Веліч шматпавярховак
рассцілаецца дымам маркотным,
рассцілаецца попелам,
попелам самотным...
Што ты скажаш мен, попел?
Чаму ты турбуеш мяне?
Я, здаецца, ужо супакоілася...
А ты мне гаварыш: - Так балюча
згасаюць вогнішчы...
Нехта шэпча, бы у сне:
"Пані, мне так холадна!"
...Што рабіць мне з гэтымі слязьмі
на вачах,
калі я бачу гэты попел?
Што раблю - працягваю руку
і спрабую попел на смак.
Мне здаецца, што ён будзе як хлеб,
што ён будзе як веліч мінулага...
Але не - попел горкі-горкі...
Нехта бярэ
трохі роднай зямлі за пазуху,
а я
збіраю попел...