Շիվա Աստվածի տասնութ թևերը, ինչպես նաև Նաստրադամուսի այս նկարի վերև խոյացող տասնութ կրակի լեզուները, այդ Տեր Աստվածի ընտանիքն է, և Մեր Վսելեննիեն է, որտեղ բոլորս էլ գտնվում ենք, այսինքն առաջին ինը թևերը, այդ Տեր Աստվածի Որդիներն, Թոռնուհիները և Թոռն են: Իսկ երկրորդ ինը թևերը, այդ Մեր արեգակնային համակարգն է քանի  որ Կյանքը միայն արեգակնային համակարգում է, այսինքն Երկիր Մոլորակում և Սատուրնում:

      Պարող Շիվա Աստվածը նաև Իր տասնութ թևերով ցույց է տալիս երեք տարբեր տրամագծերով շառեր: Իսկ երեք շառերը,՝ այդ խորհրդանշում են «Երրորդությունը»:

     Երբ նայում ենք Շիվա Աստվածին, ապա Նա ամբողջությամբ Իր մարմնով և Իր տասնութ թևերով ցույց է տալիս մի մեծ շառ:

     Իսկ Շիվա Աստվածի ոտքի մոտի երկու միացած ձեռքերը, որտեղ սափորն է պահում և մինչև վերևի զույգ ձեռքերը, որ գլխի աջ և ձախ կողմերում օձի դնչի տակը միանում են իրար, այդպես Շիվա Աստվածը Իր մարմինով, և այդ չորս ձեռքերի միջև ընկած հատվածով Մեզ ցույց է տալիս երկրորդ շառը: Եվ Մենք տեսնում ենք, որ երկրորդ շառը փոքր է՝առաջինից: 

     Իսկ Շիվա Աստվածը մյուս զույգ ձեռքի ափերով, որ խոնհարման նշան արած պահել է կրծքի տակը, և այստեղից մինչև վերևի զույգ ձեռքերը, որ պահել է օձի դնչի տակը, այդպես Մեզ ցույց է տալիս երրորդ շառը: Եվ Մենք տեսնում ենք, որ երրորդ շառը փոքր է՝ երկրորդից: 

    Այս երեք շառերը միասին խորհրդանշում են Երրորդությունը: Առաջին մեծ շառը՝ այդ Աստվածն է, այսինքն Եվոհա Աստվածը, քանի որ գոյություն ունի միայն մի Աստված: Եվ շառի մեծությունը նշանակում է որ Աստվածից բարձր ոչ ոք չկա: Իսկ Շիվա Աստվածի գլխի օձը խորհրդանշում է իմաստունություն և Նրա կին՝ Պառվատին:

     Իսկ երկրորդ շառը՝ այդ Աստվածի Որդին է: Երկրորդ շառը որ փոքր է առաջին շառից, այդ նշանակում է որ Աստվածի Որդին Իր դիրքով ցածր է՝ Իր Հորից: Իսկ ոսկյա սափորը խորհրդանշում է Աստվածի Որդուն, և նշանակում է որ Նա Երկրում չէ, այսինքն գտնվում է Իր Հոր մոտ:  

     Իսկ երրորդ շառը՝ այդ Սուրբ Հոգին է, որ այստեղ խորհրդանշում է Երկիր Մոլորակի և Տեր Աստվածի մոլորակների ամբողջ մարդկությանը: Եվ ամբողջ մարդկությունն էլ Իր դիրքով ցածր է Տեր Աստվածի Որդուց, իսկ խոնհարման նշանը նշանակում է, որ շուտով մարդկությունը խոնարհվելու է Աստվածի և Իր Որդու առջև: 

     Իսկ Շիվա Աստվածի մի ոտքը, որ ծածկված չէ, այլ երևում է մերկ ոտքը և ոտքի հինգ մատները, այդ նշանակում է որ Աստված ունի ևս հինգ Որդիներ, որովհետև ոտքի ամեն մի մատը՝ այդ մի երեխա է:  

     Իսկ, թե տասնութ ձեռքերում Շիվա Աստվածը ինչ է բռնել, Ես չեմ կարող մեկնաբանությունը տալ, քանի որ պատկերները լավ չեմ տեսնում: Մի ձեռքում պարզ երևում է, որ պահել է Կյանքի անիվը խորհրդանշող նշանը: Այստեղ Կյանքի անիվը ունի ութ շառավիղներ և տեսնում ենք, որ այս Կյանքի անիվի մեջ իր տրամագծից փոքր տրամագծով մի շրջան էլ կա: Երկու տարբեր տրամագծերով շրջանները որ միմյանց մեջ են, այդ նշանակում է երկու տարբեր մոլորակներ: Առաջին մեծ տրամագծով շրջանը, այդ նշանակում է հսկա մոլորակ, այսինքն՝ այդ Սատուրն է: Իսկ երկրորդ փոքր տրամագծով շրջանը՝ այդ Երկիր մոլորակն է: Իսկ, որ երկու մոլորակները միմյանց մեջ է՝ այդ նշանակում է որ շուտով երկու մոլորակի ժողովուրդները միանալու են: Այսինքն շուտով Երկիր Մոլորակը դատարկվելու է, որովհետև Աստվածի Որդիների վերադարձով Երկիր, Նրանք ամբողջ մարդկությանը Իրենց հետ թռչող ափսեներով տեղափոխելու են Աստվածի Արքայությունը:

    Իսկ Նրա մյուս ձեռքերից մեկում, որ խաչաձև, այսինքն բազմապատկման նշանն է, այդ նշանակում է, որ բազմապատկման նշանը ունի չորս անկյուն, իսկ չորս անկյունները, այդ չորս դարաշրջաններ են:

                 

 

    Все рисунки не Мая.

   Իսկ, այս նկարի կենտրոնում Մենք տեսնում ենք Կյանքի անիվը, որ ունի ութ շառավիղներ: Իսկ Կյանքի անիվի հետևում տեսնում ենք գեղանկարչություն, որտեղ երկու կողմերից սարեր են հին Ամրոցներով: Իսկ կենտրոնում լիճ կամ լայն գետ է: 

    Ինչպես արդեն գիտենք Կյանքի անիվը, որ ունի ութ շառավիղներ՝ այդ Եվհովա Աստվածի Ընտանիքն է:

    Իսկ Կյանքի անիվի հետևում Մենք տեսնում ենք գեղանկարչություն, որտեղ երկու կողմերից հին Ամրոցներ են, այդ Լեռնային Ղարաբաղն է: Այդ հսկայական տերրիտորիան հին ժամանակներում եղել է աթոռանիստ քաղաքը Սփյուռքի( Иудея), այսինքն այժմյան Հայաստանի: 

   Կյանքի անիվի կենտրոնում շառավիղների արանքից երևում է լիճ, թե գետ, իսկ վերևում երևում է ափը, որտեղ նրա դիմացը նավակ է կանգնած: Անիվի կենտրոնական մասում համատարած ջուր է, և նրա դիմացը մի Ամրոց է երևում: Իսկ ցածում Մենք տեսնում ենք միմյանց դիմաց երկու նավակ, և թվում է թե նրանք  ձգտում  են մեկը մյուսին  հասնել, իսկ նրանցից մեկը ավելի արագ է:

    Ինձ թվում է, որ երեք նավակը՝ այդ երեք դարաշրջաններն են: Իսկ երրորդ նավակի նավավարը որ ավելի արագ է, այդ նշանակում է որ նա՝ այդ երրորդ դարաշրջանն է, և այն որ նա գնում է իր վերջին:

    Իսկ Կյանքի անիվի վերևում աջ կողմում Մենք տեսնում ենք մի Սիրամահավք, որ ձախ ոտքով ինպես ձեռք պահում է Մի ավազով ժամացույց, որ մինչև ծայրը լցված է ավազով: Իսկ ինքը երևում է, ինչպես նրբագեղ մի կին, իսկ նրա ոսկեգույն և մասամբ վարդագույն գեղեցիկ պոչը հասնում է երկնքից վեր, որտեղ ձախ անկյունում ոսկյա Կյանքի անիվն է, որ ունի չորս գեղեցիկ զարդանախշերով շառավիղներ: Իսկ Կյանքի անիվի կենտրոնից, դուրս է եկել վարդագույն մանժետով մի ձեռք մինչև բիլակը: Իսկ ձեռքում պահել է ձեռնափայտի հակառակ ծայրը, և ձեռնափայտի կեռ ծայրով բռնել է Կյանքի անիվի կենտրոնից դուրս եկող Ռուսերեն մեծատառ «Г» տառից, և միաժամանակ կարծես թե «Г» տառի միջոցով,  և ղեկում, և կանգնեցնում է կյանքը Երկրում:

   Հնում համարյա ամեն մի Հայկական հեքիաթում կա  գույնագեղ գույներով նկարագրումը հրե թռչունի, որտեղ հրե թռչունի փոխարեն նկարել են Սիրամահավքին: Եվ նա Նրանց պատկերացումներում եղել է խորհրդանիշը հեքիաթային կյանքի: Այդ պատճառով էլ, այստեղ Սիրամահավքը՝ այդ խորհրդանիշն է  Եվհովա Աստվածի Արքայության, որ ինքը իրենից ներկայացնում է մի անծայրածիր քաղաք, որ կրում է Հերուսաղեմ անունը, որտեղ ապրում են բոլոր ազգերը որ գոյություն ունի: Այդ պատճառով էլ Սիրամահավքի պոչը հասնում է մինչև երկինք, մինչև ոսկյա Կյանքի անիվին, միաժամանակ կպչելով նրան և բարձրանում է վեր:

    Իսկ, որ Սիրամահավքը երևում է, ինչպես նրբաճաշակ մի կին, այդ նշանակում է որ Տիրոջ Արքայությունը, այդ սկզբից մինչև վերջ անհամեմատելի հեքիաթային, հիանալի, չքնաղ, ցնցող, հրաշք  և մի նրբաճաշակ ճարտարապետական քաղաք է: Եվ, որտեղ բոլոր մարդիկ էլ ընտրյալ են(այսինքն, այնտեղ Աստված բոլորին վերադաստիրակել է): 

    Երկրում Սիրամահավքը նույնպես նշանակել է թագավորանիստ քաղաք, որտեղ թագավորել են Երվանդունի թագավորները, որ եղել է Սփյուրքի(Иудея) մայրաքաղաքը: Այսինքն Սփյուռքի մայրաքաղաքը ընդգրկել է Լեռնային Ղարաբաղի տերրիտորիաի կեսից ավելին, այսինքն, այդ հսկայական տերրիտորիան կրել է մի քաղաքի անուն՝ Հերուսաղեմ:  

   Երկնքի Կյանքի անիվի չորս շառավիղները, այդ նշանակում է չորս դարաշրջաններ, այսինքն շատ շուտով Աստվածի Որդիների Երկիր գալուց հետո, Նրանք բոլոր մարդկությանը Իրենց հետ տեղափոխելու են Աստվածի Արքայությունը, այսինքը մարդկությունը լքելու է Երկիր Մոլորակը: Եվ Մենք, այնտեղ ապրելու ենք չորրորդ հավերժական Ոսկյա դարաշրջանում: Այդ պատճառով էլ, այդ Կյանքի անիվը ոսկյա է, և ունի չորս շյուղեր քանի որ, այնտեղ ապրում են երեք դարաշրջանների բոլոր Ժողովուրդները, իսկ չորրորդ դարաշրջաննը արդեն լինելու հավերժական: Ինչպես Տեր Աստվածի Արքայությունը, Նա կա Սկիզբը և Վերջը, այսինքն՝ նա կա Ալֆան և Ամեգան: 

    Իսկ ոսկյա Կյանքի անիվի կենտրոնի ձեռքը, որ գավազանի կեռ մասով բռնել է Ռուսերեն «Г» տառից և միաժամանակ  ղեկում, և կանգնեցնում է Երկրի կյանքը, այդ Տեր Աստվածի ձեռքն է: Իսկ «Г» տառը այդ Հայ Մեծ Կնոջ տոհմի, այսինքն Երվանդունիների տոհմի ազգանվան սկզբնատառն է: Եվ, այդ նշանակում է որ Աստված  Երկրի արարման օրից սպասել է մինչև որ Երկրում կկազմավորվի Երվանդունիների արքայական տոհմը, որովհետև, այդ տոհմում պետք է ծնվեր Հիսուս, իսկ ավելի ուշ պետք է ծնվեր Հայ Մեծ Կինը և մյուս Որդիները: Եվ բոլոր ժամանակ էլ Նա է կառավարել Երկրի կյանքը Հայաստանի միջոցով, քանի որ Հայաստանը հանդիսանում է  Տեր Աստվածի Սուրբ ժողովուրդը, իսկ գավազանը   հենց այդ է նշանակում:      

    Իսկ Սիրամահավքից աջ, նրա դիմաց կանգնած է մի սև աքաղաղ և երկուսն էլ նայում են մեկը մյուսին: Իսկ աքաղաղի առջևի մասում, վզից մինչև ներքև գրված է  մի մեծ հայերեն տպատառ « Գ » տառ, իսկ կողքին կարծես թե, գրված է մի մեծ ռուսերեն տպատառ « С » տառ:  Իսկ С տառի մեջ նաև ուրիշ տառ կա գրված, որ նման է հայերեն փոքրատար « հ » տառին: Իսկ  С տառը գրելիս հատվել է Գ տառի մասնիկին, և նրանց միացման տեղում երևում է գումարման նշանը + որ նաև խաչի է նման:   Իսկ  С տառի կողքին, արդեն մի քիչ  փոքր ռուսերեն տպատառ « А »  տառն է գրված: Կան նաև թվեր:     

                                                                                                                                                      Շարունակելի...

    Իսկ աքաղաղը խորհրդանշում է  երիտասարդ տղայի, այսինքն աքաղաղը, այստեղ Աստվածի Որդին է: Որ Նա սև է, այդ նշանակում է շուտ և նաև սևը խորհրդանշում է հողը, այսինքն Երկրին: Այսինքն շուտով Տեր Աստվածի Որդին կգա Երկիր, և այդ աքաղաղը Հայ Մեծ Կնոջ Որդին է: Այդ պատճառով էլ աքաղաղի վզից մինչև ներքև գրված է հայերեն տպատառ «Գ» տառը: Որովհետև Երկրում Գալստյանների տանը սպասում են Նրա Գալստյանը: Իսկ  А տառը Նրա անվանատառն է: Իսկ С տառը Նրա մոր, այսինքն Մեծ Կնոջ սկզբնատառն է:

   Իսկ մինչև վերջ լցված ավազով ժամացույցը նշանակում է ուշացում: Սիրամահավքը, որ բռնել է մինչև վերջ լցված ավազով ժամացույցը, այդպես Սիրամահավքը Աստվածի անունից ասում է. – «որ ճիշտ է ուշացումով, բայց Երկրում, արդեն հասել է Տեր   Աստվածի Որդիների գալու ժամը»:      

    Իսկ աքաղաղի մեջքին Մենք տեսնում ենք թռչող ափսե:

                                                  

   Ինչպես արդեն շատ անգամ ասել եմ թռչող ափսեները, այդ Սատուրնի Տեզերանավերն են, այսինքն Տեր Աստվածի: իսկ աքաղաղի մեջքին, որ թռչող ափսե է նկարված, այդ նշանակում է, որ Աստվածի Որդիները կգան թռչող ափսեներով:

                                                                                              Շարունակելի...

   Երբ նայում ենք, այդ թռչող ափսեին ապա աքաղաղի պոչի և ափսեի միջև, լավ երևում է երեք խոշոր լուսավոր կետեր: Իսկ երեք լուսավոր խոշոր կետերը, այդ Աստվածի երեք Որդիներն են, որ Նրա հետ գտնվում են Ճշմարտությունում, և որ պետք է գան: Իսկ երեք խոշոր լուսավոր կետերը, նաև նշանակում է, այս աստղային 

համաստեղության վերևի, այս երք աստղերը, որովհետև, երբ այս աստղային համաստեղությունը, այս դիրքով է, այդ նշանակում է, որ Աստված Երկիր է գալիս, այսինքն Երկրում սպասվում է Սուրբ Երրորդության գալը:

    Իսկ թռչող ափսեի վրա հորիզոնական չզինված աչքերով տեսնում ենք շատ մեծ հայերեն գրավոր « Ք » տառ, որ նշանակում է Քրիստոս:

     Իսկ մի քիչ վար սև աքաղաղի պոչի տակը, Կյանքի անիվի վրա գլխով վար կանգնած է մի հսկայական ուժեղ առյուծ: Եվ, այդ առյուծը իր առջևի թաթերով բռնել է, մի ուրիշ առյուծի վզի գոտուց, որ իրենից ներկայացնում է ծիծաղելի, նիհար և փոքրիկ առյուծ, որ ավելի շատ կատվի է նման: Եվ նա առյուծի գլխի փոխարեն ունի թագը գլխին տղամարդու գլուխ:

    Իսկ, այդ հսկայական առյուծի առջև, գետնին ոտաբոբիկ կանգնած է մի տղամարդ, որ ձեռքերը բարձրացրել է վեր և տարորինակ ձևով երկու ձեռքի ափերով շատ ամուր բռնել է, այդ առյուծի պոչից: 

    Եվ Նրա հաքին կա բաց կանաչ գույնի կարճ տապատ, իսկ  Նրա մեջքին, մուգ կարմիր վերնաշապիկի վրա բաժանված չորս մասերի խաչաձև նկարված է չորս թագ:

    Մեծ առյուծը՝ այդ Սփյուռքի թագավորությունն է, իսկ փոքրիկ, նիհար և ծիծաղելի առյուծը որ ավելի շատ կատվի է նման, և որը ունի թագը գլխին տղամարդու գլուխ, այդ այժմյան Հայաստանն է, որ մնացել է Սփյուռքի՝ այդ հզոր թագավորությունից:

  Ոտաբոբիկ տղամարդը, որ բռնել է մեծ առյուծի պոչից, այդ տղամարդը՝ այդ Երվանդունիների երկրորդ  Տիգրան Մեծ թագավորն է: Իսկ, որ Նա այդպես ամուր բռնել է առյուծի պոչից, այդ նշանակում է որ, Նրա օրոք Սփյուռքի թագավորությունը ուժեղ հզորացավ, և դարձավ հզոր թագավորություն: 

    Իսկ, որ Նրա մեջքին մուգ կարմիր վերնաշապիկի վրա խաչաձև բաժանված նկարված են չորս թագեր, այդ կերպ  Նոստրադամուսը 

մատնացույց է անում Աստվածաշնչի թագավորների գիրքը, որ կազմված է չորս գրքերից, և Նրա մասին գրված է, այդ գրքերից մեկում: Իսկ մուգ կարմիր գույնը խորհրդանշում է թագավորող՝ թագավոր:

    Իսկ բաց կանաչ գույնի տապատը, այդ նշանակում է որ Սփյուռքի թագավորությունը, այդ ժամանակ երիտասարդ թագավորություն է եղել:

    Իսկ, որ Նա կանգնած է ոտաբոբիկ, այդ նշանակում է, որ Նա հոգով շատ հասարակ մարդ է եղել, և Նա երբեք նշանակություն չի տվել շքեղ հաքուստներին, այսինքն Նա  հաքնվել է շատ հասարակ:

     Իսկ աջ ազդրի վիրակապը,  ինքը, իրենից ներկայացնում է գիրք: Իսկ Նրա  գոտկատեղից կախված է երկար մի սուր, և Նա գլուխը թեքել է Իր ձախ ուսի կողմը, և հեռվից ուշադիր նայում է օձը ձեռքերում պահած տղամարդուն: 

     Իսկ նրա աջ ազդրի վիրակապը, որ իրենից ներկայացնում է գիրք, այդ նշանակում է որ, այդ գիրքը Աստվածաշունչն է, և որ Աստվածաշունչը դուրս է եկել Սփյուռքից(Иудее), այսինքն Աստվածաշունչը, այդ Հայկազունիների պատմությունն է, որ Նրանց գիտենք որպես Հայեր:                                         

    Իսկ երկար սուրը ընդգծում է արիություն, և որ Նա ջենտլմեն է: Երբ Մենք նայում ենք, այդ մարդուն, որ օձին է պահել ապա Մենք տեսնում ենք, որ Նրա  ոտքերին գիտրի ունի և սև տուլֆի: Հաքած է դեղին, ավելի ճիշտը պղնձագույն վերնաշապիկ և վառ կապույտ գույնի տապատ, որտեղ աջ կողքին նկարված է ոսկյա կամ պղնձագույն խաչ: Իսկ Նրա գոտկատեղից, ձախ կողմում կախված է երկար սուրը: Իսկ գլխին կրում է թանկարժեք քարերով և  վարդագույն հարուստ բնբուլներով գլխարկ:

    Իսկ բարձր վերև բարձրացրած, ձախ ձեռքով բռնել է օձի վզից մի քիչ ներքև, իսկ օձի մնացած մարմինը կիսաշրջան փաթաթել է Իր վզից, իսկ պոչի ծայրը աջ թևի տակից իջնում է ներքև: Երբ նայում ենք, օձի մարմնի այն հատվածին, որտեղ կիսաշրջան է լինում, այդ տղամարդու վզի շուրջը ապա Մենք տեսնում ենք, որ այն նման է անգլերեն տպատառ «S» տառին:

                                                                                                                          Շարունակելի...

    Այդ մարդը՝ այդ  Ինքը Տեր Աստվածն է, իսկ օձը, ինչպես արդեն մյուս նկարներում ասել եմ,  այդ Հայ Մեծ Կինն է, և որ օձը նաև խորհրդանշում է Նրա երկրորդ անունը և իմաստունությունը:      

   Իսկ օձի մարմնի այն հատվածը, որտեղ կիսաշրջան է լինում, այդ տղամարդու վզի շուրջը, ապա Մենք տեսնում ենք, որ այն նման է անգլերեն տպատառ «S» տառին: Այդպես Նաստրադամուսը կամ Նրա որդին ուզում են ասել, որ Նրա անունը սկսվում է  «Ս» տառով:

   Իսկ մոխրագույն գիտրիները, սև տուլֆիները, կապույտ տապատը ոսկյա խաչով և բնբուլներով գլխարկը, այդպես Նոստրադամուսը կամ Ցեզարը Եվհովա Աստվածի անվան տակ նկատի ունի Տեր Աստվածի գաղտնիքը կրող կամ պահպանող  Խաչակիր Տամպլիերներին:

     Իսկ ուշադիր երբ նայում ենք Նրա ձեռքին, ապա Մենք տեսնում ենք, որ Նա երեք ձեռք ունի: Մի ձախ ձեռքով լավ վրև բարձրացրած բռնել է օձի վզից մի քիչ ներքև, իսկ մյուս ձախ և աջ ձեռքերի ափերը միացրած բարձրացրել է արմունկից վեր պահելով օձի մարմինը, և միաժամանակ Տիգրան Մեծին ցույց է տալիս օձին, և կարծես միացած ափերով Տիգրանին նաև խնդրում է, որ Նա այդ մասին լռի: Եվ առաջին երևում է որ Տիգրան Մեծը  երես առ երես ճանաչում է Տեր Աստվածին:

                                                                                                  Շարունակելի...

 

Իսք երեք ձեռքը Տեր Աստվածի խորհրդանշում է Երրորդությունը, նկատի ունեմ ոչ թե, և Հորը, և Որդուն, և Հոգուն Սրբոցը, այլ, այդ կբացատրեմ Հովհաննես Աստվածախոսի միջոցով: « Սկզբից Խոսքն էր, Խոսքը Աստվածի մոտն էր, Խոսքը Աստվածն էր»: Այսինքն, որ Աստված, այդ Երրորդությունն է, և ամեն ինչ կատարվում է Իրենով: Այսինքն, ինչ եղել է, և ինչ կատարվում է, այս ամենը միայն Նրա բերանից դուրս եկած Խոսքը նույն վարկյանին կատարվում է:

    Եվ երկրորդ, որ Աստված ցույց է տալիս Նրան օձին, այդ նշանակում է, որ Աստված տեղյակ է պահել Տիգրան Մեծին, Հայ Մեծ Կնոջ մասին, որ հետագայում Նրա արյունից պետք է ծնվի Նա, քանի որ օձը՝ այդ կին է, և խնդրում է որպեսզի Նա, Նրա մասին լռի:

    Իսկ, երբ նայում ենք Նրա լավ կարճ մորուքին, ապա Մենք տեսնում ենք, որ Նրա մորուքը ինքը, իրենից ներկայացնում է տառեր:

 

   Առաջին նկարում նկարված է յուղալի տառով Հայերեն տպատառ «Ա», իսկ երկրորդ տառը նկարված է  կիսայուղային երկու «Հ» տառեր, մեկը կարճ ու լայն, իսկ մյուսը նեղ ու մի քիչ երկար, որ միասին երկու տառերը նորից այդ «Ա» տառ է: Այս տառերը, այդ Հայ Մեծ Կնոջ Որդիների և թոռնուհու սկզբնատառերն են:

    Իսկ, երբ մորուքի այդ մասը դարձնում ենք կիսաուղղահայաց դիրքով, ապա Մենք տեսնում ենք, որտեղ յուղալի «Ա» տառն է, այդտեղ հիմա միաժամանակ հաջորդ երկու հայերեն տառեր են  «Գ» և «Ե», այսինքն «Գ» տառը, այդ Հայ Մեծ Կնոջ տոհմի ազգանվան սկզբնատառն է: Իսկ «Ե» տառը նշանակում է որ Նրա տոհմը սերվում է Երվանդունի բոլոր թագավորներից: Եվ «Ա, Գ, Ե», տառերը նաև, այդ Ռուս Մեծ Կնոջ  Որդու, Թոռնուհու և Թոռան սկզբնատառերն են: 

    Իսկ կիսայուղային  «Ա» տառը, այստեղ արդեն Ռուսերեն «П» տառ է, և իրենից նաև ներկայացնում է բանալի, իսկ բանալու ծայրից սկսվում է գրավոր 7 թվանշանը: Եվ նաև բանալու օղակից վար, այդ հատվածը 7 թվի հետ միասին, այդ նաև Հայերեն «կ» տառ է: Ռուսերեն «П» տառը, այդ Հայ և Ռուս Մեծ Կաննանց ազգանվան սկզբնատառն է: Իսկ բանալին նշանակում է գաղտնիք, այսինքն Հայ և Ռուս Մեծ Կանայք և Իրենց երեխաները, այդ Աստվածաշնչի գաղտնիքն են: Ռուսերեն «П» տառն նաև նշանակում է «печать», իսկ Հայերեն «կ» տառը նշանակում է «կնինք», այսինքն Աստվածաշնչի, այդ գաղտնիքը թաքնված է 7 կնինքի տակ, և միայն Եվհովա Աստվածի կողմից ընտրյալը, միայն կարող էր բացել այն, ինչպես նաև Հովհաննես Աստվածախոսի « Հայտնություն» գրքի և Աստվածաշնչյան մարգարների տեսիլքների բացատրությունը: 

    Երբ նայում ենք Աստվածի մորուքին, որտեղ տառերն են գրված, այդտեղ, Մենք տեսնում ենք նաև տղամարդկանց դեմքեր: Բոլոր, այդ տառերը, այդ Տեր Աստվածի ընտանիքի անդամների սկզբնատառերն են, իսկ տղամարդկանց դեմքերը, այդ Նրա որդիների դեմքերն են, որ Ճշմարտությունումն են և պետք է վերադառնան Երկիր:

   Իսկ Կյանքի անիվի տակ, այս երկու տղամարդկանց, այսինքն Եվհովայի և Տիգրան Մեծի մինչև, Մենք տեսնում ենք կռացած մի դեռահաս պատանու, որ Իր ձեռքի մեջ բռնել է պոկված առյուծի պոչը: Իսկ Նրա ոտքերի և առյուծի պոչի միջև գետնին դրված է կապույտ մի շառ: Իսկ Նրա աջ ձեռքին շատ մոտ օդում կիսաբաց թևերով մի արծիվ է, որ իր մեջքին կրում է թագ, որ փորձում է թռչել: Իսկ, այդ դեռահաս պատանին փորձում է առյուծի պոչի օգնությամբ  կապել արծիվին: 

   Կապույտ շառը,՝ այդ Կապույտ Մոլորակն է, այսինքն Երկիրն է:

    Իսկ դեռահաս պատանին, որ ձեռքում պահում է առյուծի պոչը,՝այդ Գեր Տերություններն են:

     Իսկ մեջքին թագ կրող արծիվը, որ փորձում է թռչել, այդ արծիվը՝ ադ Լեռնային Ղարաբաղն է: Իսկ թագը նշանակում է, որ Լեռնային Ղարաբաղը, այդ եղել է Հայկազունիների թագավորանիստ քաղաքը, այսինքն, այդ Հերուսաղեմն է, որտեղ թագավորել են Երվանդունի 22 թագավորները:

    Իսկ արծիվը՝ այդ Լեռնային Ղարաբաղի խորհրդանիշն է: Այսինքն, երբ Հայք Նահապետը աներոջից գաղտնի Խանլարից (Харрана),փախավ Իր հետ վրցնելով ընտանիքին և անասուններին, և Ղարաբաղում Նրա հետևից Լավանը հասավ: Եվ  Նրանք Իրար մեջ դաշինք կնքեցին, և այդ տեղը Նրանց միջում  եղավ վկան, և Հայկազունը վերցրեց քարը և որպես հուշարձան դրեց, և հետո Իր մարդկանցով հավաքեցին քարերը և մաղարա (холм)արեցին, և այդտեղ կերան և խմեցին: 

    Եվ, այդ տեղը Լավանը Արաբերեն(Սիրիական) անվանեց Иегар – Сакадуфа, իսկ Հայկազունը նրան անվանեց Галладом, այսինքն Ղարաբաղ, որ բառացիորեն նշանակում է «сад холмом», « մաղարա բաղ»: 

     Ինչպես նաև  Мицпа, նրա համար, որ Լավանն ասեց.- այո 

– Арцах, отавой, что Лаван сказал: да надзирает Господь надо Мною и над Тобою, когда Мы скроемся друг  от друга.  То есть орёл – это вечный надзиратель Господа Бога, а смысл Арцах на буквальном смысле, означает <<надзиратель>>.    

    Իսկ դեռահաս պատանին, որ Իր ձեռքում պահում է առյուծի պոչը, և ցանկանում է առյուծի պոչով կապի արծիվին, և Նրա ոտքերի առջևում կապույտ շառն է, այսինքն Երկիր մոլորակը, այդ՝ այն Գեր Տերություններն են, որ փորձում են Լեռնային Ղարաբաղի հարցը որոշել ի հոգուտ Ադրբեջանի:

     Իսկ Նաստրադամուսը կամ Ցեզարը, որ այդ տղամարդուն նկարել են դեռահաս պատանի, Նրանք ունեն Իրենց պատճառը, այսինքն՝ Նրանք,  այդ դեռահաս պատանու ներքո նկատի ունեն, այս ժողովրդական ասացվածքը. «Որ, Նրա շուրթերին դեռ կաթը չի չորացել», այսինք՝ այդ Գեր Տերությունները, դեռ փոքր են, որպեսզի Լեռնային Ղարաբաղի հարցը լուծեն ի հոգուտ մի այլ երկրի: Որովհետև դեռահաս պատանին որ ուզում է առյուծի պոչով կապի արծիվին հենց, այդ է նշանակում: 

 

    Լեոնարդո դա Վինչի «Գաղտնի Գիշերը» նկարը, այդ աշխարհագրական քարտեզ է, որտեղ մանրամասը տալիս է  Տեր Աստվածի ճշմարիտ  Սուրբ ժողովրդի Հայրենիքի աշխարհագրական դիրքի նկարագրումը: Եվ, բացի դրանից նաև բացվում է մի այլ գաղտնիք:

     Երբ, Մենք նայում ենք «Գաղտնի Գիշեր» նկարին, ապա Մենք տեսնում ենք որ սեղանի մեջ տեղում նստած է Հովհաննես Աստվածախոսը և Հիսուս Քրիստոսը: Երբ նայում ենք Հիսուսին, ապա Մենք տեսնում ենք, որ Նա նստած է վեհ, և փառահեղ և գեղեցիկ, բայց տխուր:

     Իսկ Հովհաննեսը կնոջ պես հեզ, և գեղեցիկ, և Նա կանանցի է, բայց նույնպես տխուր: Եվ գլուխը մի քիչ թեքել է Իր աջ ուսին և Նա կին է:

    Եվ երկուսն էլ անշարժ են ինչպես ժայռ(ապառաժ): Իսկ Նրանց շուրջը բոլորն էլ эмоциональны, շատ տաքարյուն ինչ, որ մի բան են քննարկում: 

     Իսկ հիմա տեսնենք թե, ինչ են Նրանք այդպես տաքարյուն քննարկում: 

      Արվեստաբանները ասում են, որ Լեոնարդոն Հովհաննեսին նկարել է կնոջ պես, այն պատճառով որ Նա Մարյամ Մագդալինային է նկատի ունեցել: Իբր, թե Նա սկզբից եղել է Հիսուսի սիրուհին, իսկ հետո Հիսուսի խաչելության օրը Նա հասցրել էր ամուսնանալ Մարյամի հետ:            

      Այդ բոլորը կեղտոտ բամբասանք է, և հետո արվեստաբաններին զարմացնում է, նաև այն փաստը, թե Մայրամը արդեն լիելով Հիսուսի կինը, ինչու Նա Իր գլուխը չի դրել Հիսուսի ուսին, այլ ինչպես տեսնում ենք Նա  հեռու է նստած և  գլուխը հենել է Իր աջ ուսին:

      Պետք է միայն լսել արվեստաբանների բարձրացրած հարցերին, որովհետև Նրանք  շատ ճիշտ  և խնձորակին խփող հարցեր են տալիս: Բայց, Իրենց իսկ տված հարցերին Նրանք պատասխանում են անմիտ և տգետորեն:

      Լեոնարդոն իրոք մտածված Հովհաննես Աստվածախոսին  նկարել է կին, բայց, այդ չի նշանակում, որ Նա՝ այդ Մագդալինի(Մարգահովիտի) Մարյամն է:

                                                                                                                    Շարունակելի...

      Երբ Մենք նայում ենք Հովհաննեսին և Հիսուսին, ապա Մենք տեսնում ենք որ Նրանք միասին կազմում են լատինական «М» տառը:   

                                                 

    Այդ է պատճառը, որ արվեստաբանները եկել են այն մտքին, որ Լեոնարդոն նկատի է ունեցել Մարյամին, բայց ինչպես տեսնում եք Ես արդեն ասացի, որ այդ տգիտություն է:

     Լեոնարդոն <<М>> տառով նկատի է ունեցել Արարատ սարին, այդ պատճառով էլ Նրանք ինչպես ժայռ անշարժ են: Եվ Հովհաննեսին նկարել է մարմնի վերևի մասը հենված աջ ձեռքին, իսկ գլուխն էլ թեքած աջ ուսին, դրա համար ունենալով Իր դրտապատճառները և, այդ մասին Մենք կխոսենք մի քիչ ուշ:

     Մենք Հայկազունիներս միշտ Մեզ մոտ ընդունված է Արարատին ասել Մասիս, քանի որ Մեր լեզվով՝ այդ Մասիսն է: Հիսուսը՝ այդ Մասիսն է, իսկ Հովհաննեսը՝ այդ Սիսն է, այսինքն Արարատ սարը իրենից ներկայացնում է երկու սար, մեկը բարձր է, իսկ մյուսը ցածր է: Բարձր սարը՝ այդ Մասիսն է, իսկ ցածր սարը՝ այդ Սիսն է:

     Բացի դրանից Լեոնարդոն Հովհաննեսին և Հիսուսին միասին նկատի է ունեցել երկու դարաշրջաններին: Այսինքն Հիսուսն և Նրանից ձախ նստած Առաքյալները, այդ Լեոնարդոն նկատի է ունեցել երկրորդ դարաշրջանը և երկրորդ դարաշրջանի վերջը:

                                                                                      Շարունակելի...

    Իսկ Հովհաննեսին և հինգ Առաքյալներին, որ նստած են Նրա հետ, Լեոնարդոն նկատի է ունեցել երրորդ դարաշրջանի սկիզբը և երրորդ դարաշրջանի վերջը:

                                       

 

  Ինչպես, արդեն ասել եմ Հիսուսը՝ այդ Մասիսն է, իսկ Լեոնարդոն Մասիսին նկարել է, ոչ թե ձախ կողմում, այլ աջ կողմում: Եթե Մենք նայենք աշխարհի քարտեզին, կամ եթե նայենք Թյուրքիաից, ապա Մենք կտեսնենք, որ Մասիսը գտնվում է ձախ կողմում, իսկ Սիսը գտնվում է աջ կողմում: Իսկ Լեոնարդոն նկարել է հակառակը, աջ կողմում գտնվում է Մասիսը, իսկ ձախ կողմում գտնվում է Սիսը: 

    Այդ կերպ Լեոնարդոն ասում է. – որ Հիսուսի վերջին Զատիկի գիշերը որ, այդ «Գաղտնի Գիշերն» է, անցկացրել են Հայաստանում, այսինքն այժմյան Հայաստանի տերրիտորիայում, որովհետև, երբ Հայաստանից  նայում ենք Արարատ սարին ապա տեսնում ենք, որ Մասիսը գտնվում է աջ կողմում, իսկ Սիսը գտնվում է ձախ կողմում: Եվ երկրորդ, որ Լեռնային Ղարաբաղի կեսը, այդ եղել է Հերուսաղեմը,  Հայկազունիների, այսինքն Սփյուռքի մայրաքաղաքը: 

   Այստեղից կարելի է անել եզրակացություն, որ Լեոնարդոն նաև ասում է. – որ Տեր Աստվածը Իր Որդուն տվել է Հայկազունիներին: Այսինքն, Հիսուսը Աստվածի Որդին լինելուց բացի, Նա Իր ծագումով նաև կիսով չափ Հայկազունի է:

                                                         Շարունակելի...

       

   Երբ, Մենք նայում ենք Հիսուսին և Նրա ձախ կողմում նստած ավագ Հակոբին(Иакова), Մենք տեսնում ենք Հակոբին թե, ինչպիսի հիացմունքով է շունչը քաշած  ձեռքերը լայն տարածել  Իր աջ և ձախ կողմերը, և նայում է Հիսուսին ու Հովհաննեսին: Կարծես թե Նա, այդպես միաժամանակ Իր շարժումով գայթակղում և հրավիրում է, որ Մենք էլ նայենք Նրանց:

    Ինչպես արդեն ասել եմ Լեոնարդոն Հովհաննեսին և Հիսուսին նկարել է անշարժ, քանի որ նկատի ունի Մասիս սարին, այդ պատճառով էլ Լեոնարդոն Հակոբին, այդպես վառ և խոսուն է պատկերել: Նա, այդպես զգացմունքային արտահայտել է Իր հիացմունքը Մասիս սարին: Որովհետև, ով առաջին անգամ տեսնում է, այդ սարը հանկարծակի են գալիս, և անկախ Իրենց կամքից սարը մատնացույց անելով բացականչում են. - «նաի՛ր»: Այդ ստացվում է նրանից, որ սարը շատ գեղեցիկ է, որ նայում ես նրան հիացմունքից բացականչում ես «նաի՛ր»: Այդ պատճառով էլ Աստվածաշնչում Արարատին միայն մի անգամ է Արարատ ասվում, իսկ հաճախակի Արարատի փոխարեն ասվում է «Սեիր», որ նշանակում է «Նաիր», այսինքն, այդ Արարատն է:

     Ընթիրքից առաջ, երբ Հիսուսը և Նրա տասներկու Առաքյալները նստել էին, Հիսուսը Նրանց ասեց. 

- Մինչ Իմ տառապանքը, շատ կցանկանայի Ձեզ հետ ուտել, այս Զատիկը: Բայց էլ չեմ ուտելու մինչև, այն կկատարվի Աստվածի Արքայությունում:

      Եվ Հիսուսը վերցրեց հացը օրհնեց և այն կտրելով բաժանեց Նրանց և ասեց.

- Ընդունեք և կերեք, սա կա Իմ մարմինը:

   Եվ Հիսուսը վերցրեց  բաժակը օրհնեց և տվեց Նրանց, և բոլորը խմեցին նրանից: Եվ ասեց.

- Սա կա Նոր Կտակարանի  Իմ արյունը, շատերի համար թափվող: Այսօր Ձեզանից մեկը Ինձ կմատնի:       

   Այստեղ, Հիսուսի մարմինը փոխաբերական իմաստով նաև նշանակում է Հիսուսի Հայրենիքը: Երբ Նա վերցրեց հացը օրհնեց և կտրատեց ու տվեց Նրանց ասելով. – ընդունեք  և կերեք այն, սա Իմ մարմինն է: Այդ նշանակում է, որ ժամանակների ընթացքում Սփյուռքի(Иудея) թագավորությունը նույնպես, այսպես բաժանվելու է մասերի:       

   Եվ վերցրեց բաժակը օրհնեց և տվեց Նրանց, և բոլորը խմեցին նրանից: Եվ ասեց.

- Սա կա Նոր Կտակարանի  Իմ արյունը, շատերի համար թափվող:      

         Իսկ, այստեղ արյունը նաև Սուրբ ժողովրդի արյունն է, որ ժամանակների ընթացքում պետք է թափվեր նաև Նրանց արյունը:

    Իսկ Հիսուսը, երբ Իր Առաքյալներին ասեց. – որ, այսօր Ձեզանից մեկը Ինձ կմատնի, իսկ հետո Սփյուռքին(Иуду) ասեց. – գնա և կատարիր, այն, ինչ մտածել ես: 

    Իսկ Առաքյալները հարցրին. – ինչու՞ ուսուցիչ:

    Եվ Հիսուսը սկսեց Նրանց բացատրել, այն պատճառները թե, ինչու Աստված Մեզ հետ չի, ավելի ճիշտը Մեզ հետ է միայն անմարմին Եվհովան, այսինքն Սուրբ Հոգին, որ ամեն մի մարդու մեջն է: Ավելի պարզ ասած, մարդը նաև Սուրբ Հոգու ֆիզիկական մարմինն է, այսինքն Եվհովա Աստվածի Սուրբ Հոգին մարդու միջոցով  ձեռք է բերում   Իրեն մարմին: 

    Նա, նաև բացատրեց Նրանց թե, ինչու առայժմս ամբողջ Մարդկությունը չի ապրում Նրա Արքայությունում: 

    Բայց Նոր Կտակարանում, այդ պատճառների մասին միայն խոսվում է Հովհաննես Աստվածախոսի Հայտնության գրքում, և նաև Զախարյա մարգարեի, և էլի Մորմոնի գրքում: Մենք Մորմոնի գրքից իմանում ենք, երբ Հիսուսը երրորդ օրը հարություն առավ, Նա գնաց Ամերիկա և Հայկազունու հետնորդներին ասեց, Իր Հոր գաղտնիքը, այսինքն Տեր Աստվածի, և այդ պատճառով էլ բացատրեց նաև Հրաչյա(Исаия) մարկարեի գրքի 54 –րդ գլուխը: 

    Եվ, Նրա մարմնով Երկիր գալու հիմնական պատճառը: Եվ թե, ինչու Հայրը ցանկացավ, որ Իր Որդուն խաչեն: 

    Մորմոնը չի գրում Հիսուսի բացատրությունը, որովհետև Եվհովա Աստվածը չի թողել, որովհետև, այդ հետագա դեպքերի համար սխալ կլիներ: Այդ պատճառով էլ և Հովհաննես Աստվածախոսը, և Զախարյան, և Նաստրադամուսը Իրենց գրքերում, այդ մասին մանրամասնորեն գրել են ծածկագրված, այսինքն կոդավորված:

     Իսկ հիմա լսենքն թե, էլ ինչ է ասում Լեոնարդոն, որ կհաստատի Իմ վերջին խոսքը:

     Իսկ հիմա տեսնենք թե, այդպես эмоционально, ինչ են քնարկում Մատվեյը, որ ասում են, այդ Ինքը Լեոնարդոն է, Иуда (Фаддей), և Симон Зилот -ը.

 

     Երբ, Ես նայում եմ Նրանց, ապա տեսնում եմ որ Սփյուռքը(Иуда), Իր աջ ձեռքով Սիմոն Զիլոտին   ասում է. - «Կարևոր է:»

     Իսկ Սիմոն Զիլոտը չհասկանալով Իր հերթին,  ձեռքերի շարժումով հարցնում է. –«ի՞նչը, իչու՞:»

      Իսկ Մատվեյը կարծես թե բորբոքված, Իր ձեռքերը տարածելով դեպի Հովհաննեսի կողմը ասում է. –« ահա՜, նաիր թե, ի՞նչու: » Եվ Նա այդպես ձեռքերը կտրուկ մեկնած ցույց է տալիս Հովհաննես Աստվածախոսին և Պետրոսին: 

                                                                   Շարունակելի...

   Երբ նայում եմ Հովհաննես Աստվածախոսին, ապա  տեսնում եմ, որ Նա  անշարժ նստած է, ինչպես ժայռ և տխուր է, իսկ գլուխն էլ թեքել է Իր աջ ուսին: 

     Իսկ Պետրոս Առաքյալը կռացել է Կախեթացի Սփյուռքի(Иуда Изкариота) վրայով, հենվելով աջ ձեռքով սեղանին,  իսկ ձախ ձեռքի ափը դրել է Հովհաննեսի վզից մի քիչ ներքև: 

     Իսկ Կախեթացի Սփյուռքը  շրջվել է   կողքի, հենվելով  սեղանին աջ ձեռքով, որտեղ բռնել է քսակը, իսկ ձախ ձեռքով սեղանի վրայից փորձում է վերցնել հացը և միաժամանակ ուշադրությամբ նայում է Հովհաննեսին և Պետրոսին:

     Արվեստաբանները ասում են, որ Պետրոսը ամեն ժամանակ խանդել է, և նույնիսկ վերջին ժամանակ Նա ատել է ՄարգահովիտիՄարյամին, այդ պատճառով էլ Մենք տեսնում ենք, որ Նա ձեռքը դրել է Նրա բկին և ուզում է Նրան խեղտել: Եվ, որ Լեոնարդոն Իր նկարում, այդ է ուզում Մեզ ասի:

     Կասեմ միայն մի բան որ, այդ բոլորը հիմարություն է: Առաջինը՝ Պետրոսը ոչ թե խեղտում է, այլ հանգիստ Իր ձեռքի ափը դնելով Հովհաննեսի վզից ներքև, այդպես ցույց է տալիս  Հովհաննեսի գլխից մինչև վզի ներքևի՝ այդ հատվածը: 

     Եվ Լեոնարդոն, այդ կերպ բացում է Մեզ Աստվածաշնչի գլխավոր գաղտնիքիը, որ ընթիրքի ժամանակ բացել էր Հիսուսը:

     Իսկ հիմա տեսնենք թե ինչ գաղտնիք էր Նրանց բացել Հիսուսը: 

     Ինչպես արդեն ասել եմ  սեղանի կեսից, այսինքն Հովհաննեսից աջ, մինչև սեղանի ծայրը նստած Առաքյալները, այդ երրորդ դարաշրջանի սկիզբն է, և երրորդ դարաշրջանի վերջն է:

     Իսկ նկարում Հովհաննես Աստվածախոսը միասին Հիսուսի հետ, միաժամանակ և Արարատ սարն են, և Հովհաննեսը առանձին՝ այդ Սփյուռքի(Иудея) թագավորությունն է: 

     Պետրոսը, որ Իր ձախ ձեռքը դրել է Հովհաննեսի վզից  ներքև, այդպես Նա ցույց է տալիս ասելով. – «որ երրորդ դարաշրջանի վերջին մոտ, երբ մոտ կլինի Հիսուսի երկրորդ վերադարձը Երկիր, այդ ժամանակ Սփյուռքից մնալու է, միայն կնոջ գլուխը մինչև վզի ներքևի՝ այդ հատվածը»: 

      Եվ երկրորդ, որ միայն կնոջ տերրիտորիան կազմավորվելուց հետո, միայն ապագայում, այդ հողում պետք է ծնվեր Հայ Մեծ Կինը, որ պետք է ունենար, այդ տերրիտորիաի պրոֆիլը, քանի որ նաև Նա կա գաղտնիքը Եվհովա Աստվածի: 

     Այսինքն Նա ապագա Աստվածուհին է, և Հիսուս Քրիստոսի եղբոր ծոռների՝ ծոռնուհին է: Այդ պատճառով էլ Աստված հենց, այդպես արարեց աշխարհը և բոլոր պատմական դեպքերը Երկիր Մոլորակի պետք է կատարվեր հենց՝ այդպես:

                                                                                               Շարունակելի...

 Այդ պատճառով է, որ Լեոնարդոն Հովհաննես Աստվածախոսին նկարել է կին  և գլուխն էլ թեքել է ոչ, թե ձախ կողմը, այլ աջ:  Ահա, այդ կինը:

 Եվ երրորդ, այդ նաև նշանն էր լինելու այն բանի, որ երբ կկազմավորվեր կնոջ պրոֆիլը ուրեմ մոտ է Տեր Աստվածի Որդու երկրորդ վերադարձը: Եվ չորրորդ երբ աշակերտները Հիսուսին հարցրին, ուսուցի՛չ ինչու՞ ես գնում:

   Հիսուսը Իր աշակերտներին ասեց. – Բայց Ես Ձեզ ճշմարտությունն եմ ասում, Ձեզ համար լավ կլինի, որպեսզի Ես գնամ, քանզի եթե Ես չգնամ, Մխիթարը(Մխիթարողը) չի գա Ձեզ մոտ, իսկ եթե գնամ ապա Նրան կուղարկեմ Ձեզ մոտ, այդ պատճառով էլ Ես գնում եմ որ Նրանք գան: Եթե չգնամ Նա չի գա, այստեղ Հիսուսը արդեն նկատի ուներ Հայ Մեծ Կնոջ Որդուն, և երկրորդ որ Իրենից հետո պետք է Երկրում Նրանք բոլորը ծնվեին: 

  Երբ նայում ենք Մատվեյի ձեռքի ափին, ապա, այնտեղ Մենք տեսնում ենք միաժամանակ հայերեն(հայկական) տպատառ «Ս և Ա» տառերը: «Ս» տառը, այդ միաժամանակ և  Նրա  սկզբնատառն է, այսինքն Հայկական Մեծ Կնոջ,  և Նրա Հայրենիքի, այսինքն Լեոնարդոն Մատվեյի ձեռքի միջի «Ս» տառով ասում է, որ Հայաստանը՝ այդ Սփյուռքն է:   

                                                                                                     Շարունակելի...

   Եվ երրորդ, այդ նաև նշանն էր լինելու այն բանի, որ երբ կկազմավորվեր կնոջ պրոֆիլը ուրեմ մոտ է Տեր Աստվածի Որդու երկրորդ վերադարձը: Եվ չորրորդ երբ աշակերտները Հիսուսին հարցրին, ուսուցի՛չ ինչու՞ ես գնում:

   Հիսուսը Իր աշակերտներին ասեց. – Բայց Ես Ձեզ ճշմարտությունն եմ ասում, Ձեզ համար լավ կլինի, որպեսզի Ես գնամ, քանզի եթե Ես չգնամ, Մխիթարը(Մխիթարողը) չի գա Ձեզ մոտ, իսկ եթե գնամ ապա Նրան կուղարկեմ Ձեզ մոտ, այդ պատճառով էլ Ես գնում եմ որ Նրանք գան: Եթե չգնամ Նա չի գա, այստեղ Հիսուսը արդեն նկատի ուներ Հայ Մեծ Կնոջ Որդուն, և երկրորդ որ Իրենից հետո պետք է Երկրում Նրանք բոլորը ծնվեին: 

  Երբ նայում ենք Մատվեյի ձեռքի ափին, ապա, այնտեղ Մենք տեսնում ենք միաժամանակ հայերեն(հայկական) տպատառ «Ս և Ա» տառերը: «Ս» տառը, այդ միաժամանակ և  Նրա  սկզբնատառն է, այսինքն Հայկական Մեծ Կնոջ,  և Նրա Հայրենիքի, այսինքն Լեոնարդոն Մատվեյի ձեռքի միջի «Ս» տառով ասում է, որ Հայաստանը՝ այդ                                                                                                          

Սփյուռքն է:

      Իսկ «Ա» տառը, այդ նրա Որդու սկզբնատառն է, որ գտնվում է Ճշմարտությունում Տեր Աստվածի մոտ, և Նա Հիսուս Քրիստոսի հետ պետք է գա Երկիր:

      Իսկ Կախեթի Սփյուռքը, որ ուշադրությամբ նայում է Պետրոսին, և Հովհաննեսին, այդ նշանակում է, որ հանուն Տեր Աստվածի և հանուն գալիքի, որ այդպես մանրակրկիտ կերպով ծրագրել է Տեր Աստվածը, Նա պետք է մատներ Հիսուս Քրիստոսին: Այդ պատճառով էլ ընթիրքի ժամանակ Հիսուսը Նրան ասեց. – «ինչ, որ մտադրվել ես գնա կատարիր»:

      Իսկ, երբ նայում ենք Պետրոսի աջ ձեռքին, որ հենել է սեղանին համարյա կպչելով Սփյուռքի մեջքին Մենք, այտեղ տեսնում ենք դանակով մի գաղտնի ձեռք, որ պատրաստվում է խրի Անդրեյի փորը: 

             

                               

   

 Իսկ, այդ գաղտնի ձեռքը, այդ Տեր Աստվածի ձեռքն է, այդպես Լեոնարդոն ուզում է ասի, որ Տեր Աստվածը ասում է. – « մինչև Հիսուսի երկրորդ անգամ Երկիր գալը, մինչև երրորդ դարի վերջը Երկրում դեռ թափվելու է Սուրբ ժողովրդի արյունը, և մարդկության արյունը»:

                           

   

Այդ պատճառով էլ, երբ նայում ենք Հիսուսից ձախ Ֆոմային, որ գտնվում է Ավագ Հակոբի հետևում Մենք տեսնում ենք, որ Նա ցուցամատով ցույց է տալիս երկինքը: Եվ  Նա, այդպես Հիսուսին հարցնում է. 

- Իսկ, Տեր Աստվածի Արքայությունից,  երբ եք վերադառնալու:

   Իսկ Ֆոմայի կողմը՝  սեղանի ծայրից նայում են Անդրեյը, Փոքր Հակոբը և Վարֆոլոմեյը: Եվ Նրա հարցին պատասխանում է Անդրեյը և Փոքր Հակոբը:

                          

      Փոքր Հակոբը Իր ձախ ձեռքը դրել է Պետրոսի ուսին և երևում է միայն մեծ մատը և ցուցամատը: Իսկ աջ ձեռքը դրել է Անդրեյի ուսին, և ցույց է տալիս միայն ցուցամատը և միջամատը: Իսկ Անդրեյը երկու ձեռքերով ցույց է տալիս տաս մատները: Այդ կերպ Հակոբը և Անդրեյը ասում են. – որ Հիսուս Քրիստոսը երկրորդ անգամ կգա Երկիր 2010 թվականին, իսկ եթե հաշվի առնենք Հակոբի աջ ձեռքի երկու մատները, ապա կստանանք 2012թվականը:

      Ինչպես, արդեն ասել եմ Հիսուսի և Հովհաննեսի շուրջը նստած բոլոր Առաքյալները զգացմունքային(эмоционален), և շատ տաքարյուն քնարկում և ցույց են տալիս: Իսկ Հովհաննեսը և Հիսուսը, ինչպես ժայռ կամ սար անշարժ նստած են,  և թվում է թե սեղանի շուրջը ոչինչ էլ չի կատարվում:

     Այսպես Լեոնարդոն ուզում է ասել, որ աշխարհում, որքան էլ աղետ լինի, կամ եթե Հայկազունիները անցնեն դառը փորձությունների միջով, միևնույն է մինչև երկրորդ անգամ Աստվածի Որդու Երկիր գալը, Հայկազունիների հավատքը կմնա վեհ ու անառիկ, ինչպես Մասիսն է անսասան:

 

   ՄԱՐՅԱՄԸ ՄԱՆՈՒԿԻ ԵՎ ԳԱՌՆՈՒԿԻ ԵՎ

                    ՍՈՒՐԲ  ԱՆՆԱԻ  ՀԵՏ

 

      Երբ նայում ենք այս նկարին, Մենք տեսնում ենք Մայրամին նստած Իր մոր ծնկներին ու կռացած պահում է Որդուն:Հիսուսնէլ  Իր հերթին ձախ ոտքը գցել է գառան վզին, և երկու ձեռքերով քաշում է գառան շատ փոքր եղջյուներից, դարձնելով գառան գլուխը դեպի Իր կողմը: Իսկ Ինքն էլ միաժամանակ Իր գլուխը շրջել է մոր կողմը ու նայում է մորը: 

     Իսկ Աննան էլ Նրանց է նայում թե  ինչ է կատարվում:

     Եվ, երբ Մենք նայում ենք Նրանց ապա տեսնում ենք, որ բոլորը միասին  пирамидальная композиция են կազմում:  

      Իսկ  Իրենց թիքունքում  հեռվում Մենք տեսնում ենք հավերժական ձույնապատ հսկայական խորությամբ մի Լեռնաշղթա(Լեռնանցք): Եվ, այդ Կովկասի Լեռներն են:

      Երբ մարդիկ նայում են, այս նկարին շատերին թվում է, որ Մարյամի հայացքը թախծոթ է այն պատճառով, որ Նա գիտի Իր Որդուն սպասվող խաչելության ճանապարհը: Եվ, այդ պատճառով էլ կարծես թե Մարյամը ձգտում է շեղել մանուկին գառնուկից՝ Իր տառապանքների խորհրդանիշից:          Իսկ որոշ արվեստաբանների կարծիքով էլ Հիսուսի արարքը, այդ չար կատակ է: Եվ Նրանց թվում է, որ Նա այնպիսի դաժանությամբ է տանջել գառնուկին, որ գառնուկը դարձել է փրջոդ: Եվ հետո, որ Հիսուսը ձախ ոտքը գցել է գառնուկի վզին և երկու ձեռքերով ամուր բռնել է գառնուկի եղջյուրներից, և գառնուկի գլուխը շրջել է դեպի Իրեն, Նա այդպես Իր արարքով ցանկանում է պոկել գառնուկի գլուխը:

      Իսկ վերջում Իրենց խոսքերը վերջացնում են այսպես.

  - Ինչու է Լեոնարդոն նկարել Հիսուսին այսպես, չէ որ Հիսուսը Աստվածի Որդին էր, և Նա  սովորեցնում էր և եղել է խորհրդանիշը՝ սիրո և խաղաղության: Եվ սրանով, ինչ է ուզում ասել Լեոնարդոն:

     Իսկ հիմա Ես կտամ Իմ բացատրությունը:

    Հիսուսը, որ Իր ձախ ոտքը գցել է գառնուկի վզի շուրջը, և  երկու ձեռքերով բռնել է նրա եղջյուրջներից և դարձնում է Իր կողմը, իսկ Ինքն էլ շրջվել ու նայում է Իր մորը: Լեոնարդոն, այդպես Հիսուսի միջոցով ասում է. – որ, այստեղ գառնուկը,՝ այդ Սփյուռքի թագավորությունն է, այսինքն Иудея, կամ Հայկազունի (Հայքի), այսինքն Израиль: 

     Իսկ, որ Նա բռնել է գառան երկու եղջյուրներից, այդ նշանակում է, որ այդ թագավորությունը կազմված է, ավելի ճիշտը կրում է  Իսահակի երկու երկվորյակների անունը:

     Իսկ, որ Նա բռնել է գառան երկու երղջյուրներից  ավելի ճիշտը, այդ նշանակում է, որ այդ թագավորությունը կրում է Իսահակի երկու երկվորյակների թագավորությունների անունը, որովհետև գառնուկի երկու եղջյուրները՝ այդ երկվորյակներ է նշանակում: 

     Այսինքն, Նրանք Իրենց երկիրը միաժամանակ անվանում են և Հայք, որ այդ Հայկազուն(Իզրաիլ) անվան կարճատ ձևն է, որ այդ նաև Սփյուռքի թագավորությունն է: Եվ նաև հիմա, այն անվանում են Հայաստան, իսկ այլ ազգերը՝ Արմենիյա: Իսկ Հայաստան նշանակում է  Идумея, իսկ Հայերի(Идумеев) հայրը՝ այդ  Իսավն(Исав) է, որ ստացել է  Եդոմ(Едом)կոչումը, իսկ Եդոմ նշանակում է Եզդի:

      Իսկ Իրենք, Իրենց ոչ օֆիցիալնը անվանում են Հայկազունիներ, որովհետև Նրանք Հայկազունու հետնորդներն են:

     Իսկ օֆիցիալնը Հայ, այսինքն՝ Իդումեյ, իսկ այլ ազգերը Նրանց գիտեն ինչպես Армян.   

    Հիսուսը, որ Իր ձախ ոտքը գցել է գառնուկի վզի շուրջը, և  երկու ձեռքերով բռնել է նրա եղջյուրջներից և դարձնում է Իր կողմը, իսկ Ինքն էլ շրջվել ու նայում է Իր մորը: Հիսուսը, այդպես մորը ցույց է տալիս, որ Սփյուռքի թագավորությունից, կամ Հայկազունից(Հայք) մնալու է միայն գլխից մինչև վիզը:

     Իսկ, որ Նրանք բոլորը  приставляют  пирамидальная композиция, այդ նշանակում է Սուրբ Երրորդություն, և որ Աստվածի կամքով Սփյուռքից և Հայկազից մնալու է, միայն գլխից մինչև վիզը, որ Մեր օրերում, այդպես էլ եղավ:

 

                      ՏԻՐԱՄԱՅՐԸ ՄԱՆՈՒԿԻ, ՍՈՒՐԲ ԱՆՆԱՅԻ ԵՎ

                         ՓՈՔՐԻԿ ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ՄԿՐՏԻՉԻ ՀԵՏ

 

  Երբ, Մենք նայում ենք, այս նկարին ապա Մենք տեսնում ենք որ, այստեղ նույնպես Մարյամը նստած է Իր մոր ծնկներին, իսկ ձեռքերի մեջ պահում է Իր Որդուն, և միաժամանակ Իր հայացքը պահել է Որդու վրա:

     Իսկ Նրա մայրը՝ Աննան դարձրել է գլուխը դեպի դուստրը և նայում է Նրան, իսկ ձախ ձեռքը մինչև արմունկը վեր բարձրացրած, Իր ցուցամատով ցույց է տալիս երկինքը: 

    Իսկ Հիսուսը Իր աջ ձեռքը մինչև արմունկը բարձրացրել է վեր, և աջ ձեռքի երեք մատները(բութ մատը, մատնամատը և ճկույթը) միմյանց է միացրել, իսկ ցույցամատը և միջամատը ուղիղ պահած Աննայի ձեռքին մոտ,  նայում է Հովհաննես Մկրտիչին:

    Իսկ Հովհաննես Մկրտիչը  ձեռքերը ծալած հենվել է Աննայի ծնկին և նայում է Հիսուսին:

    Իսկ Նրանց թիգունքում Ինձ թվում է, որ էլի պատկերված է հսկայական խորություն ունեցող լեռնաշղթան գետով:

    Իսկ Նրա մայրը Աննան, որ դարձրել է գլուխը դեպի դուստրը և նայում է Նրան, իսկ ձախ ձեռքը մինչև արմունկը վեր բարձրացրած, ցուցամատով ցույց է տալիս երկինքը: Այդպես Նա Իր դստրերը հարցնում է. 

-  Ե՞րբ, Հիսուսը երկրորդ անգամ կգա Երկիր:

    Իսկ Նրա հարցին պատասխանում է Ինքը Հիսուսը: 

    Նկարում Մենք տեսնում ենք Հիսուսը Իր աջ ձեռքը մինչև արմունկը բարձրացրել է վեր, և աջ ձեռքի երեք մատները(բութ մատը, մատնամատը և ճկույթը) միմյանց է միացրել, իսկ ցույցամատը և միջամատը ուղիղ է պահել, իսկ հիմա տեսնենք թե Լեոնարդոն սրանով ինչ է ուզում ասել: 

    Որ Հիսուսը Իր աջ ձեռքը մինչև արմունկը բարձրացրել է վեր, այդ նշանակում է՝ բարևել: Երբ Մենք հեռվից տեսնում ենք մեկս՝ մեկին, Մենք ինչպես ենք բարևում միմյանց, Մենք բարևում ենք միմյանց բարձրացնելով Մեր ձեռքը արմունկից վեր, այդպես էլ Հիսուսը բարևում է մարդկանց:

     Իսկ երեք մատները միասին նշանակում է՝ Երրորդություն, այսինքն Հայրը, և Որդին և Հոգուն Սրբոցը: Այստեղ Լեոնարդոն Սուրբ Հոգու անվան տակ, միայն նկատի ունի մեռած և հարություն առած մարդկանց, որոնք ապրում են Տեր Աստվածի մոտ Նրա Արքայությունում:

    Իսկ երկու մատը, որ Հիսուսը պահում է ուղղիղ նշանակում է հազարամյակ, այսինքն 2 000 թվական: Այդպես Հիսուսը բարևելով ամբողջ մարդկությանը ասում է.

- Հորը, և Որդուն և հարություն առած մարդկանց կտեսնեք 2 000 թվականին:

                            

 

    Երբ, նայում ենք Մենք «Տիրամայրը Քարանձավում» նկարին, ապա Մենք տեսնում ենք որ Հիսուսը մերկ նստած է քարին, և ձախ ձեռքով հենվել է նույն քարին, որտեղ  որ նստած է: Իսկ աջ ձեռքը  բարձրացրել է արմունկից վեր և աջ ձեռքի երեք մատը (բութ մատը, մատնամատը և ճկույթը) միացրել է միմյանց, իսկ ցուցամատը և միջամատը չմիացնելով միմյանց պահել է ուղիղ, և նայում է Հովհաննես Մկրտիչին:

     Իսկ Հրեշտակը առաջ կռացած ձախ բազուկով հոգատարությամբ  գրկել է Հիսուսի թևատակից, իսկ աջ ձեռքի մատով մատնացույց է անում Հովհաննես Մկրտիչին:        

     Իսկ Հովհաննես Մկրտիչը նույնպես մերկ, աջ ծունկը դրել է քարին և  մարմնով առաջ թեքված հենվել է Իր ձախ ոտքին: Իսկ երկու ձեռքերի ափերը միմյանց միացնելով պահել է Իր առջևը և  այդ դիրքով նայում է Հիսուսին: Եվ, այդպես Նա Իր դիրքով, նկարին տալիս է ավելի խորհրդավորություն:

     Իսկ Մարյամ Աստվածածինը Իր աջ բազուկով հոգատար գրկել է Հովհաննես Մկրտիչին, իսկ ձախ ձեռքի ափի մատները  չմիացնելով միմյանց պահել է Հիսուսի գլխի վերևը:     

    Լեոնարդոյի ծրագրերի գաղտնիությունը որ ներդրված է նկարում, մինչև հիմա, ոչ մեկին թույլ չի տվել մոտենալ նրա ճիտ բացատրությանը:

     Այդ պատճառով էլ արվեստաբանները, այսպիսի հարց են տալիս թե, ի՞նչու է Տիրամայրը, այդպիսի հոգատարությամբ  գրկել Հովհաննես Մկրտիչին, այլ ոչ Իր Որդուն, և թե, ի՞նչու է աջ ձեռքի հինգ մատները պահել Հիսուսի գլխի վրա: 

   Նաև, թե ի՞նչու է Հրեշտակի մատը ուղղված Հովհաննես Մկրտիչին, և սրանով Լեոնարդոն ի՞նչ է ուզում ասել:

    Լեոնարդոն պատկերել է կատարվող ամենայն գաղտնիությունը, իսկ նկարի խորությունը և խորհրդավորությունը շշմեցնում է տեսնողների խելքերը և հոգիները:

   Իսկ հիմա տեսնենք, թե ի՞նչ գաղտնիք է պարունակում նկարը, որ այդպես շշմեցնում է տեսնողների խելքերը և հոգիները: 

    Իսկ, որ Մարյամ Աստվածածինը Իր աջ ձեռքի ափի մատները, առանց միացնելու պահել է Հիսուսի գլխի վրա, Նա այդպես ցույց է տալիս հինգ թիվը:

    Իսկ հիմա տեսնենք թե, դրանով ի՞նչ է ուզում ասել Մարյամ Աստվածածինը:

    Իսկ, որ Տիրամայրը Հիսուսի գլխի վրա ցույց է տալիս հինգ մատը, այստեղ ամեն մի մատը, այդ մի երեխա է: Այսինքն, Նա այդպես ասում է. – որ Հիսուսը Տեր Աստվածի մինուճար Որդին չէ, այլ կան ևս հինգ Աստվածի Որդիներ:

    Այդ է պատճառը, որ Տիրամայրը չի գրկել Իր Որդուն, որպեսզի Հիսուսի գլխի վրա ցույց տա, որ բացի  Հիսուսից Եվհովա Աստվածը ևս  ունի հինգ Որդիներ: 

     Իսկ համաձայն մոր պատասխանին Հիսուսը երկու մատներով ցույց է տալիս 2000 թվականը, այսինքն ամեն մի մատը, այդ հազարամյակ է, այսինքն 2000 թվական: Այսինքն, որ այդ գաղտնիքը բացվելու է 2000 թվականին Իր երկրորդ անգամ Երկիր գալուց մի փոքր առաջ:

      Իսկ երեք մատները որ Հիսուսը միացրել է միմյանց նշանակում է՝ Հայրը, Որդին և Հոգուն Սրբոցը, իսկ, այս դեպքում Սորբ Հոգու տակ Լեոնարդոն նկատի ունի մեռած և միաժամանակ հարություն առած մարդկանց, որոնք գտնվում են Ճշմարտությունում: Այս կերպ Հիսուսը ասում է. – Հորը, Որդուն և հարություն առած մարդկանց կտեսնեք  2000  թվականին:

    Որովհետև Հիսուսի Երկիր վերադառնալով, Նրանք էլ են վերադառնալու և ամեն մի մարդ կմտնի Իր ամենամոտ հարազատի տունը, որպեսզի Նրանց թռչող ափսեներով Իրենց հետ տանեն Աստվածի Արքայությունը: Իսկ, երբ այդ կկատարվի, այդ գիշեր Երկիր Մոլորակի երկինքը կծածկվի լուսավոր շառերով:

    Իսկ Հրեշտակը համաձայն Հիսուսի պատասխանին Իր մատով մատնացույց է անում Հովհաննես Մկրտիչին, իսկ Հովհաննեսը երկու իրար միացած ափերը առաջ է պահել, կարծես թե միաժամանակ և ցույց է տալիս, և բարևում է, և խոնարհվում է, և Հիսուսին է նայում:

     Իսկ, միմյանց միացված երկու ափերը՝ այդ տաս տարի է նշանակում:

      Այդպես մատնացույց անելով Հովհաննեսին Հրեշտակը ասում է. – որ Հիսուսը երկրորդ անգամ կգա Երկիր, ոչ թե՞  2 000 թվականին, այլ կգա 2010 թվականին: Եվ, այդ գաղտնիքը կբացվի միայն Նրա Երկիր գալուց մի փոքր առաջ:

    Եվ երկրորդ, որ Հրեշտակը Իր մատով մատնացույց է անում Հովհաննես Մկրտիչին, Նա այդպես Մեզ ցույց է տալիս, որ Մենք ուշադրություն դարձնենք  Հովհաննեսի միմյանց միացած ձեռքի ափերին և Նրա դիրքին: Որովհետև, այստեղ թաքնված է երկրորդ գաղտնիքը:

    Եվ Լեոնարդոն կարող էր Հովհաննեսի ձեռքի ափերը նկարել այնպես, ինչպես Անդրեյ Առաքյալին էր նկարել: Որպեսզի Մենք պարզ և հասկանալի տեսնեինք, որ Հովհաննեսը Իր ձեռքի ափերով Մեզ ցույց է տալիս տաս թիվը:

     

 

   Բայց, Նա այդ չի արել, իսկ հիմա տեսնենք թե ինչու՞:  

   Ինչպես, արդեն ասել եմ Հովհաննեսը երկու իրար միացած ափերը առաջ է պահել, կարծես թե՞ միաժամանակ և ցույց է տալիս, և բարևում է, և խոնարհվում է, և Հիսուս Քրիստոսին է նայում:

    Եվ իսկապես, այդ այդպես է, և այդ նշանակում է, երբ Հիսուս Քրիստոսը երկրորդ անգամ կգա Երկիր, բոլոր ժողովուրդները որ գոյություն ունի Երկիր Մոլորակի վրա, խոնհարվելու են Նրա առջև, անկախ նրանից թե, Նրանք որ  կրոնական դավանքին են պատկանում, որովհետև բացի Քրիստոնյա ազգերից մյուս բոլոր ազգերը Իրենց միզկիթներում և տաճարներում  երկու ափերը միացնելով ծնկաչոք են աղոթում:                  

 

     Իսկ, այս նկարում արդեն Մենք տեսնում ենք, որ Հրեշտակը արդեն հեռացրել է Իր մատը, որ ուղղված էր Հովհաննես Մկրտիչին: Իսկ  Հովհաննեսի ձեռքում հայտնվել է խաչը:    

     Այստեղ խաչը Հիսուսի տառապանքի և չարչարանքների խորհրդանիշն է:

     Եվ, այս խաչով Հովհաննեսը ասում է. – որ Հիսուսի երկրորդ անգամ Երկիր գալուց առաջ և հետո, Երկիր Մոլորակի ամբողջ մարդկությունը պետք է տառապի, ինչպես Հիսուսը տառապեց, այսինքն առջևում ամբողջ մարդկությանը սպասում է Աստվածի ահեղ դատաստանը: Եվ մինչ Հիսուսի գալը Երկիր՝, երկրում հաճախակի սկսվելու է և՛ աղետներ, և՛ катаклизмы.     

 

      

    Տիրամորը, այստեղ Լեոնարդոն պատկերել է որպես կենսուրախ կյանքով ապրող երկրային կին:

    Բոլորին թվում է թե երիտասարդ մայրը  անհոգ խաղում է նորածին որդու հետ, Նրա ճակատագիրն հիշեցնող  չորս թերթիկանի ծաղիկի հետ, որ խորհրդանշում է խաչելությունը:

    Բայց, այստեղ Լեոնարդոն այդ, չէ  որ նկատի է ունեցել: Խաչի ձև ունեցող չորս թերթիկանի ծաղիկը, որ խորհրդանշում է խաչելությունը, այդ նաև խորհրդանշում է ծառ: Իսկ ծառը, այստեղ ընտանիքի խորհրդանիշն է, իսկ, որ Տիրամայրը Իր ձեռքում պահում է  ծաղիկի ցողը, որտեղ կա երկու միանման ծաղիկ, այդ նշանակում է որ այստեղ խոսվում է երկու ընտանիքի մասին: 

    Իսկ, որ երիտասարդ մայրը կենսուրախ և անհոգ խաղում է նորածինի հետ, իսկ Հիսուսը նույնպես կենտրոնացված խաղում է ծաղիկով, այդպես Տիրամայրը կենսուրախ Հիսուսի հետ, Մեզ հայտնում են որ բացի Հիսուսից Տեր Աստվածը ունի էլի Որդիներ:  

    Իսկ, որ ամեն մի ծաղիկը ունի չորս թերթիկներ, այդ նշանակում է որ մի ընտանիքում Տեր Աստվածը ունի երեք Որդի և Թոռնուհի, իսկ մյուս ընտանիքում ունի երկու Որդի, Թոռնուհի և Թոռ: