Лепш не робіцца.

 А спадзявалася.

Не пісала, а трэба было.

Не пішу.

А зараз ужо дазволена.

Вынік – апостраф па-над дужкамі...

 Адчуванне асабістай непаўнавартасьці ўвесь час побач. Кожны дзень прачынаешся з думай “ну вось, не пасьпела канчаткова расплючшыць вочы, а ўжо разумееш, что ты - гаўно!”

Дзіўна, апошнім часам матывацыя – калі ні я, дык вы – далбаёбы - зусім не дзейнічае.

Магчыма я ўсё сьпецыфічна ўспрымаю (як зывчайна!), аднак...  Халера яго ведае. Магчыма, усё на перадзе. Але чым больш думаю і разважаю пра гэта “на перадзе”, усё больш празрыста робіцца ў галаве. І празрытасьць на сваёй падставе прапануе адзіны безпрйгравальны шлях – самагубства ў фізічным плане. Не, ну а што тут папішаш? Нічога. А гэта ўсё яны... ён і яны. Ці яна, яна і ён.

Не, усё ж такі ён.

Столькі думак-мрояў-згадак апошнім часам праносіцца ў маёй галаве, што не здзіўлюся, што сівець пачну дзесьці ў гадкоў 25-30, калі мяне не заб’юць раней, канешне. Аднак... з чаго б гэта – забіваць? Я ж мадмуазэль Пасіўнасць. Во як атрымліваецца.

 
Не разумаею, што робіцца звонку. 

Унутры – вялікая сусьветная рэвалюцыя масцовага характару.

Навошта я пайшла на журфак? Вучылася б на пекара, распухла б ад булак і памерла ад якой-небудзь халеры. Але ж не! Трэбо было граць ролю адукаванай і здольнай. І што мы маем? Анічога мы не маем...