ما دوباره با ارائه یک روند جدید طراحی داخلی در سال 2019 یک پست برای شما آماده کرده ایم. اما قبل از اینکه با دیدن کلمه ی "روند" احساس بدی داشته باشید، اجازه دهید سریعا راجب آن صحبت کنیم. می خواهیم با کمی سلب مسئولیت این مطلب را شروع کنیم. ما می دانیم که حمام ها فضایی نیستند که مرتب با تغییر روند های طراحی داخلی آن ها هم تغییر کنند. حمام ها مکان هایی هستند که از لحاظ ساختار، کارگذاری، طرح، وسایل و تصمیمات برای طراحی داخلی دائمی هستند و همگی این ها هم به مقدار بودجه شما بر می گردد. پس قبل از ادامه فقط می خواهیم این موضوع را شفاف سازی کنیم که با معرفی روند جدید اصلا قصد این را نداریم که بگوییم خانه شما از مد افتاده است، چه به تازگی تغییر دکوراسیون انجام داده باشید چه خیر. این متن فقط برای ارائه روند جدیدی است که چشم ما به آن است. با تمام این اوصاف حالا اجازه دهید به اصل مطلب برگردیم یعنی حمام ها.

1- آیینه های مستطیل گرد:

ما این را اعلام می کنیم که: آیینه های مستطیل گرد پادشاه سال 2019 هستند. به نظر می رسد که حرکت بعدی بعد از آیینه های بزرگ گرد که چند سالی سلطنت می کردند (که هنوز هم دوست داشتنی هستند) باشند. ساده اند و دارای خطی ولایم هستند که یک فضای خوب بین زاویه مستطیل و دایره ایجاد می کند. موضوع مورد بحث دیگر در این باره استفاده فردی آن هاست. از آن جایی که آیینه های دایره ای شکل فضای زیادی لازم داشتند، این آیینه های جدید اینگونه نیستند و در فضاهای تنگ به خوبی جای می گیرند. برای هر کس که می گوید: "صبر کنید ببینم پس کابینت ها چه؟" ما می خواهیم بدانیم آیا کار ما با کابینت ها تمام شده است؟ مردم وسایل خود را در حمام در کجا قرار می دهند؟ لطفا نظرات خود را برای ما بنویسید.

2- میز توالت های معلق:

میز توالت های معلق شیک هستند. مدتی طول کشیده تا گزینه های زیبایی برای آن پیدا شود به همین دلیل ما قبلا تا به امروز فکر نمی کردیم که واقعا بتوانند این چنین خوب باشند. در گذشته به نظر زیاد از حد مدرن و بدون عمق بصری می آمدند، اما با استفاده از یک جنس زیبا (مثل موردی که در عکس می بینید و از چوب است) بصورت یکپارچه و خودنام هستند که یک احساس خوب به حمام می دهد. ما قبلا این موضوع را برای آشپزخانه های یاد گرفته ایم، اما طراحی داخلی یکپارچه واقعا پادشاه سال 2019 است. این نوع میز های توالت واقعا مطابق همین ایده هستند. این نوع میز ها برای تمیز کردن بسیار راحت هستند زیرا پایه ای در آن ها وجود ندارد.

3- میز توالت های سینک-کنسولی:

اینگونه میز توالت ها خیلی کاربردی نیستند. اما خدای من! بسیار زیبا هستند. اینگونه میزها نشان می دهند که چگونه می توانید مقداری جزئیات زیبا به حمام خود اضافه کنید. در حالیکه پایه و میله دارند اما هنوز هم مدل طراحی که برای شما ایجاد می کنند طوری است که فضای شما را باز نشان می دهد. این ظاهر بدون فضا برای ذخیره سازی یک سبک بسیار سنتی با خود به همراه دارد که ما را از پتانسیل بی حد و زمان خود مطمئن می سازد. اما چیزی که راجب آن واقعا دوست داریم این است که طرح های مدرن بیش تری در ساختار های مختلفی وارد بازار خواهند شد. بنابراین مهم نیست که سبک شما چه چیزی است، هرچه باشد شما می توانید یکی از این زیبایی ها را به حمام خود بیفزایید.

4- توالت های نصب شده بر روی دیوار

توالت های معلق هم داستانی مشابه میز های توالت معلق دارند. اخیرا فقط در خانه های بسیار مدرن کار گذاشته می شدند. اما زمان تغییر کرده است و پیش بینی می کنیم که این طرح، توالت سال 2019 باشد. شاید بخاطر پیشرفت تکنولوژی باشد که ما به طراحی های داخلی به سبک مدرن جذب می شویم یا اینکه این سبک مدرن است که بهتر می شود. این یک معضل "مرغ یا تخم مرغ" است. اخیرا شاهد این هستیم که توالت های معلق محبوب تر شده اند. و همانطور که برای میز توالت های معلق هم اشاره کردیم اینگونه ساختار ها برای تمیز کردن بسیار راحت تر هستند. فقط یک حرکت سریع زیر کاسه انجام دهید و کار تمیز کردن شما تمام است.

5- شیرآلات جانبی:

شیر آلات جانبی امسال مد شده اند. نه تنها بسیار فوق العاده هستند بلکه در حفظ فضا بخصوص در مکان هایی که جای کمی دارید و سینک باریک است فوق العاده خواهند شد. مل نمی دانیم که این روند طراحی داخلی در طول زمان پایدار خواهد ماند یا خیر اما ما عاشق انجام روش های جدید استاندارد برای کار ها هستیم. بیایید کمی عجیب باشیم. اما وقتی صحبت از وسائل دائمی می شود، عجیب همیشه آن چیزی نیست که می خواهید. بنابراین ما بسیار کنجکاو هستیم که بدانیم که آیا شما به این ظاهر جنجالی علاقه مند هستید یا خیر. آیا آن را انجام می دهید یا از ان دسته افرادی هستید که می گویید "تا زمانیکه شیرآلات نشکنند آن را عوض نمی کنید" ؟

6- حمام را نپوشانید:

مقدار آب یکپارچه، دوش هایی با پوشش کمتر، این بسیار مرتب تر، باز تر و زیبا تر است. اگر هم اکنون پوششی برای حمام دارید آنرا خراب نکنید. ما هنوز فکر می کنیم اینگونه حمام ها راهی است که برای داشتن یک حمام سنتی باید انجام داد. اما اگر برنامه این را دارید که سبکی مدرن تر داشته باشید قطعا این ظاهر را در نظر داشته باشید. مهم ترین موردی که باید در نظر بگیرید نوع ساخت آن است. کف حمام باید به سمت محل تخلیه آب شیب کمی داشته باشد. اینگونه ساختار ها واقعا لازم است زیرا تنها راهی هستند که باعث می شود آب را از قسمت اصلی حمام دور نگه دارد. مگر آنکه حمام بزرگی داشته باشید و محل تخلیه وسط حمام باشد. بخاطر داشته باشید که هرچه کثیفی و شلوغی کمتر باشد نگرانی شما هم کمتر خواهد بود.

طراحی داخلی، روند شکل‌دهی به تجربهٔ فضای داخلی، از طریق تعبیهٔ حجم فضاها و همچنین فرم‌دهی سطوح است. این حرفه را با «دکوراسیون داخلی» اشتباه نگیرید. طراحی داخلی، رهیافت‌های روان‌شناسی محیطی، معماری و طراحی محصول را علاوه بر دکوراسیون سنتی در بر می‌گیرد..
طراحی داخلی، فعالیت خلاقانه‌ای است مشتمل بر تحلیل کردن اطلاعات برنامه‌ریزی، استقرار دادن جهتی مفهومی برای فضای مورد نظر و خلق تعامل گرافیکی بین بیننده و اسناد احداث بنا.
در هنگام طراحی فضای داخل بنا، مهم است که دربارهٔ بنای مورد نظر، دیدگاه کلی را مورد تمرکز قرار دهیم: به عنوان تعدادی فضا که با هم و با راهروها و پله‌ها مرتبط شده‌اند. لذا مناسب است که طراحی ما بر سبکی مشخص و الگویی کلی استوار شود. منظور این نیست که همهٔ عناصر طرح داخلی یکسان باشند؛ بلکه باید با همکاری هم و تکمیل کردن یکدیگر، ترکیب کلی را تقویت کنند. روند یا سناریوی مناسب برای خلق چنین طرحی، قطعاً شامل استفادهٔ به جا از رنگ‌هاست. ترکیب‌بندی رنگی، به طور کلی روش خوبی برای هماهنگ ساختن مجموعه‌ای از فضاهاست؛ مثلاً شما ممکن است سه یا چهار فام اصلی را انتخاب کرده، آنها را با طیف‌ها، شدت‌ها و سایه‌روشن‌های مختلف در کل فضای داخلی منزل استفاده کنید.
به بیان کوتاه‌تر، تعادل، به عنوان «توزیع یکسان وزن بصری در یک اتاق» قابل تعریف است. در طراحی داخلی، سه روش ایجاد تعادل وجود دارد که عبارتند از: «متقارن»، «نامتقارن» و «محوری».
تعادل متقارن، معمولاً در طراحی‌های سنتی یافت می‌شود و نشانه‌ٔ‌اصلی‌اش، تکرار سوژه‌های یکسان در محل‌های یکسان، نسبت به محور عمودی است؛ مثلاً شما ممکن است اتاق‌های قدیمیی را به یاد بیاورید که در دو دیوار مقابل آنها، دو آینه، دقیقاً رو به روی هم قرار دارند. طرح‌های متقارن، فرمی انسانی را بیان می‌کنند؛ لذا انسان‌ها با قرارگرفتن در محیط متقارن، احساس راحتی می‌کنند.
امروزه، تعادل نامتقارن در طراحی مقبول‌تر است. این تعادل، از حضور اشیای غیرمشابه، که وزن بصری یا جذابیت دیداری مشابه دارند به دست می‌آید. احساسی که تعادل نامتقارن به انسان می‌دهد، بیشتر تداعی کنندهٔ جنبهٔ غیررسمی بوده، کمتر دقیق و منظم می‌نماید، اما سخت‌تر از تعادل متقارن حاصل می‌شود. غیرمتقارن بودن طراحی، جوی از پویایی و حرکت به وجود می‌آورد و برای محیط‌های داخلی سرزنده و با نشاط مناسب است.
تعادل شعاعی، وقتی حاصل می‌شود که همهٔ عناصر صحنه، حول مرکز یا محور مشخصی آرایش یافته باشند؛ مثلاً پلهٔ مارپیچ، نمونهٔ کاملی از یک تعادل شعاعی است.
بزرگ‌ترین آفت طراحی داخلی، خسته‌کنندگی است، که احتمال بروز آن بسته به ابعاد محل و کانون یا کانون‌های تمرکز، به طور پیش‌فرض در همهٔ فضا‌ها وجود دارد. نقاط تمرکز، می‌بایست نسبت به بقیه نقاط فضا آنقدر برجسته‌تر یا مشرف باشند که توجه بیننده را به خود جلب کرده، او را برای ادامهٔ مشاهده ترغیب نمایند؛ لذا یک نقطهٔ تمرکز می‌بایست تأثیر گذاری مداومی داشته باشد، ضمن اینکه خود جزئی از کل یکپارچهٔ دکوراسیون باشد، که اجزای آن از نظر رنگ، ابعاد یا طرح به هم وابسته‌اند. مثلاً یک شومینه یا تلویزیون تخت با متعلقات پس‌زمینه‌اش، نمونه‌ای از عناصری هستند که بیشتر بینندگان در وهلهٔ اول یا بدو ورود به محیط، به آنها توجه می‌کنند.
اگر شما نقطهٔ تمرکز پیش‌فرض یا طبیعی در فضای خود نداشته باشید(مثلاً یک شومینه)، می‌توانید با تأکید بر قسمتی از مبلمان، آثارهنری موجود یا حتی به کار بردن رنگ متباینی در زمینه‌ای ملایم، نقطهٔ تمرکز مناسبی برای طراحی خود دست و پا کنید؛ البته باید به حفظ تعادل توجه دائم داشته باشید و نقطه‌ای خلق نکنید که تمام توجه بیننده را جذب کند.
اگر راجع به موسیقی صحبت می‌کردیم، نبض موسیقی را ریتم آن می‌دانستیم؛ در طراحی داخلی، ریتم، همان تکرار الگوهای بصری است. ریتم به عنوان تداوم، بازرخداد، یا حرکت ساماندهی شده تعریف می‌شود. برای دست‌یابی به این طرح‌ها در یک طراحی، شما باید به تکرار، پیشرفت، تغییر و تباین فکر کنید. استفاده از این سازوکارها، طراحی شما را با هدایت چشم بیننده از یک عنصر طراحی به دیگری، از احساس حرکت بهره‌مند می‌کند..
تکرار، استفاده از یک عنصر بیش از یک مرتبه در یک فضاست. شما می‌توانید یک الگو، رنگ، ترام، خط یا هر عنصر دیگری و یا حتی بیش از یک عنصر را تکرار کنید.
پیشرفت، عبارت است از انتخاب یک عنصر و افزایش یا کاهش دادن یکی یا بیش از یکی از کیفیات آن. یکی از نمونه‌های بارز برای این اجرا، ابعاد است. قرار دادن دسته‌ای از شمع‌ها که در ابعاد با هم متفاوت باشند در یک سینی ساده، به دلیل پیشرفت طبیعی ارائه شده، جذابیت ایجاد می‌کند. با استفاده از رنگ‌هم می‌توان پیشرفت را القا کرد: مثلاً رنگ کردن اشیایی که لزوماً مشابه هم نیستند با طیف‌های به آرامی متغیر از یک رنگ، پیشرفت هوشمندانه و آرامی را به بیننده ارائه می‌دهد..
توصیف «تحول»، کمی سخت است؛ بر خلاف تکرار یا پیشرفت، تحول، تمایل به جریانی لطیف‌تر دارد؛ به طوری که چشم بیننده را به آرامی از یک محدوده به محدوده‌ای دیگر بلغزاند.
سرانجام، «تباین» بسیار خوش‌فهم است. قرار دادن دو عنصر مخالف همدیگر در مقابل هم، مثلاً کوسن‌های سفید و مشکی روی یک کاناپه، مثال بارزی از این اصل طراحی است. تضاد را می‌توان در فرم‌ها هم به وجود آورد؛ مانند مجاور کردن فرم‌های چهارگوش و دایره.
تباین زیاد، می‌تواند ناهنجار هم باشد. اصولاً تباین تا حد معقول، برای زنده و پویا کردن طراحی به کار می‌رود. لذا بهتر است مراقب بود تا تباین مکرر یا وسیع، محیط طراحی شونده را به فضایی شلوغ و سردرگم کننده تبدیل نکند. عنصر مهم دیگری در طراحی داخلی، که برای آرامش بخشیدن به فضا مفید است، عبارت است از «جزئیات». هر جزئیاتی از طرح‌های شابلونی دور لامپ‌های لوستر گرفته تا نقش و نگارهای متنوع کوسن‌ها، مدل کلیدهای برق و دستگیرهٔ در قفسه‌های مختلف، توجه بیننده را جلب می‌کند.
مردم بر خلاف رنگ، جزئیات را خسته‌کننده می‌دانند؛ لذا جزئیات در طراحی‌ها معمولاً مورد غفلت واقع و به طور سطحی به آن توجه می‌شود. در روند یک طراحی داخلی، رنگ، روح کل فضا و کیفیات حیات یک طرح را بازگو می‌کند و جزئیات، از آن پشتیبانی می‌کنند. آنها نباید بارز باشند؛ اما می‌بایست درست انتخاب و چیده شوند، تا به بهبود احساس کلی فضا کمک کنند.
ابعاد و نسبت‌ها: از آنجایی که این دو اصل طراحی، مرتبط با بزرگی و فرم هستند، همدیگر را پشتیبانی می‌کنند. نسبت‌بندی اشیاء، در مقایسه با همدیگر یا با کل طرح، تعیین می‌شود.
ابعاد، بزرگی و کوچکی عناصر بصری را در مقایسه با هم شامل می‌شود.
رنگ:
رنگ‌ها تأثیر بزرگی بر جوّ کلی طراحی شما می‌گذارند. دربارهٔ آنها در مطلب دیگری صحبت خواهیم کرد..

تکنیک‌ها و صنعت ساختمان ‌سازی، در نصب و برپایی سازه‌ها کاربرد دارد، که زمینهٔ فعالیت آنها، عمدتاً برای تولید مسکن و سرپناه است. ساختمان‌ سازی فعالیت باستانی انسان است، که به دنبال نیاز طبیعی و مبرم بشر به محیطی تحت کنترل، برای اجتناب از عوارض شدید طبیعی شکل پیدا کرد.
ساختمان‌ها به انسان قابلیت سکونت در طیف وسیعی از آب و هواهای مختلف را می‌دهند و انسان را به موجودی جهانی تبدیل کرده‌اند.
سرپناه‌های انسان، در ابتدا خیلی ساده بودند و لذا فقط برای مدت کمی، مثلاً چند روز تا چند ماه دوام می‌آوردند؛ اما با گذشت زمان، حتی سازه‌های موقت هم به فرم‌های اصلاح‌ شده و سامان‌یافته‌ای مانند «ایگلو»(کلبهٔ اسکیموها) تبدیل شدند. به مرور سازه‌های مقاوم‌تری، به‌ویژه با تکامل کشاورزی، یعنی تمدنی که انسان‌ها را برای مدت طولانی‌تری در یک نقطه ساکن می‌کرد، ظهور یافتند. سرپناه‌های اولیهٔ انسان، فقط اقامتگاه بودند؛ اما بعدها، عملکردهای بیشتری مانند ذخیرهٔ خوراک و برگزاری همآیش‌‌ها، در ساختمان‌های مجزا پوشش داده شد. بعضی از ساختمان‌ها،‌ به مرور ارزش نمادین هم علاوه بر ارزش عملکردی خود پیدا کردند و این نقطهٔ آغازی شد برای شکل گیری تفاوت میان «معماری» و «ساخت و ساز»..

تاریخ ساختمان‌ سازی، با تعدادی رویداد عمده تشریح می‌شود:

یکی از آنها، افزایش دوام مواد مورد استفاده در ساخت و ساز است. مواد باستانی به کار رونده در ساختمان‌ سازی، در ابتدا کم دوام بودند؛ مانند برگ‌ها و شاخه‌های درختان و پوست حیوانات؛ بعدها، مصالح بادوام‌تر طبیعی، مانند گِل، سنگ و چوب و بالأخره مصالح ساختگی، مانند آجر، بتن، فلزات و پلاستیک‌ها در ساختمان‌سازی به کار رفت.
دیگری، تلاش و پیشرفت برای ساخت بناهای بلندتر و با عمر طولانی‌تر بود؛ این امر، با توسعهٔ مصالح قوی‌تر و ترقی دانش انسان دربارهٔ‌ کیفیت واکنش متقابل مواد بر یکدیگر و همچنین طرق بهره‌برداری بهتر از مواد مختلف در ساختمان‌ سازی امکانپذیر شد.
سومین رویداد اصلی، ریشه دارد در درجهٔ کنترلی که انسان در اجرای تشکیلات «محیط داخلی ساختمان‌ها» به دست آورد: روند صعودی دقت در تنظیم دمای هوا، نور و بلندی صدای محیط، رطوبت، بوها، جریان باد و ملاک‌های دیگری که در رفاه ساکنین، امکان تأثیرگذاری داشته‌اند.
عامل مهم دیگر، تغییر در انرژی قابل دسترس برای فرآیند ساختمان ‌سازی است، که ابتدا با نیروی بازوی انسان آغاز شد و توسعه پیدا کرد، تا امروز که به استفاده از ماشین‌های قدرتمند صنعت ساختمان رسیده است.
مرحلهٔ امروزی ساختمان‌ سازی، پیچیده است. طیف وسیعی از محصولات ساختمانی و سیستم‌های مختلف وجود دارند که در وهلهٔ اول، به گروه‌ها و یا بازارهای ساختمان تقسیم می‌شوند. روند طراحی ساختمان‌ها بسیار سازمان ‌یافته شده و براساس تحقیقات پایه‌ای، که ویژگی‌ها و عملکرد مواد مختلف را مطالعه می‌کنند، استوار شده است. مأموران نظارت بر اِعمال استانداردهای ایمنی، اجرای آنها را کنترل می‌کنند. طراحان متخصص، نیازهای ساکنان را تا جزیی‌ترین آنها بررسی و سازه را در راستای مرتفع‌ ساختن آنها طراحی می‌کنند.
خود روند ساخت نیز، همانگونه که گفته شد، بسیار سازمان‌ یافته بوده، متشکل است از شرکت‌های تولید کنندهٔ محصولات ساختمانی و دستگاه‌های به کار رونده در ساختمان، کارگران، بنّا و نصّاب و پرداخت‌کاران، پیمانکارانی که کارگران را استخدام و آنها را برای اجرای نقشهٔ ساختمان مدیریت می‌کنند و مشاورانی که در اموری همچون مدیریت روند ساخت، کنترل کیفیت و بیمه، به پیشرفت و توسعهٔ پروژه کمک می‌کنند.

مترجم و ویراستار دکتر شمس خلیلی

ما همواره به علت ویژگی های فارغ از زمان رنگ های خنثی (رنگ های با مقدار کم یا بدون کروما) به آنها وابسته می باشیم. در بسیاری از محدوده های طراحی، این رنگ ها، رنگ های کلاسیک محسوب می شوند. این مطلب به این معنی است که پاسخ های احساسی به رنگ های خنثی نسبت به همتایان کروماتیکشان تفاوت یا سازگاری کمتری دارند.

۱- سیاه ( قدرتمند، مرموز، قدر، کلاسیک و زیبا)

همواره روی ذهن آدمی تأثیرگذار است. مشکی بیشتر مرتبط است با رمز و راز جادویی شب.
سیاه در رنگ های افزایشی به معنی عدم وجود نور بوده و در رنگ های کاهشی تیره ترین رنگ است. واکنش های افراد نسبت به رنگ سیاه ثابت و اغلب منفی است و از سیاه به عنوان رنگ شیطان، تاریکی، شب و مرگ تعبیر می شود. این رنگ شوم و مرموز است. اغلب، ترس از ناشناخته ها به همراه تصاویر سیاه می باشد. به لحاظ فرهنگی، سیاه مترادف تأثر، غم و در آمریکای شمالی پایان زندگی است. این رنگ سمبل تهی بودن و فضای خالی است. سیاه نشان دهنده وزن و استحکام است. هم چنین، سیاه می تواند نشان دهنده ثروت، وقار، شکوه و قدرت باشد. در مراکز شهرها این رنگ به وفور در مدها استفاده می شود.
سیاه تیره ترین رنگ است و در واقع خود را نفی می کند. نمایانگر مرز مطلقی است که در فراسوی آن زندگی متوقف می شود، لذا بیانگر فکر پوچی و نابودی است. سیاه به معنای «نه» بوده نقطه مقابل «بله» در رنگ سفید است. این رنگ به عنوان نفی کننده خود، نشانگر ترک علاقه، تسلیم یا انصراف نهایی بوده و از تأثیر قوی بر هر رنگی برخوردار است.
سیاه رنگ شب و عزاست و به جادو و شیطان منتسب می شود. ظاهر وزین رنگ سایه آن را بین سیاست مداران و هنرپیشه ها محبوب کرده است. این رنگ هم چنین با ثروت و زیبایی نیز مرتبط است. مثلا اشیا خانگی کاملا سیاه، اشرافی تر به نظر می رسد.
 برخی از ویژگی های عمده ی شخصی که رنگ سیاه را در اولویت رنگ های انتخابی خود قرار می دهد: نوعی اعتراض به وضع موجودی است که در آن وی احساس می کند هیچ چیز آن طور که باید و شاید نیست. در برابر سرنوشت خود قد علم می کند و یک رفتار عجولانه غیر عاقلانه بروز می دهد. بی علاقگی به زندگی، نفی هر چیز، بدبینی، ناباوری و لجاجت از دیگر خصوصیت اوست.

۲- سفید ( سبک بال، قدیمی، پاک و خالص، روشن)

عجیب نیست که سفید پاکی و سادگی را تداعی کند.
در نور، سفید ترکیبی از تمامی رنگ هاست. در رنگ، سفید نبود هرگونه رنگ فام و روشن ترین ارزش است. اغلب، سفید به عنوان زمینه ارزیابی تمامی رنگ های دیگر به کار می رود. اما بیشترین اثر را هنگامی دارد که رنگ دیگری را احاطه می کند. رنگ سفید نشان دهنده پاکیزگی، خوبی و پاک دامنی است. این رنگ، رنگی واقعا معنوی، پر از شادی و جوانی است. در طبیعت، این رنگ با برف مرتبط می باشد.

۳- خاکستری ( همیشه نو، بی طرف، کلاسیک، کیفیت، آرام)

اگرچه به عنوان رنگ آکروماتیک (بی رنگ) شناخته شده است، اما فقط در کلام این گونه است.
خنثی ترین رنگ، خاکستری است. این رنگ در ابتدا به نظر می رسد که هیچ تعریفی نداشده باشد و اغلب، ویژگی های یک یا چند رنگ کناری خود را می گیرد. رنگ خاکستری هیچ پس تصویری ایجاد نمی کند و ساده ترین پردازش را در چشم دارد. خاکستری رنگی محافظ کارانه، ملایم، آرام و ساکت است. به لحاظ آرامش، این رنگ می تواند تا حد بی جانی، منفعل بوده و تا سر حد دل تنگی، کسل کننده باشد. اغلب، خاکستری با مفهوم کهنسالی مترادف است. برخی مسایل جغرافیایی نیز به رنگ خاکستری منسوب می شوند. در نواحی دارای باران زیاد، خاکستری به عنوان یک رنگ نامطلوب محسوب می شود.
کاملا عاری از هر محرک و یا گرایش روانی خنثی بدون تیرگی و روشنی است. نه ذهنی است، نه عینی، نه درونی و نه بیرونی، نه اضطراب آفرین است و نه آرام بخش. این رنگ فقط یک مرز است و در دو سوی آن دیدگاه های متفاوت وجود دارد.
 برخی از ویژگی های عمده ی شخصی که این رنگ را در اولویت رنگ های انتخابی خود قرار می دهد: گوشه گیری، عدم فعالیت و بی تفاوتی. خودداری از مشارکت در کارها، چنین شخصی هر چیز را در پوشش اراده ی خود قرار می دهد یعنی مشارکت را رد می کند.

۴- قهوه ای

هر رنگ گرم و خنثی که جایی بین یک رنگ خنثی کامل و رنگ قرمز تا زرد- نارنجی قرار دارد را می توان قهوه ای نامید. زمین، خاک، پوست درخت و شکل های دیگر چوب، دره ها و کوه ها برخی از تصاویر طبیعی بسیاری هستند که به رنگ قهوه ای منسوب می شوند. به همین دلیل، قهوه ای نوعی احساس راحتی، خلوص و ناپایداری را به بیننده القا می کند، که با رنگ های دیگر تجربه نمی شود. برای بعضی قهوه ای به مفهوم افسردگی است. اما گروهی دیگر اعتقاد دارند که افسردگی را از بین می برد و سنتز سرتونین را افزایش می دهد. قهوه ای رنگی است که به ندرت به عنوان انتخاب اول، به عنوان رنگ دلخواه انتخاب می شود. در حقیقت، اغلب رنگ هایی که مقبول نیستند، رنگ های زرد- قهوه ای می باشند. این رنگ در اینجا یک زرد-قرمز تیره شده است. به قول نقاشان خصلت شور زندگی رنگ قرمز دراین رنگ در هم شکسته شده و ملایم تر میگردد. این رنگ به گونه ای پذیرنده یا غیرفعال، انفعالی و حسی است. قهوه ای حالت حسی دارد که مستقیما به جسم مادی یعنی بدن انسان مربوط می شود.
قهوه ای چون خاک غنی و بارور است و افسردگی رنگ های پاییز را منتقل می کند. قهوه ای روشن، خرمایی و بژ به وسایل و اشیاء حالتی روستایی و چوب گونه می دهد و قهوه ای سیر به کار نمایش محصولات چرمی می آید. سایه های قهوه ای بسیار متنوع است و در رنگ پردازی کاربرد وسیعی دارد.
قهوه ای متمایل به قرمز نشانگر وجود شهوت و هوسرانی است.
 برخی از ویژگی های عمده ی شخصی که رنگ قهوه ای را در اولویت رنگ های انتخابی خود قرار می دهد: وقتی کمترین امید به امنیت و خشنودی جسمانی در آینده در آنها باشد این رنگ را انتخاب می کنند. قهوه ای حکایت از اهمیت خانه و خانواده و امینت اجتماعی و خانوادگی دارد. از دیگر ویژگی ها نیاز شدید به آسایش جسمی و روحی، فعال بودن، علاقه بسیار زیاد به خانواده است.

مترجم و ویراستار دکتر شمس خلیلی

لوازم یا اکسسوری‌ها، اشیایی هستند که یک طراحی را کامل می‌کنند. اشیا در طراحی داخلی، به فضا زیبایی می‌بخشند و می‌بایست شخصیت و سلایق طراح یا صاحب خانه را نشان دهند. آنها شامل کارهای هنری آویزی، کوسن‌ها، عتیقه‌ها، مجسمه‌ها، یادگاری‌ها،‌ کلکسیون‌ها، یادبودها و... هستند.

۱ــ اشیایی را بیابید که ابعادی از شخصیت یا علایق شما را تداعی می‌کنند:

یکی از بهترین جاهایی که می‌توانید به دنبال وسایلی که طراحی‌تان را زیبا و کامل می‌کنند بگردید، کمد لوازم شخصی‌تان است. لوازم مورد پسند شما، یادگاری‌ها، کلکسیون‌هایتان و وسایلی که طی سالها جمع‌آوری کرده‌اید، خیلی خوب می‌توانند از طرف شما و دربارهٔ شما صحبت کنند.

۲ــ سبک اتاقتان را در نظر بگیرید:

وقتی با استفاده از لوازم و اشیا دکورچینی می‌کنید، مهم است که مطابق سبک دکوراسیون اصلی فضا به آن وسایل اضافه کنید. مثلاً قرار دادن وسایلی مانند ارثیه‌های شاهانه و یا صنایع دستی محلی در یک دکوراسیون مینیمال به سبک معاصر، نامناسب و ناهمگون می‌نماید. لوازم شما می‌بایست زیبایی محیط دربرگیرنده‌شان را پشتیبانی کنند؛ نه اینکه ساز مخالف بزنند.

۳ــ گزینه‌های نمایشی خود را بررسی کنید:

شما ممکن است وسایل مورد نظرتان را در هر جایی قرار دهید؛ مثلاً تاقچه‌ها، روی شومینه، سکوها، میزها، کف اتاق، اُپن آشپزخانه، لبهٔ پنجره‌ها و... . گزینه‌های نمایشی مبتکرانه مانند کوزه‌ها، آباژورها، گلدان‌ها و بعضی از وسایل غیر معمولی، موارد مناسب و متداولی برای دکوراسیون هستند که در بسیاری از طرح‌های رایج شرکت می‌کنند.

۴ــ گروه‌بندی ایجاد کنید:

وسایل کوچک تک، ممکن است از نظر بصری در اتاق محو شوند. گروه‌بندی به اشیای کوچک، وزن و برجستگی بصری می‌افزاید. در هنگام گروه بندی، به توصیه‌هایی که در شمارهٔ دوم این مطلب به آنها اشاره شده است، پایبند باشید..

توصیه‌هایی دربارهٔ گروه‌بندی لوازم مورد چینش در دکوراسیون داخلی:

ــ تقارن را به طور مناسب رعایت کنید؛ به انواع تقارن در مقاله‌های دیگر همین وب‌سایت، پرداخته شده است. گروه‌بندی‌های متقارن «زوج»، ممکن است بیش‌پرداخته به نظر برسند و احساس رسمیت به فضا ببخشند. وسایل را به طور راحت‌تر، غیر رسمی‌تر و در گروه‌های «فرد» هم می‌توان چید، به طوری که حتی تقارن آنها آنقدرها هم متعادل نباشد تا تنوع و پویایی بیشتری به فضا ببخشند.
ــ اشیایی را که گروه‌ بندی‌ می‌کنید، طوری انتخاب کنید که وجه مشترکی با هم داشته باشند؛ مثلاً وقتی گروهی از عکس‌های خانوادگی را می‌خواهید در محلی آویزان کنید، دقت کنید که آنها تشابه مشخصی با هم داشته باشند؛ مثلاً قاب همهٔ آنها مشابه باشد، همگی سیاه و سفید باشند یا رنگ سِپی‌یا داشته باشند؛ یا ابعاد آنها مشابه بوده و یا از الگوی تغییر ابعاد مشخصی پیروی کند، تا به صورت اعضای یک گروه به نظر برسند.
ــ ارتفاع اشیای مورد استفاده را متناوب انتخاب کنید، تا جذابیت بصری بیافرینید. می‌توانید اشیای با ارتفاعات مختلف را با هم یک گروه کنید؛ اشیای مرتفع، متوسط و کوتاه.

۵ــ وسایل دارای رنگی با قابلیت کامل کنندگی دکوراسیون خودتان انتخاب کنید:

به خاطر داشته باشید که رنگ‌های متباین(دارای کنتراست بالا) برجسته به نظر خواهند رسید و یک دست‌انداز بصری ایجاد خواهند کرد؛ پس بهتر است با دانستن این ویژگی، از آنها در محل مناسبی استفاده کنید؛ در حالی که رنگ‌های مونوکروماتیک که از تون رنگی یکنواختی پیروی می‌کنند، در دکوراسیون شما مخلوط خواهند شد و اثر آرامش بخشی به فضا منتقل خواهند کرد. زیبایی کلی اتاق خودتان را در نظر بگیرید و بر اساس آنها رنگ لوازم اضافه شونده به آن را انتخاب کنید.

۶ــ بافت‌های متنوع استفاده کنید:

این کار جذابیت بصری ایجاد می‌کند؛ مثلاً یک لیوان شیشه‌ای آبی رنگ را با یک کوزهٔ سفالی آبی و یک صدف حلزونی آبی در یک گروه قرار دهید، یا یک کوسن منقش با بافت برجسته را روی یک کاناپهٔ ابریشمی بگذارید.

۷ــ از وسایلی استفاده کنید که ابعاد آنها با ابعاد اتاق سازگار است:

وسایل خیلی بزرگ یا گروه‌هایی که در ارتباط با فضای دکوراسیون شما، ممکن است غالب به نظر برسند، از حالت کامل کنندگی فاصله می‌گیرند و خود مجموعهٔ دکوراسیون را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند؛ در حالی که وسایل خیلی کوچک هم در فضای وسیع دکوراسیون محو و از نظر پنهان می‌شوند.

۸ــ با جای‌گذاری بزرگ‌ترین وسیله شروع کنید و به مرور به ابعاد کوچکتر بپردازید:

بعد از اینکه هرکدام از وسایل را جای‌گذاری کردید، چند قدم دورتر بروید و چیدمان را ارزیابی کنید؛ در صورت لزوم، گروه‌بندی و جایگزینی‌ جدید انجام دهید تا به بهترین و لذتبخش‌ترین ترکیب مورد نظرتان برسید..

شکل ها دارای خصوصیت گویا و معنی دار نظام زیباشناختی خود هستند. در طراحی، این کیفیت های معنی دار، شکل و رنگ می بایست با یکدیگر مطابقت داده شوند، یعنی شکل و رنگ در معنی دار بودن و مفهوم خود یکدیگر را اثبات نمایند.
سه شکل اصلی مربع، مثلث و دایره نیز مانند سه رنگ اصلی قرمز، زرد و آبی دارای خصوصیات مفهومی و بیانی مشخص هستند. مربع، نمایانگر ماده، وزن و حدود مشخص است و حسی از کشش و امتداد و تجربه حرکت را القاء می کند. مربع با رنگ قرمز منطبق است و وزن و حجم قرمز با شکل سنگین و ساکن مربع مطابقت دارد. مثلث با زوایای حاد و تند، تأثیر ستیزه جویی، پرخاش و تهاجم را ایجاد می کند. مثلث سمبل تفکر است و حالت و خصوصیت بی وزن آن با زرد روشن هماهنگی دارد. دایره برعکس مربع، احساسات را ملایم و معتدل می کند و حس آرامش و حرکت آرام و آهسته را القاء می نماید. دایره سمبل روح است که در درون خود همواره در حال حرکت است و با رنگ آبی هماهنگی دارد.
اگر در پی شکل هایی برای رنگ های ثانویه باشیم، ذوزنقه با نارنجی، سه گوش های گوی مانند را با سبز و بیضی را با بنفش منطبق خواهیم یافت.
تطابق و تناسب هر رنگ با شکل مربوط به خود مستلزم همانندی و توازن است. اگر رنگ ها و شکل ها در بیان مفاهیم و حالات توافق داشته باشند، تأثیرات آن دو چندان خواهد بود.

جهت گیری یک اتاق یا فضا تأثیر زیادی بر کیفیت نور و بنابراین درک شما از رنگ محیط دارد. مهم است که تغییرات نور را در طول روز به دقت مشاهده کنید. همچنین تغییر فصلی نور را قبل از این که درباره رنگ فضا تصمیمی بگیرید مدنظر قرار دهید. عامل مهم دیگر موقعیت آن بخشی از اتاق است که قرار است رنگ آن را تصرف کند. اگر رنگ قرار است روی همان دیواری که پنجره دارد باشد، تیره تر و خاکستری تر به نظر خواهد رسید، خصوصا اگر پنجره ها فقط در یک دیوار باشند. به عنوان تجربه، یک نمونه رنگی را بردارید و آن را در مقابل یک دیوار که روبه روی پنجره است نگه دارید. سپس نمونه مشابه را بردارید و آن را پشت به دیوار پنجره نگه دارید. ترکیب نور روشن پس زمینه که از پنجره می تابد، به علاوه نبود نور مستقیم روی دیوار پنجره دار سبب می شود رنگ مات تر و خاکستری تر به نظر برسد.
قدرت نور در تمام شکل هایش، ابزار مؤثری برای تغییر کیفیت هر رنگ و فضای خاص در طراحی دکور است. اکثر اوقات، نور، چندان مورد توجه قرار نمی گیرد اما این عنصر، عملا قدرت آن را دارد که تأثیر رنگ را کاملا از بین ببرد یا به بهبود آن کمک کند. وقتی که رنگ و پارچه را انتخاب می کنید، آن را در نور طبیعی روز، در زمانهای مختلف روز و زیر منابع نوری مصنوعی مختلفی که می خواهید در اتاق به کار ببرید بررسی کنید. این کار را قبل از آنکه در مورد رنگ دقیق مورد استفاده خود تصمیم بگیرید انجام دهید، زیرا برخی رنگ ها مثل بنفش یاسی با کمترین تغییر در نور طبیعی یا مصنوعی، کاملا تغییر می کنند. نور درخشان و طبیعی روز، بهترین نور برای کار کردن است.

۱- نور شمال

نور شمال پراکنده و ملایم است. آرام تر و حتی کم تر مهیج است. رنگ ها در این نور کمی بی رنگ تر و ملایم تر احساس می شوند. اگر هدف شما داشتن فضایی مفرح، روشن و پویا است، پس رنگ های گرم را روشن تر انتخاب کنید. کنار هم قرار دادن رنگ های متضاد برای ایجاد عمق و بعد در اتاق، در نور شمال اهمیت بیشتری دارد. اگر هدف شما فضایی آرام تر، ساکت تر و عمیق تر است، رنگ های ملایم تر را با تأکیدات گرم به کار برید. آبی کاملا غلیظ و سبز-آبی در نور ملایم شمال باشکوه تر به نظر می رسد. نمونه های رنگی تان را به دقت در نور محیط واقعی اتاق امتحان کنید و مطمئن شوید که آنها زیادی بی رنگ نمی شوند.

۲- نور جنوب

نور جنوب موج دار و تیز است و تضادهای قوی درون فضا ایجاد می کند، یک نور گرم است. درک رنگ در فضایی که با نور جنوب روشن می شود پیوسته در طول روز و حتی فصول تغییر می کند.
نور طبیعی در طول روز تغییر می کند، درست بعد از سحر، این نور به صورتی می زند. اواسط روز، این نور، بیشتر زرد است. در حالی که هنگام غروب، به رنگ قرمز می گراید. تفاوت فصل ها و تفاوت های جغرافیایی نیز، نور طبیعی را تحت تأثیر قرار می دهد. همان طور که مناظر مختلف در آفتاب تابستان و آسمان پاییز، کاملا متفاوت هستند، اتاق ها نیز با هم تفاوت دارند. بنابراین، چشم دارای خصوصیت ذاتی مقایسه است. حتی اگر یک ظرف سیب سرخ هم تحت نور خاصی، کمی آبی به نظر برسد، چشم با رنگ دادن دوباره به سایر رنگ های اطراف آن، این تفاوت را جبران می کند. به طوری که به شکل یک طیف جدید و اندکی تغییر یافته درآید و موزون باشد.
نور جنوب مهیج با بیان سایه ها و پررنگ است. اگر می خواهید به ویژگی روشن بودن فضای رو به جنوب تأکید کنید، رنگ های ملایم و گرم بهترین انتخاب هستند چون رنگ ها خیلی تند نمی شوند. برای مثال، زرد مایل به کرم ملایم یا رنگ کرم خاکی قابل تحمل تر از زرد خالص خواهد بود. یک فضای روشن رو به جنوب فرصتی عالی ایجاد می کند تا رنگ های ملایم ماهرانه و پیچیده به کار ببرید. برای مثال خاکستری- سبز- آبی ملایم فضایی آرام بخش ایجاد می کند که دائما اما اندکی با نور تغییر می کند. چنین رنگ هایی شبیه آفتاب پرست هستند؛ رنگ بسته به تغییر نور و رنگ های مجاورش تغییرمی کند.

۳- نور شرق و غرب

انتخاب رنگ برای فضایی که فقط نور شرق یا غرب دارد می تواند یک چالش باشد و این که تصمیم داریم اساسا از فضای صبح یا بعدازظهر استفاده کنیم می تواند کمک کننده باشد. با این روش شما می توانید رنگ را مطابق با نوع نوری که اغلب در فضا وجود خواهد داشت مطابقت دهید. فضاهای رو به شرق یا غرب از نور صبح یا بعدازظهر پر می شوند. نور خورشید با زاویه کمی وارد می شود و در داخل فضای اتاق نفوذ می کند. در زمان های مشخصی از روز، فضا مقابل شرق یا غرب می تواند حتی از اتاقی با جهت گیری جنوب روشن تر باشد. در زمان های دیگر روز، اتاق مثل فضای رو به شمال، نور ملایم و پراکنده خواهد داشت. برای یک طرح رنگی متعادل که برای تمام اوقات روز مناسب باشد، یک قاعده عملی آسان و مطمئن، کاربرد رنگ های گرم و ملایم همراه با تأکیدات ملایم و غنی است. قاعده عملی نقطه شروعی مطمئن در طراحی رنگ است، اما هم چنان که اطمینانتان را افزایش می دهید، سعی کنید به تدریج قوانین را تغییر و بسط دهید و نهایتا آنها را نقض کنید تا راه حل های حقیقتا الهام بخش بیابید.

۱‍. رنگ روغنی

در این نوع رنگ ها ، رنگ دانه را در یک روغن خشک شونده که استر گلیسیرین با اسیدهای چرب ، نظیر اسیدهای اولیک و یا لینولنیک می باشد حل می کنند. این روغن ها در هوا اکسیده شده و به ترکیبات سیر شده تبدیل می شوند و لایه ای سخت مقاوم و محافظ تشکیل می دهند که از نفوذ آب در رنگ دانه جلوگیری می کنند.

• رقیق کننده :برای رقیق کردن و سهولت کاربرد رنگ به کار می رود و معمولا یک حلال هیدرو کربنی نظیر ترپنتین است که به روغن تربانتین شهرت دارد.
• خشک کننده: یکی از اجزای رنگ های روغنی است که در حقیقت نقش کاتالیزور در تسریع اکسیداسیون و خشک شدن رنگ ها را دارد و معمولا مخلوطی از اکسید های سرب، منگنز و کبالت در (روغن بزرگ) به صورت استر مصرف می شود.

۲- رنگ پلاستیکی

با اضافه کردن رزین های سنتزی نظیر رزین حاصل از فنل و فرمالدئید که خاصیت پلاستیکی دارد در روغن جلا رنگ های پلاستیکی حاصل می شود. این نوع رنگ ها به خاطر دوام و قابل شستشو بودن اهمیت و کاربردهای زیادی دارد.

۳-رنگ لعابی یا مات

با اضافه کردن رنگ هایی نظیر TiO2 به روغن جلا آن را به صورت مات درآورده و بعد برای مات کردن هر نوع رنگی به کار می رود.

۴- رنگ اتومبیل

این نوع رنگ ها باید این ویژگی را داشته باشند که به سرعت در هوا خشک شوند. برای این منظور رنگ دانه را در حلال های آلی بسیار فرار نظیر استات آمیل، استات اتیل یا استات بوتیل حل می کنند. برای رنگ های متالیک (فلزی) از رنگ دانه های فلزی استفاده می شود.

۵- رنگ محلول در آب

این نوع رنگ ها از معلق کردن رنگ دانه ها در آب مخلوط با یک چسب محلول در آب تهیه می شوند. از رنگ های روغنی ارزان ترند و قابل شستشو نمی باشند.

۶- رنگ غیر شفاف

در رنگ آمیزی چوب عبارت است از مایع رنگینی که روی سطح چوب را می پوشاند، که این مایع رنگین پس از خشک شدن به شکل یک قشر سخت و غیر شفاف روی چوب باقی می ماند و به کلی نقش چوب را می پوشاند و تشخیص چوب را غیر ممکن می کند.

• رنگ روغنی غیرشفاف: رنگ روغنی ترکیبی است از پودر رنگ، حلال، روغن جلا، اسکاتیف، مواد انعطاف دهنده و غیره، که به نوع پودر رنگ دارای رنگ های متفاوتی است. رنگ روغنی به دو دسته مات و براق تقسیم میشود. برای زدن رنگ روغنی لازم است سطح چوب را به روغن الیف آغشته و سپس با بتونه روغنی پر نموده و آن را رنگ نمود. حلال این نوع از رنگ ها تینر روغنی می باشد. از این رنگ برای مصارفی که در معرض رطوبت قرار می گیرند مانند در و پنجره های ساختمان، کابینت آشپز خانه و کلا اشیای قابل شستشو استفاده می شود.

انامل نوعی جلای غیر شفاف است که بافت چوبی را مخفی می کند و در عوض رنگ مطلوبی به آن می دهد. انامل خیلی سخت و دارای قابلیت ارتجاعی خوبی می باشد. این جلا در مقابل تغییرات آب و هوایی مقاوم است. انامل را می توان به وسیله تینر رقیق کرد.