Пайшла, не вернецца ніколі
Вясна апошняга кахання.
Хвіліны цягнуцца паволі
І толькі ў іх – выратаванне.

І зноў я думкамі с табою,
У нашым колішнім спатканні.
Душа не ведае спакою,
Ператварыўшыся ш чаканне

Рука сустрэлася з рукою –
У тым знайшлі сваё адхланне...
Шукаю ў памяці патолю.
Займаюся самавызнаннем.

У ненадзейнай гэтай схове
Чакаць не стану адцвітання.
Я знічкі не збіраю болей
І не блукаю на змярканні.

Вяртаць мінулае – даволі.
Скажу сабе на развітанне:
Пайшла, не вернецца ніколі
Вясна апошняга кахання...