاربرد دارد، که زمینهٔ فعالیت آنها، عمدتاً برای تولید مسکن و سرپناه است. ساختمان‌ سازی فعالیت باستانی انسان است، که به دنبال نیاز طبیعی و مبرم بشر به محیطی تحت کنترل، برای اجتناب از عوارض شدید طبیعی شکل پیدا کرد.
ساختمان‌ها به انسان قابلیت سکونت در طیف وسیعی از آب و هواهای مختلف را می‌دهند و انسان را به موجودی جهانی تبدیل کرده‌اند.
سرپناه‌های انسان، در ابتدا خیلی ساده بودند و لذا فقط برای مدت کمی، مثلاً چند روز تا چند ماه دوام می‌آوردند؛ اما با گذشت زمان، حتی سازه‌های موقت هم به فرم‌های اصلاح‌ شده و سامان‌یافته‌ای مانند «ایگلو»(کلبهٔ اسکیموها) تبدیل شدند. به مرور سازه‌های مقاوم‌تری، به‌ویژه با تکامل کشاورزی، یعنی تمدنی که انسان‌ها را برای مدت طولانی‌تری در یک نقطه ساکن می‌کرد، ظهور یافتند. سرپناه‌های اولیهٔ انسان، فقط اقامتگاه بودند؛ اما بعدها، عملکردهای بیشتری مانند ذخیرهٔ خوراک و برگزاری همآیش‌‌ها، در ساختمان‌های مجزا پوشش داده شد. بعضی از ساختمان‌ها،‌ به مرور ارزش نمادین هم علاوه بر ارزش عملکردی خود پیدا کردند و این نقطهٔ آغازی شد برای شکل گیری تفاوت میان «معماری» و «ساخت و ساز»..

تاریخ ساختمان‌ سازی، با تعدادی رویداد عمده تشریح می‌شود:

یکی از آنها، افزایش دوام مواد مورد استفاده در ساخت و ساز است. مواد باستانی به کار رونده در ساختمان‌ سازی، در ابتدا کم دوام بودند؛ مانند برگ‌ها و شاخه‌های درختان و پوست حیوانات؛ بعدها، مصالح بادوام‌تر طبیعی، مانند گِل، سنگ و چوب و بالأخره مصالح ساختگی، مانند آجر، بتن، فلزات و پلاستیک‌ها در ساختمان‌سازی به کار رفت.
دیگری، تلاش و پیشرفت برای ساخت بناهای بلندتر و با عمر طولانی‌تر بود؛ این امر، با توسعهٔ مصالح قوی‌تر و ترقی دانش انسان دربارهٔ‌ کیفیت واکنش متقابل مواد بر یکدیگر و همچنین طرق بهره‌برداری بهتر از مواد مختلف در ساختمان‌ سازی امکانپذیر شد.
سومین رویداد اصلی، ریشه دارد در درجهٔ کنترلی که انسان در اجرای تشکیلات «محیط داخلی ساختمان‌ها» به دست آورد: روند صعودی دقت در تنظیم دمای هوا، نور و بلندی صدای محیط، رطوبت، بوها، جریان باد و ملاک‌های دیگری که در رفاه ساکنین، امکان تأثیرگذاری داشته‌اند.
عامل مهم دیگر، تغییر در انرژی قابل دسترس برای فرآیند ساختمان ‌سازی است، که ابتدا با نیروی بازوی انسان آغاز شد و توسعه پیدا کرد، تا امروز که به استفاده از ماشین‌های قدرتمند صنعت ساختمان رسیده است.
مرحلهٔ امروزی ساختمان‌ سازی، پیچیده است. طیف وسیعی از محصولات ساختمانی و سیستم‌های مختلف وجود دارند که در وهلهٔ اول، به گروه‌ها و یا بازارهای ساختمان تقسیم می‌شوند. روند طراحی ساختمان‌ها بسیار سازمان ‌یافته شده و براساس تحقیقات پایه‌ای، که ویژگی‌ها و عملکرد مواد مختلف را مطالعه می‌کنند، استوار شده است. مأموران نظارت بر اِعمال استانداردهای ایمنی، اجرای آنها را کنترل می‌کنند. طراحان متخصص، نیازهای ساکنان را تا جزیی‌ترین آنها بررسی و سازه را در راستای مرتفع‌ ساختن آنها طراحی می‌کنند.
خود روند ساخت نیز، همانگونه که گفته شد، بسیار سازمان‌ یافته بوده، متشکل است از شرکت‌های تولید کنندهٔ محصولات ساختمانی و دستگاه‌های به کار رونده در ساختمان، کارگران، بنّا و نصّاب و پرداخت‌کاران، پیمانکارانی که کارگران را استخدام و آنها را برای اجرای نقشهٔ ساختمان مدیریت می‌کنند و مشاورانی که در اموری همچون مدیریت روند ساخت، کنترل کیفیت و بیمه، به پیشرفت و توسعهٔ پروژه کمک می‌کنند.

مترجم و ویراستار دکتر شمس خلیلی

ما همواره به علت ویژگی های فارغ از زمان رنگ های خنثی (رنگ های با مقدار کم یا بدون کروما) به آنها وابسته می باشیم. در بسیاری از محدوده های طراحی، این رنگ ها، رنگ های کلاسیک محسوب می شوند. این مطلب به این معنی است که پاسخ های احساسی به رنگ های خنثی نسبت به همتایان کروماتیکشان تفاوت یا سازگاری کمتری دارند.

۱- سیاه ( قدرتمند، مرموز، قدر، کلاسیک و زیبا)

همواره روی ذهن آدمی تأثیرگذار است. مشکی بیشتر مرتبط است با رمز و راز جادویی شب.
سیاه در رنگ های افزایشی به معنی عدم وجود نور بوده و در رنگ های کاهشی تیره ترین رنگ است. واکنش های افراد نسبت به رنگ سیاه ثابت و اغلب منفی است و از سیاه به عنوان رنگ شیطان، تاریکی، شب و مرگ تعبیر می شود. این رنگ شوم و مرموز است. اغلب، ترس از ناشناخته ها به همراه تصاویر سیاه می باشد. به لحاظ فرهنگی، سیاه مترادف تأثر، غم و در آمریکای شمالی پایان زندگی است. این رنگ سمبل تهی بودن و فضای خالی است. سیاه نشان دهنده وزن و استحکام است. هم چنین، سیاه می تواند نشان دهنده ثروت، وقار، شکوه و قدرت باشد. در مراکز شهرها این رنگ به وفور در مدها استفاده می شود.
سیاه تیره ترین رنگ است و در واقع خود را نفی می کند. نمایانگر مرز مطلقی است که در فراسوی آن زندگی متوقف می شود، لذا بیانگر فکر پوچی و نابودی است. سیاه به معنای «نه» بوده نقطه مقابل «بله» در رنگ سفید است. این رنگ به عنوان نفی کننده خود، نشانگر ترک علاقه، تسلیم یا انصراف نهایی بوده و از تأثیر قوی بر هر رنگی برخوردار است.
سیاه رنگ شب و عزاست و به جادو و شیطان منتسب می شود. ظاهر وزین رنگ سایه آن را بین سیاست مداران و هنرپیشه ها محبوب کرده است. این رنگ هم چنین با ثروت و زیبایی نیز مرتبط است. مثلا اشیا خانگی کاملا سیاه، اشرافی تر به نظر می رسد.
 برخی از ویژگی های عمده ی شخصی که رنگ سیاه را در اولویت رنگ های انتخابی خود قرار می دهد: نوعی اعتراض به وضع موجودی است که در آن وی احساس می کند هیچ چیز آن طور که باید و شاید نیست. در برابر سرنوشت خود قد علم می کند و یک رفتار عجولانه غیر عاقلانه بروز می دهد. بی علاقگی به زندگی، نفی هر چیز، بدبینی، ناباوری و لجاجت از دیگر خصوصیت اوست.

۲- سفید ( سبک بال، قدیمی، پاک و خالص، روشن)

عجیب نیست که سفید پاکی و سادگی را تداعی کند.
در نور، سفید ترکیبی از تمامی رنگ هاست. در رنگ، سفید نبود هرگونه رنگ فام و روشن ترین ارزش است. اغلب، سفید به عنوان زمینه ارزیابی تمامی رنگ های دیگر به کار می رود. اما بیشترین اثر را هنگامی دارد که رنگ دیگری را احاطه می کند. رنگ سفید نشان دهنده پاکیزگی، خوبی و پاک دامنی است. این رنگ، رنگی واقعا معنوی، پر از شادی و جوانی است. در طبیعت، این رنگ با برف مرتبط می باشد.

۳- خاکستری ( همیشه نو، بی طرف، کلاسیک، کیفیت، آرام)

اگرچه به عنوان رنگ آکروماتیک (بی رنگ) شناخته شده است، اما فقط در کلام این گونه است.
خنثی ترین رنگ، خاکستری است. این رنگ در ابتدا به نظر می رسد که هیچ تعریفی نداشده باشد و اغلب، ویژگی های یک یا چند رنگ کناری خود را می گیرد. رنگ خاکستری هیچ پس تصویری ایجاد نمی کند و ساده ترین پردازش را در چشم دارد. خاکستری رنگی محافظ کارانه، ملایم، آرام و ساکت است. به لحاظ آرامش، این رنگ می تواند تا حد بی جانی، منفعل بوده و تا سر حد دل تنگی، کسل کننده باشد. اغلب، خاکستری با مفهوم کهنسالی مترادف است. برخی مسایل جغرافیایی نیز به رنگ خاکستری منسوب می شوند. در نواحی دارای باران زیاد، خاکستری به عنوان یک رنگ نامطلوب محسوب می شود.
کاملا عاری از هر محرک و یا گرایش روانی خنثی بدون تیرگی و روشنی است. نه ذهنی است، نه عینی، نه درونی و نه بیرونی، نه اضطراب آفرین است و نه آرام بخش. این رنگ فقط یک مرز است و در دو سوی آن دیدگاه های متفاوت وجود دارد.
 برخی از ویژگی های عمده ی شخصی که این رنگ را در اولویت رنگ های انتخابی خود قرار می دهد: گوشه گیری، عدم فعالیت و بی تفاوتی. خودداری از مشارکت در کارها، چنین شخصی هر چیز را در پوشش اراده ی خود قرار می دهد یعنی مشارکت را رد می کند.

۴- قهوه ای

هر رنگ گرم و خنثی که جایی بین یک رنگ خنثی کامل و رنگ قرمز تا زرد- نارنجی قرار دارد را می توان قهوه ای نامید. زمین، خاک، پوست درخت و شکل های دیگر چوب، دره ها و کوه ها برخی از تصاویر طبیعی بسیاری هستند که به رنگ قهوه ای منسوب می شوند. به همین دلیل، قهوه ای نوعی احساس راحتی، خلوص و ناپایداری را به بیننده القا می کند، که با رنگ های دیگر تجربه نمی شود. برای بعضی قهوه ای به مفهوم افسردگی است. اما گروهی دیگر اعتقاد دارند که افسردگی را از بین می برد و سنتز سرتونین را افزایش می دهد. قهوه ای رنگی است که به ندرت به عنوان انتخاب اول، به عنوان رنگ دلخواه انتخاب می شود. در حقیقت، اغلب رنگ هایی که مقبول نیستند، رنگ های زرد- قهوه ای می باشند. این رنگ در اینجا یک زرد-قرمز تیره شده است. به قول نقاشان خصلت شور زندگی رنگ قرمز دراین رنگ در هم شکسته شده و ملایم تر میگردد. این رنگ به گونه ای پذیرنده یا غیرفعال، انفعالی و حسی است. قهوه ای حالت حسی دارد که مستقیما به جسم مادی یعنی بدن انسان مربوط می شود.
قهوه ای چون خاک غنی و بارور است و افسردگی رنگ های پاییز را منتقل می کند. قهوه ای روشن، خرمایی و بژ به وسایل و اشیاء حالتی روستایی و چوب گونه می دهد و قهوه ای سیر به کار نمایش محصولات چرمی می آید. سایه های قهوه ای بسیار متنوع است و در رنگ پردازی کاربرد وسیعی دارد.
قهوه ای متمایل به قرمز نشانگر وجود شهوت و هوسرانی است.
 برخی از ویژگی های عمده ی شخصی که رنگ قهوه ای را در اولویت رنگ های انتخابی خود قرار می دهد: وقتی کمترین امید به امنیت و خشنودی جسمانی در آینده در آنها باشد این رنگ را انتخاب می کنند. قهوه ای حکایت از اهمیت خانه و خانواده و امینت اجتماعی و خانوادگی دارد. از دیگر ویژگی ها نیاز شدید به آسایش جسمی و روحی، فعال بودن، علاقه بسیار زیاد به خانواده است.

مترجم و ویراستار دکتر شمس خلیلی

معماران و طراحان داخلی به هنگام طراحی، ساختمان را از نظر فرم، فضا، نور، بافت و رنگ مورد بررسی قرار می دهند، اما متأسفانه یکی از اجزایی که کمتر مورد توجه قرار می گیرد، رنگ است. برای اینکه تأثیرات رنگ از همان ابتدا بر کل طراحی مشخص شود، باید آن را به عنوان یکی از اجزای تشکیل دهنده از همان آغاز انتخاب نمود. نه اینکه بعد از اتمام طراحی، مبادرت به انتخاب آن کرد. لازم نیست که طراحی رنگ چیزی به هزینه های ساخت و ساز و یا تعمیرات اضافه کند. کافی است که از رنگ ها به عنوان یک جزء در ترکیب با سایر اجزا به موقع و به جا استفاده شود. تناسب و تأثیر گذاری رنگ بر روند طراحی شامل موارد زیر است:

• هماهنگی با حال و هوای محیط
• جلب توجه
• تعدیل کردن فضا از نظر بزرگ و کوچک جلوه دادن آن
• جداسازی و تعریف فضا
• همسان و همگون کردن بافت فضا

تهیه الگوی انتخاب رنگ

نخستین نکته ای که باید به هنگام انتخاب الگوی رنگ مدنظر داشته باشید، شخصیت خود شماست. در تهیه الگوی رنگی مناسب ابتدا باید به این سؤالات مقدماتی پاسخ دهیم:
۱. چه نوع فعالیتی قرار است در این مکان انجام گیرد؟
۲. چه نوع رنگ های طبیعی در این مکان وجود دارد؟ به چوب و آجر و سنگ به کار رفته در آن نگاه کنید.
۳. به چه مقدار نور احتیاج است؟
۴. آیا در اینجا مایل به داشتن فضایی اساسا گرم یا سرد هستید؟
۵. آیا در پی ایجاد محیطی برانگیزاننده و شاد یا فضایی ساکت و آرام هستید؟
۶. آیا مایلید فضای اتاق بزرگ تر یا کوچک تر از اندازه عادی آن به نظر رسد؟
۷. شکل اصلی اتاق چیست؟ آیا باریک و طویل یا کوتاه و پهن است؟
۸. سقف اتاق بلند است یا کوتاه؟
تصور کنید می خواهید اتاقی را با رنگ هایی قوی، درخشان و انگیزاننده رنگ آمیزی نمایید. چنین خصوصیتی معمولا موجب کوچک تر به نظر رسیدن فضای ظاهری اتاق می شود. در اینجا قرمز، سرخابی، نارنجی و زرد اثر دلخواه شما را دارا خواهند بود. این رنگ ها در اتاق هایی که فعالیت و جنب و جوش فراوانی در آنها انجام می پذیرد، بیشترین تأثیر ممکن را بر جای می گذارند.
از سوی دیگر، امکان دارد خواهان محیطی آرام تر و راحت تر و ساکت تر باشید. رنگ های سبز، فیروزه ای، بنفش تیره و آبی فراهم آورنده چنین فضایی هستند.
در انتخاب رنگ ها، کاربرد اتاق و سبک تزیین به میدان می آیند. ته رنگ هایی که برای بخش های خصوصی (اتاق خواب و حمام) انتخاب می کنید ممکن است با ته رنگ های انتخاب شده برای اتاق های عمومی خانه فرق داشته باشد. عواملی که باید در نظر گرفته شود به شرح زیر است:

• آیا اتاق، مرکز فعالیت خانواده یا محل تجمع برای سرگرمی است؟ رنگ های گرم برای اتاق های محل فعالیت مانند اتاق های خانوادگی، اتاق نهار خوری، اتاق های کودکان و نیز برای آشپزخانه، و حتی شیرخوارگاه انتخاب های مناسبی هستند. مطالعات نشان می دهد که خردسالان به ته رنگ های درخشان، واکنش شادمانه دارند
• می خواهید اتاق شما حالت رسمی داشته باشد یا غیررسمی؟ دو مبلمان که از هر حیث مثل هم باشند ولی رنگ آنها متفاوت باشد، می تواند حالت های متفاوت ایجاد کند.
• برای سبک زندگی شما چه رنگ هایی مناسب تر است؟ رنگ های روشن ممکن است برای اتاق خواب مناسب باشند اما برای اتاق خانوادگی مناسب نباشند.
• آیا می خواهید حالت رنگ را از آستانه یک اتاق فراتر ببرید و فضاهایی را که به هم راه دارند به یکدیگر پیوند دهید؟ اگر فضایی از فضای دیگر قابل رؤیت باشد این کار نتیجه خوب می دهد.

تأثیرات حاصل از رنگ ها

رنگ ها در دو بستر اصلی در محیط حضور می یابند:
۱. پوشش های اصلی فضاها شامل دیوارها، کف ها، سقف ها و درها .
۲. لوازم دکوراسیون شامل مبلمان، پرده ها، فرش و غیره .
در مقام مقایسه این دو قالب با هم، به لحاظ نقش دکوراسیونی شان در محیط، پوشش های فضا از اهمیت بیشتری برخوردار می باشند، زیرا که نسبت به لوازم دکوراسیونی ثابت تر بوده و به گونه ای نقش پس زمینه را برای آن لوازم اجرا می کنند.
در میان این پوشش ها، دیوارها به جهت وسعت حضورشان در فضا، جایگاه ویژه ای داشته و میزان تأثیر گذاریشان بر دیگر لوازم دکوراسیونی بسیار چشمگیرتر است. گذشته از موضوع تأثیر بر روی دیگر لوازم محیط، دیوارها و رنگ انتخابشان در تغییر وسعت و نور فضا نیز بسیار مؤثر است.

رابطه متقابل رنگ ها

هر رنگی باید در ارتباط با رنگ های دیگر فضا انتخاب شود. بنابراین باید هر یک را با رنگ محیط اطراف سنجید. رنگ ها در مجاورت با یکدیگر تاثیرات مهم خود را به نمایش می گذارند. پس مهم است که بتوان تاثیرات آنها را بر هم ، کنتل و پیش بینی کرد. بسیاری اوقات آنها به تنهایی بی اثر هستند، اما وقتی در کنار یکدیگر قرار می گیرند، قدرت و زندگی را به نمایش می گذارند.

درجه بندی و نسبت رنگ ها

رنگ ها چرخه ای از رنگ را تشکیل میدهند. برخی تک رنگ ها در طبیعت و چرخ رنگ حتی اگر به درستی و به نسبت صحیح به کار برده شوند، نسبت به بقیه رنگ ها غالب هستند. به سادگی میتوان رنگ ها یا فام های غالب را در چرخ رنگ تشخیص داد. تغییر نسبت رنگ ها به هنگام کامل و یکپارچه شدن نشان میدهد که کدام رنگ غالب است. تشخیص رنگ های غالب در طراحی ها بسیار مهم است.

تک رنگ های غالب

به هنگام ترکیب، رنگ های گرم زودتر از رنگ های سرد خودشان را ظاهر می کنند. به ویژه زمانیکه رنگ های متفاوت به نسبت های مساوی با هم ترکیب شوند. رنگ های گرم تر نسبت به رنگ های سرد تر، زودتر از خود واکنش نشان می دهند، به همین دلیل است که رنگ های گرمتر در پس زمینه قرار می گیرند. از نظر روانی، رنگ های گرمتر مانند قرمز، نارنجی و زرد به طور طبیعی مهیج تر و محرک تر هستند و در عین حال رنگ های سرد مانند آبی، سبز و یا بنفش حس آرامش بخشی را ایجاد می کنند.

کرومای غالب

رنگ های خالص تر پیشتاز و غالب هستند، در حالیکه رنگ های ممزوج یا خاکستری این چنین نیستند. البته همان طور که گفته شد، این در حالتی است که نسبت های مساوی از هر کدام در کنار یکدیگر قرار گیرند. به یاد داشته باشید که چشم به طور طبیعی رنگ های پر رنگ و شدید را جذب میکند. آگاهی از این موضوع که کدام رنگ غالب است به ما کمک میکند تا آن را به دلیل قدرت بخشیدن سایر رنگ های دیگر به مقدار زیادی به کار نبریم. اگر می خواهیم فضا عمق بیشتری داشته باشد ، باید بدانیم کدام رنگ ها خود را زودتر ظاهر می کنند و کدامیک دیرتر. رنگ های غلیظ در پیش زمینه و رنگ های ضعیف (کمرنگ) در پس زمینه استفاده می شوند. رنگ های ضعیف، تورفتگی و عمق را بیشتر می کنند.

تأثیر تیرگی و روشنی رنگ

رنگ های روشن تر غالب تر از رنگ های تیره به نظر می رسند، زیرا رنگ های روشن نور را بازتاب داده و درخشان تر به نظر می آیند و همین موجب جلب توجه بیشتر می شود. این قاعده را می توان در رنگ آمیزی و انتخاب رنگ دکوراسیون داخلی برای بیشتر جلوه دادن سطوح دلخواه به کار برد. اگر فضایی دارای مقادیر متوسطی از رنگ تیره و مقادیر اندکی رنگ روشن باشد، چشم به طرف فضای روشن تر جلب می شود. بنابراین مهم است که برای جلب توجه از رنگ قوی با نور زیاد استفاده شود.

نسبت رنگ ها

به عنوان قانون کلی در طراحی رنگ در فضای داخلی، معقول تر آن است که از رنگ های قوی و غالب به مقدار کم استفاده کنید، در غیر این صورت در فضا غلبه کرده و باعث میشود فضا ناراحت کننده به نظر برسد. استفاده از رنگ های غالب و قوی به مقدار کم به رنگ های بی اثر روح می بخشد.

حقه های رنگ

روشی که در بکار گیری رنگ ها استفاده می شود می تواند ابعاد ظاهری اتاق را تغییر دهد:

• رنگ های قوی یا گرم، مثل قرمز و نارنجی مایل به قرمز، باعث نزدیک تر به نظر رسیدن دیوارها و کوچک تر به نظر رسیدن فضا می شود.
• رنگ های سرد باعث عریض تر به نظر رسیدن فضا و به بیرون رانده شدن دیوار ها می شود، خصوصا اگر دیوارها، کف و سقف همگی با یکدیگر مرتبط باشند و کلیتی موزون را تشکیل دهند.
• یک راهرو، کوتاه تر و باریک تر به نظر می رسد اگر دیوار انتهایی در یک رنگ گرم پوشیده شده و یا با یک رنگ گرم رنگ آمیزی شده باشد.
• یک فضای کوچک در صورتی که همه سطوح آن با رنگی روشن و مشابه پوشیده شده و دیوارهای آن نورگیر باشند، بزرگ تر به نظر خواهد رسید.
• یک سقف بلند که با رنگی تیره تر از رنگ دیوار ها رنگ آمیزی شده باشد، کوتاه تر به نظر خواهد رسید، حتی اگر اختلاف کم باشد.
• سقف اگ با رنگی روشن تر از رنگ دیوارها پوشیده شده باشد، یا اگر در سراسر محیط سقف، قرنیزهایی تیره رنگ تر از سقف نصب شده باشد، بلندتر به نظر خواهد رسید.
• یک سقف خیلی بلند را می توان با اضافه نمودن یک خط تلاقی در ارتفاع میانی کل دیوارها و رنگ نمودن دیوار زیرین با سایه ای تیره تر نسبت به دیوارهای بالایی و ایجاد یک ازاره، کوتاه تر نشان داد.
• با جادوی رنگ، عیوب اتاق را بپوشانید. اگر دیوارها، درگاهی، پنجره یا شکاف و جلو آمدگی های مختلف شکسته شده، این سطوح را با زدن رنگ سفید یا روشن بر چهارچوب ها و همه آنها، بپوشانید. با هم رنگ کردن قسمت های نازیبا (مانند محل یک شومینه قدیمی) آنها را نامرئی کنید. برای سطوح ناهموار دیوارها، ته رنگ تیره یک پوشش کامل است.
• با تأکید بر جزئیات معماری مانند چوبکاری، روکش چوبی زدن یا موجدار کردن با رنگ سفید در برابر دیوارهای ته رنگ گرم، کیفیت اتاق را افزایش دهید.
• با الگوسازی یا پرداختکاری ظریف مانند نقاشی اسفنجی یا شانه ای، به دیوارها رویکرد هنری داشته باشید. می توانید با نقاشی سه بعدی که چشم را گول می زند، حاشیه های برجسته و قالب گیری تاجی شکل گچ بری شده تا کشیدن منظره به اندازه تمام یک دیوار، اثرهای ویژه ای ایجاد کنید.
• مبلمان نیز از تقویت رنگ سود می برد. پرداخت نهایی با رنگ و چاپ رنگی، و پارچه های دارای ته رنگ شاد می تواند یک اتاق پر از تکه های مختلف را احیا و یکپارچه کند اما یک رنگ انتخاب کنید که بر طرح مسلط باشد.

بنابراین زمانی که خصوصیات یک اتاق را از لحاظ بصری با هم تطابق می دهید، باید به ارزش و جلوه رنگ ها توجه کنید. در حالی که آبی و سبز به عنوان رنگ های سرد در فضای اتاق شناخته می شوند، آبی فیروزه ای زنده می تواند درست به اندازه آجری کم رنگ، رنگ گرمی باشد. در کنار تغییر اندازه بصری اتاق، رنگ همچنین می تواند در ابعاد کوچک برای مشخص کردن یا تأکید بر فضاهای مختلف به کار رود. استفاده از دسته ای گل آلاله سفید در برابر دیوار یاسی روشن یا لاله های قرمز در برابر دیوار سفید، همان قاعده را با تأثیرات متفاوت به کار می گیرد. در ابعاد کوچک تر، اشیاء یک رنگ که روی پیش بخاری یا روی قفسه ها و میزها چیده شده اند، می توانند تناسب اتاق را افزایش دهند یا رنگ های خاصی را به آن اضافه کنند.

برای سبک‌های خاصی از دکوراسیون داخلی، لوازم عتیقه، تم مطلوبی در طراحی ارائه می‌دهند و به زیباتر شدن فضا کمک می‌کنند. چه دکوراسیون مدرنی در فضای داخلی در حال انجام باشد و چه خود خانه فرم آنتیک داشته باشد. بسیاری از اشیای عتیقه، به عنوان ارائه دهندهٔ آثار هنری استفاده می‌شوند؛ در حالی که اشیای عتیقهٔ دیگر، علاوه بر کاربرد نامبره، کاربرد لوازم رفاهی یا دیگر اشیا را نیز، دارند؛ مثلاً مبل‌های گرانقیمت عتیقه که همچنان برای نشستن استفاده می‌شوند. کمدها و قفسه‌های عتیقه نیز از این جمله‌اند با توجه به سلایق و ذائقه‌های مختلف افراد، همچنان طیف وسیعی از استفاده و نظاره کردن این قبیل لوازم، لذت می‌برند.
انتخاب لوازم آنتیک، کاری تخصصی است و بسیار مهم است که از یک دکوراتور داخلی در این موضوع مشورت خواسته شود. مهمترین جنبهٔ تناسب لوازم آنتیک از دید ساکنین فضای داخلی مورد نظر هم این است که اشیای برگزیده شده از نظر بصری، کاربردی یا هردو برایشان مطلوب و دلپذیر باشد. در غیر این صورت، حضور شیء عتیقه، کمکی به زیبایی بصری و تناسب دکور مورد نظر نخواهد کرد.
استفاده از اشیای عتیقه در دکوراسیون داخلی، نباید انبوه باشد؛ چرا که به تراکم و به هم ریخته به نظر رسیدن فضای داخلی ما منجر خواهد شد. هرچند اشیای مورد نظر، بسیار گرانقیمت و زیبا باشند. ابعاد و رنگ اشیای عتیقه هم می‌بایست با تم غالب دکور فضا هماهنگ باشد و در واقع، محیط اطراف خود را تکمیل کند. لوازم عتیقهٔ مورد استفاده در دکوراسیون داخلی، پس از چینش، باید متعلق به آن فضا به نظر برسند و ساز مخالف نزنند. یعنی مجموعهٔ دکوراسیون ما می‌بایست لوازم عتیقهٔ مورد استفاده را بطلبد و همچنین، این لوازم، قرار گرفتن در دکوری مانند آنچه ما طراحی و اجرا کرده‌ایم را نیاز داشته باشند، تا جلوه و همخوانی بهتری ایجاد کنند.
مسألهٔ دیگر دربارهٔ اشیای عتیقه، اعتبار و درستی آنهاست. به بیان دیگر، باید تحقیق کرد که شیء عتیقهٔ مورد نظر ما اصل باشد و لذا از دیدگاه دوام و حفظ کارایی و ظاهر با گذشت زمان، دربارهٔ آنها اطمینان داشته باشیم. حتی اگر آسیبی به شیء عتیقهٔ ما برسد، برای تعمیر، می‌بایست متخصص واقعی آن را پیدا کنیم؛ چرا که بسیاری افراد هستند که مدعی عتیقه‌شناسی و تخصص در مرمت آسیب‌های آنند، در حالی که در عمل، اندکی از پس این خدمات برمی‌آیند. گاهی اشیای عتیقه شناسنامه دارند و مؤسسات شناخته‌ شده‌ای، صحت و اعتبار آنها را تأیید کرده‌اند. پس این ابزاری است که می‌توان به طریق‌ آن، انتخاب‌های بهتری در زمینهٔ اشیای عتیقه کرد.
مثلاً کمپانی‌های «آنتیک ترانک»، «هاربور آنتیک» و «براون ریگ اینتریور» در زمینهٔ فروش و مرمت عتیقه، «کاسبا» در زمینهٔ انواع مبلمان و دکور عتیقه‌های موروکویی، «لِگِسی استون وُرک» در زمینهٔ تهیه و فروش و مشاوره در باب سنگ‌های آنتیک، «پولیشینگ پیانو» در زمینهٔ پرداخت و تمیزکاری عتیقه، از جمله مراجعی هستند که در این صنعت، به صورت شناخته شده و معتبر فعالیت دارند.

بافت های مختلف در انتشار نور یا جذب آن بسیار مؤثرند؛ حتی حالت های مختلف «تنها یک ماده» نیز جذب یا بازتاب های مختلف دارد. برای مثال، یک سطح یخ زده در زمستان، کاملا صیقلی و شفاف است و کمی به تیرگی می زند. پس از مدتی یخ بازی، رویه آن از شیارها و گرد سفید یخ پوشیده می شود. هنگامی که این سطح صیقلی و شفاف بود، نور از آن بیشتر عبور می کرد، الآن که خراشیده شده و خراشه های سفید بر رویه آن آشکار شده است، نور در همه جهات منتشر می شود و تقریبا همه نور بازتاب می گردد و ما آن را سفید می بینیم.
جنس و بافت، عامل مهمی است که باعث زنده شدن رنگ ها می شود. در واقع برخی رنگ ها، تنها در صورت قرار گرفتن در جنس و بافت مناسب، می توانند همنشینی زیبایی را ارائه دهند. مثلا پارچه نخی سفید و چرم مشکی، کاملا با هم مناسب هستند. ما می توانیم از دو جنبه به این مسئله نگاه کنیم. مثلا وقتی نور از بافت های مختلف باز می تابد، ما تأثیرات مختلفی را مشاهده می کنیم. شاید این بازتاب، درخشان، مات، کدر یا شفاف باشد یا نرمی و زبری بافت آن، توجه انسان را به خود جلب کند. اما ما از لحاظ فیزیکی نیز می توانیم از بافت پارچه لذت ببریم و این زمانی است که بافت و جنس پارچه نیز با زیبایی ظاهری آن هماهنگ است.
پرده های سفید ساده، وقتی از پارچه ای با بافت مخفی دوخته شده باشند جذاب تر می شوند. اگر به آن دست بزنید متوجه می شوید که آنها از ابریشم شسته شده ای ساخته شده اند که به آن حالت درخشندگی یا سیری عاج را داده است. بنابراین هرچه ترکیب رنگ ساده تری را انتخاب کنید، نقش و بافت پارچه اهمیت بیشتری می یابد. البته مدل های پیچیده هم شکل خاص خود را دارند، اما رنگ های ساده و مدل های بدون زرق و برق، قدرت و جلوه بافت و جنس پارچه را بیشتر می کند.
ایجاد تعادل مناسب میان بافت های سخت و نرم، راه ایجاد فضای مناسب در اتاق است. اتاق خوابی که به رنگ تماما سفید است، شاید به تأثیر گرما بخش و جذاب تخته های عسلی رنگ کف اتاق احتیاج داشته باشد، اما این رنگ می تواند از تخته های چوبی و روغنی کف، کفپوشی از گیاه آگاو، یک قالیچه پشمی شیک، درخشندگی نخودی رنگ پوشش کف، چوب پنبه یا سنگ تأمین شود. به این ترتیب ترکیب بافت ها و رنگ ها، به ایجاد فضای جادویی می انجامد. بشر همیشه در جستجوی کپی برداری از طبیعت است. به همین جهت از آغاز اختراع لامپ فلوئورسنت پودرهای شیمیایی مختلف و مخلوط آنها را در لامپ فلوئورسنت مورد آزمایش قرار دادند که تا حد مقدور به طیف نور سفید طبیعی نزدیک شود .
نکته ای که در مورد رنگ قرمز یا همان نور قرمزِ منعکس از اجسام قرمز رنگ وجود دارد، بالا بودن طول موج آن و درنتیجه قدرت کشش زیاد این نور نسبت به دیگر نورها می باشد. که همین اثر تحریکی رنگ قرمز است که در چراغ راهنمایی استفاده شده و باعث جلوگیری از بروز حوادث میگردد .
رنگ ها در مقابل انواع مختلف نور و نیز در ساعات مختلف روز تغییر می کنند. بنابراین ممکن است رنگی که در یک اتاق خوب به نظر می رسد، برای اتاق دیگر بسیار بد باشد. اتاق های رو به جنوب که در طول روز نور مستقیم خورشید را دریافت می کنند، تمایل دارند طراوت و شادابی رنگ های غلیظ و خنکی و تازگی رنگ های سرد را تقویت کنند. اما ممکن است تونالیته های کم رنگی ایجاد کنند که رنگ و رو رفته به نظر رسد. اتاق های رو به شمال تقریبا نور غیرمستقیم دریافت می کنند. از این رو رنگ های سرد را بسیار سردتر نشان می دهند و شدت را کاهش می دهند. در این اتاق ها رنگ های روشن و گرم بهتر عمل می کنند.
نور مصنوعی نیز بر رنگ تأثیر می گذارد. لامپ های فلورسنت قدیمی نور سرد و مایل به آبی دارند. لامپ های تنگستن (این نوع بیشتر در خانه ها استفاده می شود.) نور زرد دارند و با رنگ های گرم بسیار خوب به نظر می رسند ولی رنگ های سرد را بی روح می کنند. لامپ های هالوژن نور طبیعی تری دارند و رنگ ها را کمتر تغییر می دهند.

شکل ها دارای خصوصیت گویا و معنی دار نظام زیباشناختی خود هستند. در طراحی، این کیفیت های معنی دار، شکل و رنگ می بایست با یکدیگر مطابقت داده شوند، یعنی شکل و رنگ در معنی دار بودن و مفهوم خود یکدیگر را اثبات نمایند.
سه شکل اصلی مربع، مثلث و دایره نیز مانند سه رنگ اصلی قرمز، زرد و آبی دارای خصوصیات مفهومی و بیانی مشخص هستند. مربع، نمایانگر ماده، وزن و حدود مشخص است و حسی از کشش و امتداد و تجربه حرکت را القاء می کند. مربع با رنگ قرمز منطبق است و وزن و حجم قرمز با شکل سنگین و ساکن مربع مطابقت دارد. مثلث با زوایای حاد و تند، تأثیر ستیزه جویی، پرخاش و تهاجم را ایجاد می کند. مثلث سمبل تفکر است و حالت و خصوصیت بی وزن آن با زرد روشن هماهنگی دارد. دایره برعکس مربع، احساسات را ملایم و معتدل می کند و حس آرامش و حرکت آرام و آهسته را القاء می نماید. دایره سمبل روح است که در درون خود همواره در حال حرکت است و با رنگ آبی هماهنگی دارد.
اگر در پی شکل هایی برای رنگ های ثانویه باشیم، ذوزنقه با نارنجی، سه گوش های گوی مانند را با سبز و بیضی را با بنفش منطبق خواهیم یافت.
تطابق و تناسب هر رنگ با شکل مربوط به خود مستلزم همانندی و توازن است. اگر رنگ ها و شکل ها در بیان مفاهیم و حالات توافق داشته باشند، تأثیرات آن دو چندان خواهد بود.

جهت گیری یک اتاق یا فضا تأثیر زیادی بر کیفیت نور و بنابراین درک شما از رنگ محیط دارد. مهم است که تغییرات نور را در طول روز به دقت مشاهده کنید. همچنین تغییر فصلی نور را قبل از این که درباره رنگ فضا تصمیمی بگیرید مدنظر قرار دهید. عامل مهم دیگر موقعیت آن بخشی از اتاق است که قرار است رنگ آن را تصرف کند. اگر رنگ قرار است روی همان دیواری که پنجره دارد باشد، تیره تر و خاکستری تر به نظر خواهد رسید، خصوصا اگر پنجره ها فقط در یک دیوار باشند. به عنوان تجربه، یک نمونه رنگی را بردارید و آن را در مقابل یک دیوار که روبه روی پنجره است نگه دارید. سپس نمونه مشابه را بردارید و آن را پشت به دیوار پنجره نگه دارید. ترکیب نور روشن پس زمینه که از پنجره می تابد، به علاوه نبود نور مستقیم روی دیوار پنجره دار سبب می شود رنگ مات تر و خاکستری تر به نظر برسد.
قدرت نور در تمام شکل هایش، ابزار مؤثری برای تغییر کیفیت هر رنگ و فضای خاص در طراحی دکور است. اکثر اوقات، نور، چندان مورد توجه قرار نمی گیرد اما این عنصر، عملا قدرت آن را دارد که تأثیر رنگ را کاملا از بین ببرد یا به بهبود آن کمک کند. وقتی که رنگ و پارچه را انتخاب می کنید، آن را در نور طبیعی روز، در زمانهای مختلف روز و زیر منابع نوری مصنوعی مختلفی که می خواهید در اتاق به کار ببرید بررسی کنید. این کار را قبل از آنکه در مورد رنگ دقیق مورد استفاده خود تصمیم بگیرید انجام دهید، زیرا برخی رنگ ها مثل بنفش یاسی با کمترین تغییر در نور طبیعی یا مصنوعی، کاملا تغییر می کنند. نور درخشان و طبیعی روز، بهترین نور برای کار کردن است.

۱- نور شمال

نور شمال پراکنده و ملایم است. آرام تر و حتی کم تر مهیج است. رنگ ها در این نور کمی بی رنگ تر و ملایم تر احساس می شوند. اگر هدف شما داشتن فضایی مفرح، روشن و پویا است، پس رنگ های گرم را روشن تر انتخاب کنید. کنار هم قرار دادن رنگ های متضاد برای ایجاد عمق و بعد در اتاق، در نور شمال اهمیت بیشتری دارد. اگر هدف شما فضایی آرام تر، ساکت تر و عمیق تر است، رنگ های ملایم تر را با تأکیدات گرم به کار برید. آبی کاملا غلیظ و سبز-آبی در نور ملایم شمال باشکوه تر به نظر می رسد. نمونه های رنگی تان را به دقت در نور محیط واقعی اتاق امتحان کنید و مطمئن شوید که آنها زیادی بی رنگ نمی شوند.

۲- نور جنوب

نور جنوب موج دار و تیز است و تضادهای قوی درون فضا ایجاد می کند، یک نور گرم است. درک رنگ در فضایی که با نور جنوب روشن می شود پیوسته در طول روز و حتی فصول تغییر می کند.
نور طبیعی در طول روز تغییر می کند، درست بعد از سحر، این نور به صورتی می زند. اواسط روز، این نور، بیشتر زرد است. در حالی که هنگام غروب، به رنگ قرمز می گراید. تفاوت فصل ها و تفاوت های جغرافیایی نیز، نور طبیعی را تحت تأثیر قرار می دهد. همان طور که مناظر مختلف در آفتاب تابستان و آسمان پاییز، کاملا متفاوت هستند، اتاق ها نیز با هم تفاوت دارند. بنابراین، چشم دارای خصوصیت ذاتی مقایسه است. حتی اگر یک ظرف سیب سرخ هم تحت نور خاصی، کمی آبی به نظر برسد، چشم با رنگ دادن دوباره به سایر رنگ های اطراف آن، این تفاوت را جبران می کند. به طوری که به شکل یک طیف جدید و اندکی تغییر یافته درآید و موزون باشد.
نور جنوب مهیج با بیان سایه ها و پررنگ است. اگر می خواهید به ویژگی روشن بودن فضای رو به جنوب تأکید کنید، رنگ های ملایم و گرم بهترین انتخاب هستند چون رنگ ها خیلی تند نمی شوند. برای مثال، زرد مایل به کرم ملایم یا رنگ کرم خاکی قابل تحمل تر از زرد خالص خواهد بود. یک فضای روشن رو به جنوب فرصتی عالی ایجاد می کند تا رنگ های ملایم ماهرانه و پیچیده به کار ببرید. برای مثال خاکستری- سبز- آبی ملایم فضایی آرام بخش ایجاد می کند که دائما اما اندکی با نور تغییر می کند. چنین رنگ هایی شبیه آفتاب پرست هستند؛ رنگ بسته به تغییر نور و رنگ های مجاورش تغییرمی کند.

۳- نور شرق و غرب

انتخاب رنگ برای فضایی که فقط نور شرق یا غرب دارد می تواند یک چالش باشد و این که تصمیم داریم اساسا از فضای صبح یا بعدازظهر استفاده کنیم می تواند کمک کننده باشد. با این روش شما می توانید رنگ را مطابق با نوع نوری که اغلب در فضا وجود خواهد داشت مطابقت دهید. فضاهای رو به شرق یا غرب از نور صبح یا بعدازظهر پر می شوند. نور خورشید با زاویه کمی وارد می شود و در داخل فضای اتاق نفوذ می کند. در زمان های مشخصی از روز، فضا مقابل شرق یا غرب می تواند حتی از اتاقی با جهت گیری جنوب روشن تر باشد. در زمان های دیگر روز، اتاق مثل فضای رو به شمال، نور ملایم و پراکنده خواهد داشت. برای یک طرح رنگی متعادل که برای تمام اوقات روز مناسب باشد، یک قاعده عملی آسان و مطمئن، کاربرد رنگ های گرم و ملایم همراه با تأکیدات ملایم و غنی است. قاعده عملی نقطه شروعی مطمئن در طراحی رنگ است، اما هم چنان که اطمینانتان را افزایش می دهید، سعی کنید به تدریج قوانین را تغییر و بسط دهید و نهایتا آنها را نقض کنید تا راه حل های حقیقتا الهام بخش بیابید.

۱‍. رنگ روغنی

در این نوع رنگ ها ، رنگ دانه را در یک روغن خشک شونده که استر گلیسیرین با اسیدهای چرب ، نظیر اسیدهای اولیک و یا لینولنیک می باشد حل می کنند. این روغن ها در هوا اکسیده شده و به ترکیبات سیر شده تبدیل می شوند و لایه ای سخت مقاوم و محافظ تشکیل می دهند که از نفوذ آب در رنگ دانه جلوگیری می کنند.

• رقیق کننده :برای رقیق کردن و سهولت کاربرد رنگ به کار می رود و معمولا یک حلال هیدرو کربنی نظیر ترپنتین است که به روغن تربانتین شهرت دارد.
• خشک کننده: یکی از اجزای رنگ های روغنی است که در حقیقت نقش کاتالیزور در تسریع اکسیداسیون و خشک شدن رنگ ها را دارد و معمولا مخلوطی از اکسید های سرب، منگنز و کبالت در (روغن بزرگ) به صورت استر مصرف می شود.

۲- رنگ پلاستیکی

با اضافه کردن رزین های سنتزی نظیر رزین حاصل از فنل و فرمالدئید که خاصیت پلاستیکی دارد در روغن جلا رنگ های پلاستیکی حاصل می شود. این نوع رنگ ها به خاطر دوام و قابل شستشو بودن اهمیت و کاربردهای زیادی دارد.

۳-رنگ لعابی یا مات

با اضافه کردن رنگ هایی نظیر TiO2 به روغن جلا آن را به صورت مات درآورده و بعد برای مات کردن هر نوع رنگی به کار می رود.

۴- رنگ اتومبیل

این نوع رنگ ها باید این ویژگی را داشته باشند که به سرعت در هوا خشک شوند. برای این منظور رنگ دانه را در حلال های آلی بسیار فرار نظیر استات آمیل، استات اتیل یا استات بوتیل حل می کنند. برای رنگ های متالیک (فلزی) از رنگ دانه های فلزی استفاده می شود.

۵- رنگ محلول در آب

این نوع رنگ ها از معلق کردن رنگ دانه ها در آب مخلوط با یک چسب محلول در آب تهیه می شوند. از رنگ های روغنی ارزان ترند و قابل شستشو نمی باشند.

۶- رنگ غیر شفاف

در رنگ آمیزی چوب عبارت است از مایع رنگینی که روی سطح چوب را می پوشاند، که این مایع رنگین پس از خشک شدن به شکل یک قشر سخت و غیر شفاف روی چوب باقی می ماند و به کلی نقش چوب را می پوشاند و تشخیص چوب را غیر ممکن می کند.

• رنگ روغنی غیرشفاف: رنگ روغنی ترکیبی است از پودر رنگ، حلال، روغن جلا، اسکاتیف، مواد انعطاف دهنده و غیره، که به نوع پودر رنگ دارای رنگ های متفاوتی است. رنگ روغنی به دو دسته مات و براق تقسیم میشود. برای زدن رنگ روغنی لازم است سطح چوب را به روغن الیف آغشته و سپس با بتونه روغنی پر نموده و آن را رنگ نمود. حلال این نوع از رنگ ها تینر روغنی می باشد. از این رنگ برای مصارفی که در معرض رطوبت قرار می گیرند مانند در و پنجره های ساختمان، کابینت آشپز خانه و کلا اشیای قابل شستشو استفاده می شود.

انامل نوعی جلای غیر شفاف است که بافت چوبی را مخفی می کند و در عوض رنگ مطلوبی به آن می دهد. انامل خیلی سخت و دارای قابلیت ارتجاعی خوبی می باشد. این جلا در مقابل تغییرات آب و هوایی مقاوم است. انامل را می توان به وسیله تینر رقیق کرد.