- Можна мне тры памідорыны?
- Вам побольше или поменьше?
- Мне сярэднія:)
- Пойдут?
- Так, добра-добра. Пойдуць.
- Эээ… А вы, наверное, не из Беларуси?
- О.о
- Ну, просто вы…
- Я з Беларусі. І зараз размаўляю з вамі на беларускай мове =)
- Просто очень непривычно слышать…

Во, дажыліся! Незвычайна чуць беларускую мову ў Беларусі… Жаааах!  

Учора весь дзень забіла на забегі.

Кватэра - дурфак - Кунцаўшчына- бібліятэка - Ракаўскі - кватэра - бібліятэка - Карона - дурфак - Карона - дурфак - крама - дурфак - кватэра - Кунцаўшчына - дурфак. Дзякуй богу, што на гэтым ўсё скончылася... А можа толькі пачалося? Эхх, не ведаю.  

***
 - Ну, заказывайте что-нибудь. Юль, тут суши есть:))))
 - Еее, я уже в курсе:) 

"О, ребятки! Столько классных подарков! Я такая довольная!" 

- О, да! Я слышала эту историю:)
- Ну, а кто её только не слышал? Кэт отожгла. 
- Знаешь, если б там была я, им бы тоже не повезло: впридачу ещё и посуду  побила...
 - Теперь я понимаю, почему вы дружите! 

- Ну, я вообще-то всегда разговариваю на белорусском. Но просто Кэт попросила...
- Да, просто я не понимаю :)
- .. вот. А тут так получилось, что вас много и чтоб она понимала, я разговариваю на русском.
- А ты разговариваешь потому что тебе нравится или...
- Или потому, что нравится!!! (рррр) 

***
- А вы куда?
- Ну, мы к великой и ужасной. А ты?
- Я на зачёт по фотоделу. Ладно, пойду. Жаль, но мне вас будет не хватать на следующем курсе. 
- Бугага! Спасибо... безусловно.... Но мы ещё никуда не уходим.

Уёёёёёбішча! Пачвара!!! Спадар Сурапін, я прылюдна моўлю, што ВЫ СУКА!  

 "Программист любитель, у которого кроме понтов и члена, который после журфака безусловно даст ему дорогу в жизнь, ничего и нет-то!" ©

Прыгадваецца мне  мінулае лета:

"Знаете, Антон, если вы так будете писать, то вам поставят два и всё. Закончилось ваше поступление на журфак!" 

Вельмі шкада, што так не адбылося. Шкадую не таму, што зайздрошчу - спачуваю. Вельмі шкада таго месца, нават платнага, якое мог бы займаць спарўды  таленавіты чалавек. 

Шкадую  і вінавачу сябе за тое, што ў нейкай ступені я ўплывала на вас, спадар Сурапін.

Вы апынуліся звычайнай дробяззю, якіх на журфаке больш, чым патрэбна нашай краіне.

Другі раз за сваё жыцьцё еду ў такім цягніку. Фраер! Сяджу каля вакна :) Ноўт стаіць на імправізваным стале. Адчуваньне поўнай даросласьці: быццам бы праца, заданьне, іншы горад. Шкада толькі, што набіраю я ўсяго толькі запіс у дзёньнік, а не чарговы матэрыял для публікацыі, бо гэта ж толькі адчуваньне даросласьці…
 Дзень быў нейкі дрны-дурны. Але ж гэта вельмі добра, што ён такі: за дурноцтвам не адчуваеш часу.  
Ён губляецца ў тлуме спраў, размоў, сварак, жартаў.  
… еду ў Менск. Здаецца: за некалькі дзён не пасьпяваю зрабіць нешта каштоўнае, а тут! Паўкраіны праехала!
За вакном цудоўныя беларускія краявіды. Яны…У мяне нават слоў не хапае, каб выказаць прыгажосьць, якая зараз толькі мая. Жоўтыя дзьмухаўцы. Бялявыя пралескі. Сонейка і столькі адценьняў зялёнага колеру, што адчуваеш сябе як прыхільнік амфітамінаў пасля “прыходу” : бясконцая дзіцячая сапраўдная радсьць так і накрывае. Шкада, што пасьля бруднага і шэрага колеру горада, ты пачынаеш пужацца гаэтай сьвежасьці і зеляніны. Вочы заплюшчваюцца, бо фізічна для іх буяньне колераў – гвалт!!!
…Вырашыла пагуляць зусім у дарослую. Замовіла каву. Прынесьлі яшчэ вафлі, бо не знайшлі рэшты. Добра, так яшчэ цікавей:) Шкада, што трошачку не такі кубак, які паказваюць у кінастужках. Але ж сваёй шчырасьцю правадніца кампенсавала гэту акалічнасьць. Было б яшчэ добра, каб яна без перакладу зразумела, што я замаўляю ў яе каву, а не што-небудзь іншае. [ :( ]
Менск … Менск… Менск.
Зьбегчы і забыцца. Забыцца на …
/Зараз зірнула ў вакно. На зямлі ляжыць чалавек. Нармалёва апрануты, трошачку падвыпіўшы, мабыць. Але ж!
гэта якімі трэба быць абыякавымі, каб не заўважыць і не дапамагчы? Ніхто не бачыць?! Хаха! У 40-50 метрах сядзяць будаўнікі. Не ведаю, безумоўна, што б рабіла я… Ведаю толькі адно: проста так не стаяла б і не зіркала ў той бок. Божа, выратуй гэты народ ад яго ж самаго!/
… на сьмерць. 30 дней па дзядулі. Паназірала за сваімі жанчынамі. Усё асунутыя, шэрыя, ніякія… Чырвоныя вочы, павекі напухлі… Бабуля зусім схуднела, стапталася. Маці нэрвозна адгукаецца на ўсё праявы майго розуму. Ээээх…
І гэта “О, Юля! Як вучоба?” Ідзіце вы ў сраку са сваімі “Як твая вучоба?” Лепш запыталіся, ці знайшла я сабе працу, а то бадзяюся, як лось. Хутка дваццаць ляпне, а я ячшэ без працы і на бацькоўскім карку сяджу. Ды так моцна сяджу, быццам цэмент паміж намі.
+ гэтыя павучаньні. “трэба, трэба, трэба!!!” Усяго ў жыцьці не схопіш! Вылучы тое, што табе даецца. Што цікавіць і.. уперад. Няма чаго на дробязі сябе раскідваць. Спатрэбіцца эканоміка – вывучым. Матэматыка? З крыкам, са сьлязьмі – зробім. Толькі не трэба гэтых павучэньняў, якія ўжо абрыдлі. Не вучыцьце жыцьцю, дапамажыце лепш матэрыяльна!
Дарэчы, Спадарыня Зося… Буду вам удзячна, калі тое, што вы замаўляеце - здзейсніцца… Але ж… …
… так, забылася: я ж вучуся быць неганарлівай...

Мабыць сёньня я канчаткова зразумела, чаму людзі размаўляюць на трасянцы. Гэта сталася праз тое, што толькі адзін чалавек мяне вымагае пераходзіць на расейскую мову: мой тата. Ён як бы і разуме, што яму мовяць, і як бы не разумее. Таму ў размове зь ім ў мяне атрымоўваецца нейкая дзіўная трасянка. Паназіраўшы за сабой, я ўрешцэ рэшт зразумела, чым абумоўліваецца такая з’ява, як трасянка.
 Большасьць людзей сярэдняга ўзросту (год так ад 30-50) вывучала мову ў школе ў часы вялікай і магучай дзяржавы СССР. Надалей сталася так, што выкарыстаньне мовы было справай непатрэбнай, бо агульнай мовай ўсіх краін і народаў была вылікая і магутн ая расейская мова. людзі забыліся на тыя веды, якія даваліся ім у дзяцінстве. Захаваліся толькі фанетычна-артыкуляцыйныя рэфлексы, якія ўласьцівы беларусам. Калі ж пасьля распаду СССР пачалалася хваля беларусізацыі (1991-1995гг. прыкладна), працэс зайшоў у тупік: людзі не валодалі тым лесічным запасам беларускай мовы, які быў патрэбен ім для зносін у новай самастойнай і дэмакратычнай Беларусі. Таму на глебе вышэй узгаданых фанетычна-артыкуляцыйых асаблівасьцей беларусаў, расейскія словы пачалі прыпадабняцца да беларускіх, тым самым адаптуючыся да абставін. Вось так мы і атрымалі тое, што маем.
Неяк зусім сумна атрымоўваецца:(, так?